Dit artikel las u eerder via TPO+ en wordt u gratis cadeau gedaan zodat u zelf kunt beseffen hoe leuk en belangrijk en onmisbaar een TPO+-abonnement is. Dus abonneer u NU en mis helemaal niets meer!
‘Nederland is net dit vaasje’, zei de man terwijl hij het bierglas (een vaasje) tegen de rand van de bar kapotsloeg. Miniscule splinters glas vlogen als spijkers uit een fragmentatiebom het aanwezige kroegvolk in, net als het bier. Er was gelijk paniek in de volle kroeg. De meute begon zich op slag te bewegen zoals vooral Hollandsche meutes dat kunnen: chaotisch, gillend, en uiteraard ieder voor zich.
‘Kwetsbaar, teer, breekbaar. We moeten er samen voor zorgen dat het vaasje niet breekt. Samen hoor je me? S-A-M-E-N!’De man duwde het restant van het glas, een verschaalde glazen drietand die er gevaarlijk scherp uitzag, met kracht in de strot van de vrouw die naast hem stond. Of stond…ze was ook in paniek en wilde ook weg, net als de rest van de meute, maar omdat de meute zich authentiek Hollandsch egoïstisch gedroeg (vrouwen en kinderen laatst) en de kroeg ondanks de aanwezigheid van 4045 patrouillerende ‘handhavers’ die per dag voor tienduizenden euro’s aan boetes uitdeelden, meestal aan ondernemers en horecahouders die nauwelijks iets fout hadden gedaan, geen deugdelijke nooduitgang had, laat staan een protocol voor paniek en chaos, was er voor de deur een enorme ophoping ontstaan. Iedereen wilde tegelijkertijd naar buiten. Iedereen kwam er nu achter dat er geen 457 mensen tegelijk door één deuropening passen.De vrouw wilde ook graag de kroeg uit, zo ver mogelijk weg van die ‘verwarde man’ met zijn stukgeslagen ‘vaasje’, maar nu noodgedwongen achteraan moest sluiten, zoals de meesten in Nederland dat moeten omdat de aan zichzelf denkende elite bezig is met een probleem op te lossen door het te vergroten.
De ongelukkige vrouw ondervond nu aan den lijve hoe een breekbaar vaasje als een gaaf land zonder al te veel moeite de hele voorkant van een keel kan openhalen. Als een sjoemelende ondernemer in de uitvaartbusiness die voorzitter is van een kartelpartij zo glibberig sneed het scherpe glas door huid, vet, spieren, luchtpijp en slagader. Het bloed spoot met zoveel kracht uit haar keel dat als het bloed de schokgolf van een door wat ‘gematigde moslims’ (asielzoekers, maar dat is dan toeval) (of hysterie) gedetoneerde zelfmoordexplosie was geweest er zeker tientallen doden zouden zijn te betreuren. Doden die snel weer vergeten zouden zijn trouwens, haast levend begraven onder het gekakel van medianichten, BN’ers, vrouwen en andere hysterici in televisietalkshows die allemaal zouden vinden dat we de doden niet te lang moeten herdenken maar juist de dialoog moeten aangaan en hoop moeten hebben.
Het duurde niet lang voordat de vrouw was leeggebloed. Haar levenloze karkas stortte als een marionet zonder poppenspeler op de vloer van de kroeg. Haar ogen staarden glazig naar het plafond, alsof ze verwachtte dat van daar de hulp alsnog zou komen.
Het paniekerende gepeupel had het inmiddels voor elkaar gekregen zich door de deur te wurmen, in een iets minder chaotische vorm, waardoor de doorstroming werd gegarandeerd en de kansen op een tijdig maakt-dat-je-wegkomt keurig waren genivelleerd. Hadden ze meer tijd gehad met maak-dat-je-weg-komen dan was de introductie van inclusiviteit en de daaronder vallende rangordes (zwarten en transgenders eerst, daarna hoogopgeleiden, daarna vrouwen en kinderen, daarna het volk) ongetwijfeld niet lang uitgebleven, maar het was gewoon ordinair kroegvolk in paniek, geen gemeenteraad van een Nederlandse hoofdstad, ook een soort meute in paniek op weg naar de uitgang, dat wel, maar dan gestructureerd ideologisch met behoud van indoctrinatie, toch net even die nuance die het verschil maakt, al is het ironisch dat het paniekerende gepeupel door de uitgang verdween omdat het door een uitgang wilde verdwijnen terwijl de gemiddelde gemeenteraad van een gemiddelde Nederlandse hoofdstad alles wil behalve door een uitgang verdwijnen, maar al heel lang niets meer kan ondernemen tegen de dwingende krachten die het door de uitgang dwingen, richting de afgrond.
