En daar is ie weer: in een verder voortkabbelend artikel over het optreden van de Canadees Jordan Peterson bij de UvA: de ‘veelal witte mannen’ mythe. Duikt toevallig steeds op waar ‘omstreden’ denkers ook zijn (Het artikel opent met ‘Omstreden psycholoog Jordan Peterson spreekt…’.
‘Omstreden’ fungeert net als de woorden ‘provocatief’ en ‘polariserend’ al tijden als een deftige disclaimer voor mensen die niet eten wat ze niet kennen en tevreden genoeg zijn met door de mainstream uitgereikte boterbabbelaars (dat zijn er steeds minder). ‘Omstreden’ is de uitgezette gevarendriehoek voor kleingeestig Nederland, dat zich gewillig laat omrijden langs de afdeling roddel en achterklap voor hun mening.
Maar ik wil het vooral over de ‘veelal witte mannen’ frame hebben. Het is niet alsof NPO-kijkers, concertgebouwbezoekers of Herman van Veen fans ‘veelal witte mannen’ worden genoemd in elk item erover. Gezien de bevolkingssamenstelling is ‘veelal witte mannen’ ook gewoon wat je krijgt als je hier ter lande zonen baart, ‘s ochtends naar buiten loopt of optreedt in het Westen, tenzij je dus expliciet niét voor ‘veelal witte mannen’ wilt optreden.
Dat van die ‘veelal witte mannen’ is dus waarschijnlijk waar, maar niet relevant. Of toch wel?
Er zit veel betekenis achter deze obsessie met de kleur van iemands aanhang. Identiteitspolitiek is inmiddels volkomen samengesmolten met het buiten de deur houden van onwelgevallige feiten en ideeën. Sterker nog, identiteitspolitiek staat er in dienst van. ‘Veelal witte mannen’ is synoniem voor ‘in strijd met de links-ideologische lijn’. Maar dat zeggen zou opvallen, dus wordt alles uitgespeeld via de kleurtjes van onze hoofden.
En onwelgevallig is het: Peterson legt meer dan bloot wat veel universiteiten angstvallig verborgen willen houden: dat identiteitspolitiek de wetenschap en het debat vergiftigd. Maar ook dat de levens van gewone, jonge mensen, wiens individuele waarde ondergeschikt wordt gemaakt aan het uit je hoofd leren van platitudes over huidskleur, sekse of geaardheid – en verplicht taalgebruik daarover, ernstig in de verdrukking komen. Sommige jongeren horen via Peterson voor het eerst dat ze individuen zijn die een verantwoordelijkheid dragen voor hun leven. Je hoort het vaak vanuit de zalen waar hij spreekt. Maar dat is tegenwoordig een ‘omstreden’ gedachte, want een die links-radicalen bestrijden op alle fronten.
Als je alle doorzichtige taalspelletjes en morele extase inkookt: de ‘toxic masculinity’ van Sunny Bergman, de projectie van ‘conservatieve revolte’ van UvA docent Merijn Oudenampsen en de racisme roepers rondom Gloria Wekkers en GroenLinks gemeenteraadsleden, zie je dat identiteitspolitiek voor haar voortbestaan uitsluitend drijft op het gijzelen van minderheden (altijd groepen, nooit individuen). Om daarmee een vals moreel bewustzijn te creëren, een rookgordijn in wat verder een donker spel van verdeel en heers is.
Identiteitspolitiek, waar Peterson tegen strijdt, is er niet om mensen of de maatschappij vooruit te helpen, maar te ontwrichten als voorwaarde voor De Nieuwe Wereld Orde – een utopisch idee. Niemand weet precies hoe die er dan uit zou moeten zien, zoals we o.a. kunnen afleiden uit Nietzsche, Solzhenitsyn en Dostojevski die deze waanvoorstelling die we tegenwoordig weer volop om ons heen zien, hebben ontleed. Solzhenitsyn won de Nobelprijs voor zijn waarneming dat ressentiment de dominante drijfveer achter collectivisme was. Alles om de uitdagingen van de realiteit uit de weg te gaan. Dat is wat identiteitspolitiek gevaarlijk maakt maar ook aanlokkelijk voor jongeren. Het ontslaat ze (tijdelijk) van de verantwoordelijkheid van het leven met de belofte van een hoger doel. Een cult-achtige setting. Peterson zegt in feite: een betere wereld begint bij jezelf. Omdat het alternatief de hel inluidt.
Terug naar de ‘veelal witte mannen’. ‘Mensen van kleur’ — alles wat niet ‘veelal witte mannen’ is — zijn in de context van dit Volkskrant artikel de al dan niet onvrijwillige gijzelaars van deze politiek. Het zijn niet zozeer de witte mannen die hier gediscrimineerd worden. Het zijn mensen met een andere kleur die worden gebruikt als menselijk schild in het buiten de deur houden van ideeën waar een ieder bij gebaat is. Een kijk op (wetenschappelijke) waarden die boven kleur, ras, geloof en sekse uitstijgen.
Ook ik, als vrouw, ben door de bril van linkse activisten een ‘veelal witte man’. Als verdediger van Peterson, draagt mijn ‘vrouw zijn’ niet bij aan het pushen van de links-radicale agenda die ‘giftige mannelijkheid predikt’ en dus ben ik ‘onbruikbaar’ als pion en bondgenoot. Alleen dat laatste telt. Het is zo duidelijk als wat — als je het eenmaal ziet.
Ook zwarte mannen waarmee Peterson op de foto gaat (zie hieronder) worden ‘afvalligen’ genoemd, zij hebben ‘het institutionele racisme geïnternaliseerd’. Oftewel: ze zijn ook net zo erg als witte mannen.
Ze worden in de media ‘verraders van hun ras genoemd’. Hoe ver dit fenomeen reikt kun je lezen in de werken van Thomas Sowell. Wat er mee bedoeld wordt is dat deze slachtoffer-pionnen als ze ‘overlopen’ van geen nut zijn in het bij elkaar houden van het collectief. In feite zegt links tegen minderheden en individuen: er is niets behalve je kleur wat je redden kan.
De ‘veelal witte man’ is bedoeld om dat betuttelracisme te maskeren, door een vijandige buitencategorie te construeren, maar de categorisering zelf is niets minder dan de uitsluiting van minderheden uit de bredere lagen van de samenleving waar ze geen ‘groep’ hoeven zijn, of buikspreekpop van geradicaliseerde pseudo-wetenschappers.
‘Wantrouw allen die veel over hun rechtvaardigheid praten! Vergeet niet dat het hun om farizeeër te zijn uitsluitend ontbreekt aan — macht!‘ schreef Nietzsche.
Breek die macht en bevrijdt die van het individu. Stop met ‘veelal witte mannen’ waar het niet relevant is. Het discrimineert de meest kwetsbare groepen in onze samenleving.