De kroeg was nu leeg. Op de dode vrouw, de vaasjesbreker en de barman na. Laatstgenoemde stond met zijn handen in zijn zakken te staren naar de bloedeloze vrouw die voor eeuwig naar het plafond zou staren, als het aan haar lag. Hij knikte. ‘Hm. Typisch zaterdagavondgeweld. Zo gewoon als de regen’, zei de barman terwijl hij een sigaret van achter zijn oor vandaan toverde en deze opstak.Een sigaret roken. In een Nederlandse kroeg. Dit was een barman met ballen, dacht de kersverse moordenaar terwijl hij zowel zijn slachtoffer als de barman gadesloeg en zich afvroeg hoe lang het zou duren voordat De Handhavers de barman kwamen inrekenen voor de gruwelijke misdaad die de barman zojuist had begaan.‘Dat je dat durft, roken in een kroeg’, zei de moordenaar. Hij veegde zijn handen af aan zijn shirt. Het was een roze poloshirt. Er stond een afbeelding op van een polospeler op een paard. ‘Zal ik de politie bellen? Met een beetje geluk zijn ze er binnen drie uur en kun je met ze afspreken om online een afspraak te maken op het politiebureau over een week of twee om aangifte te doen van moord.’
De barman blies rook door neus en lippen tegelijk uit en kuchte. En grijnsde. Het zag er wanstaltig uit, een kuch en grijns tegelijk. Het leek alsof zijn hele gezicht op het punt stond van opensplijten, een beetje zoals het gezicht van een gemiddelde Nederlander die zegt zich te ‘vermaken’ tijdens een avondje uit. Het soort van lach waaronder de wanhoop voelbaar aanwezig is als een op handen zijnde onweersbui aan het einde van een zwoele zomerdag.‘Zinloos’, zei de barman. ‘In deze stad heeft moord geen prioriteit, wordt niet gehandhaafd. De burgemeester vindt aangifte doen van moord zo niet bij deze stad passen dat je kunt moorden wat je wilt, in principe.’‘Ha! Ik wist het! De tolerante stad waar alles kan! Ha! Nouja, eerlijk is eerlijk, het is niet dat de pakkans anders wel hoog zou zijn. Maar toch. Het scheelt. Een beetje. Denk ik. Wat een gaaf land is het toch!’‘De laatste keer dat iemand hier is opgepakt voor moord was nadat er vooraf ingevulde aangiftes werden uitgedeeld. Die heeft toen weken in voorarrest gezeten, maar het OM had het steeds ‘te druk’ om een zaak op poten te krijgen, dus toen is’tie weer vrijgelaten. Ik geloof dat hij nu in Kenia woont met het geld dat hij uiteindelijk heeft gekregen als schadevergoeding voor het te lang in voorarrest zitten. Dat is alweer zestien jaar geleden, als ik het wel heb.’ De barman schoot de peuk met zijn wijsvinger van het topje van zijn duim. De nog half brandende peuk vloog in een zichtbare parabool van oranje vonken naar de vloer en kwam naast de naar het plafond starende dode vrouw in het bloed terecht.‘Had u nog wat gehad willen hebben? Afzakkertje? Kopstootje? Handgranaat? Bij de concurrent ben je zeker zeven euro vijftig kwijt, bij mij vijf, rond. Ook dat is deze stad weet je. Zo zijn ze hier dan ook wel weer. Er wordt veel gekankerd op het bestuur van deze stad, niet altijd ten onrechte hoor, hou me ten goede, maar als je een handgranaat nodig hebt ben je onder een tientje klaar en als je wat Marokkaanse jochies nodig hebt om iemand om te leggen, een willekeurige minderjarige jongerenwerker ofzo of een onschuldige huisvader, dan merk je wel echt meteen hoe goed dingen georganiseerd kunnen zijn in deze stad. Vol lieve mensen.’‘In dit gave land’, vulde de moordenaar aan.‘In dit gave land’, herhaalde de barman.
De moordenaar werd diezelfde nacht nog gearresteerd. Toevallig was de hoofdcommissaris van politie na zijn iftarbezoek op PR-ronde gegaan met de plaatselijke handhavers en toen de handhavers met veel geweld en agressie een horecapand waar illegaal zou zijn gerookt binnenvielen stuitte de hoofdcommissaris op de dode vrouw die in een plas bloed naar het plafond leek te staren en de moordenaar die er doodleuk naast stond te grijnzen. En aangezien de hoofdcommissaris sinds het actief opsporen van kwetsende Facebookers (waarvoor hij alle rechercheurs die op de vele liquidatiezaken zaten had moeten gebruiken) geen enkel mooi persmomentje meer had gehad waardoor hij inmiddels begon te vrezen nooit meer te worden uitgenodigd voor Waku Waku of iets wat op Waku Waku lijkt (al is, zo wist de hoofdcommissaris, Waku Waku natuurlijk onvervangbaar) kwam zo’n moordpartij, inmiddels zo gewoon als de regen op zaterdagavonden al bleef het vaak bij de krantenkop ‘doodslag’ inplaats van het veel feitelijkere ‘slachtpartij’ omdat anders Citymarketing in paniek raakte, toch maar mooi uit. Nu een heterdaadje, straks de hoofddoekjes binnen het politiekorps nog even erdoor rammen en dan, kassa, bingo, tsjakka, het BN’er-circuit in.
De hoofdcommissaris kon zijn geluk niet op. Hij wreef in zijn handen en sloeg de moordenaar likkebaardend in de boeien. Als dat geen bezoek van de Schuim-verslaggever van het Parool op het eerstvolgende bachanale politiepersoneelfeest oplevert ben ik een hele dikke Chinees, dacht hij terwijl hij de moordverdachte zonder al te veel moeite afvoerde.
De moordenaar zat drie weken in voorarrest maar het OM had het te druk met ‘extreem-rechtse activisten’, een cartoonist, een retweeter en honderden horecaondernemers die hadden gediscrimineerd aan de deur voor de rechter te krijgen waarop de rechter-commissaris besloot de moordenaar vrij te laten. Zeventien maanden later werd hij alsnog veroordeeld maar omdat Sidney Smeets, zijn advocaat die hem in de rechtszaal onophoudelijk knuffelde, overtuigend aantoonde dat zijn cliënt ‘uit een Gooische schaamtecultuur’ kwam, ‘al genoeg was gestraft door de media’ en ‘eigenlijk een heel kwetsbare jongeman is’ legde de rechter hem een voorwaardelijke gevangenisstraf op van drie maanden plus twee weken behandeling in een kliniek met opendeurenbeleid ergens in Den Dolder. Dat was hoger dan de eis van het OM, want de officier had uitvoerig betoogd dat er ook veel rekening moest worden gehouden met de persoonlijke aspecten in deze zaak ‘die eigenlijk alleen maar slachtoffers kent’, tot groot genoegen van de advocaat die elke strafzaak weer blijer werd van het Nederlandse strafrechtsysteem en de rechtsstatelijke opvattingen van officieren van justitie. Overigens heeft de moordenaar de straf nooit uitgezeten want de straf werd uiteindelijk verworpen wegens ‘vormfouten’.
In de lieve stad waar zich dit allemaal afspeelde werd de dag na de moord een lawaai-optocht gehouden met een uur lang applaus bij het opgebaarde lijk van het slachtoffer ter afsluiting. De dag daarna werd er veel, heel erg veel, in de lokale media gepleit voor het ‘meer aangaan van de dialoog’ en ‘het overbruggen van kloven’.
Zes uur daarna was alles weer als vanouds, al moet worden vermeld dat de plaatselijke PvdA nog heeft voorgesteld om voortaan alle bierglazen van plastic te maken, maar daardoor werd de gehele PvdA-fractie gespleten in een A-afdeling en een B-afdeling omdat men het niet eens kon worden over de biologische afbreekbaarheid van de glazen. Niet dat er een meerderheid in de gemeenteraad was voor het invoeren van plastic glazen.
Wel was er een meerderheid voor het GroenLinks-voorstel om voortaan ten minste met z’n tweeën geweld te plegen op uitgaansavonden omdat één persoon die geweld pleegt erg ‘individualistisch’ is en ‘dat past zo niet bij een stad die juist inclusief is’, aldus GroenLinks. De meest rechtse partij VVD en de zogenaamd ‘liberale’ partij D66 stemden niet alleen voor maar lieten gelijk weten dat wat hun betreft ‘een droom is uitgekomen’.
Vlak daarna werden alle blanke heteroseksuele ondernemers die teveel winst maken tegen de muur gezet en door inclusieve moordkoppels (beslist geen individuen) doodgeschoten, maar dat is weer een ander verhaal.
Dit artikel las u eerder via TPO+ en wordt u gratis cadeau gedaan zodat u zelf kunt beseffen hoe leuk en belangrijk en onmisbaar een TPO+-abonnement is. Dus abonneer u NU en mis helemaal niets meer!
