Afgelopen donderdag hebben Ellemeet (GroenLinks) en Ploumen (PvdA) een nieuwe poging gedaan om de abortuspil bij de huisarts te krijgen. Ze willen laagdrempelige toegang voor vrouwen, die op die manier sneller kunnen overgaan tot abortus en dus minder vaak onder de abortuswet vallen. Dat kan namelijk tot zestien dagen ‘overtijd’. Voor de feministen van Women on Waves, waarmee beide politici regelmatig onder één hoedje spelen, is die grens overigens veel te strikt. De abortuspil moet, tot 45 dagen zwangerschap, opeens de ‘overtijdpil’ gaan heten. Ze gingen al twee keer naar de rechter om het gebruiken van de abortuspil tot 45 dagen uit de abortuswet en het strafrecht te halen. Ondertussen worden rapporten over de verhoogde risico’s van de abortuspil genegeerd. Wie daar wel naar verwijst wordt een vrouwenhater genoemd. Maar wie komt er nu eigenlijk op voor vrouwen?
De Raad van State kwam dezelfde dag al met een negatieve advies aangaande het initiatief. Volgens de Raad is er geen enkele rekening gehouden met de wet, die zegt dat er een balans moet zijn tussen de keuzevrijheid van de vrouw en overwegingen met betrekking tot het ongeboren leven. De Raad concludeert dat ‘…er op geen enkele manier aandacht wordt besteed aan de waarborgen die nodig zijn om te verzekeren dat het besluit om een zwangerschap af te breken, zorgvuldig wordt genomen.’
Er zijn ook medische redenen om de abortuspil niet bij de huisarts neer te leggen. Een Zweedse studie uit 2017 laat zien dat complicaties na abortus in 6 jaar tijd zijn verdubbeld, vooral door gebruik van de abortuspil. Het aantal medische abortussen steeg, in dezelfde periode, met 50%. Veruit de meeste daarvan worden thuis uitgevoerd, precies zoals Ellemeet en Ploumen dat ook in Nederland willen zien. Dat terwijl deze studie ook uitwees dat het aantal complicaties (7,3%) met de abortuspil vóór week 7 maar liefst 3 keer hoger was dan wanneer het ziekenhuis deze toedient.
Een Finse studie uit 2011 onder 24.000 vrouwen wees uit dat 27,6% van de vrouwen die een abortuspil gebruikten te maken kreeg met complicaties (15,4% bloedingen, 2% infecties, 10,2% incomplete abortus).
Toch beweren allerlei politici met droge ogen dat Nederlandse vrouwen al deze risico’s niet lopen. Niet bij een chirurgische abortus en niet bij de abortuspil. Zo loog Ellemeet pas geleden nog dat keuzebegeleider Siriz onjuiste informatie verstrekt aan onbedoeld zwangere vrouwen, wanneer deze hen vertelt dat een abortus gevolgen kan hebben voor een latere zwangerschap. Kort daarvoor liet EenVandaag zich hierover voorliegen door Women on Waves activiste Kleiverda en het kamerlid ging er gretig mee aan de haal. Dit ondanks een recente meta-analyse door twee AMC artsen die het tegendeel beweren. Zuigcurettages kunnen wel degelijk dusdanige schade aan de baarmoederhals toebrengen dat er een verhoogd risico op vroeggeboorte ontstaat bij een volgende zwangerschap. Ook infecties zouden volgens de feministenclub nooit ontstaan door een abortus. Toch staat dit risico netjes vermeld op de website van iedere abortuskliniek van Nederland. Siriz mocht het niet vertellen. Zou dat komen omdat de hulpverlener ook het ongeboren kind wil benoemen, zoals de wet verlangt (Artikel 5, lid 2, onderdeel b van de WAZ)? Een vrouw kan bijvoorbeeld wel moeder willen worden, maar geen kansen zien vanwege haar financiële positie. Siriz kan in zo’n situatie oplossingen aanreiken, waarna een ongewenste zwangerschap zomaar gewenst kan worden. Fantastisch toch? Niet volgens Ellemeet en Ploumen.
De feiten en de redelijkheid zijn zo tegenstrijdig met de grammofoonplaat van linkse activisten en hun politieke verlengstuk, dat het stempel ‘beschermer van vrouwenrechten’ niet past bij dit pro-abortus elftal, dat wekelijks in de media verschijnt met een nieuw verhaaltje over de subsidie van Siriz. Maar zolang niemand hen durft te betwisten, komen ze ermee weg. Want het gaat om vrouwenrechten en daar weten deze dames alles van! Kleiverda bijvoorbeeld, die via Women on Waves aan vrouwen in derdewereldlanden laat zien hoe ze bij zichzelf(!) een illegale abortus kunnen uitvoeren. Of Ellemeet en haar bronnen, die ontkennen dat een abortus gevolgen kan hebben, terwijl veel vrouwen wel beter weten. Echte gezondheidszorg noemen ze dat.
Wanneer je de feministen volgt, doemt het beeld op van een radicale club die zelfs de Nederlandse abortuswet, welke in Europa ver boven de rest uitsteekt in termen van progressiviteit, lang niet extreem genoeg vindt. Deze maand was de beroepszaak die Women on Waves aanspande tegen de Nederlandse Staat. Abortus vóór 45 dagen zwangerschap is namelijk helemaal geen abortus, volgens de onwetenschappelijke denkbeelden van de activisten. Waarom niet? Omdat een bevruchte eicel misschien helemaal niet blijft leven na de eerste positieve zwangerschapstest. Een waterdichte filosofie. Misschien overleeft deze opiniemaker de feestdagen niet. Dus: ik besta niet en type nu niets op een zwart Lenovo toetsenbord. Ik kan dus ook niet vernietigd worden, volgens de redenatie van de Nederlandse pro-abortus lobby.
Het zijn dit soort pogingen om feiten te onderdrukken die in het verleden hebben geleid tot de geboorte van creatieve termen die langzaamaan in de samenleving werden opgenomen. Zo werden de embryo en foetus tactvol omgedoopt tot het identiteitsloze vruchtzakje, klompje cellen, of, als de feminist in kwestie een slechte bui heeft: parasiet.
En nu is het woord abortuspil aan de beurt. Die moet overtijdpil gaan heten. Althans, tot 45 dagen. Daarna is precies hetzelfde ding weer een abortuspil. Het hele begrip overtijdbehandeling is al uiterst ‘progressief’. In de Engelse taal bestaat er niet eens een term voor. Dat komt omdat het gewoon een abortus is. En, als je de feministenterm per se wilt gebruiken, dan is iedere abortus dus een ‘overtijdbehandeling’. Maar als je volhoudt dat iemand alleen maar ‘overtijd’ is, denkt niemand aan het in stukken scheuren van een uniek menselijk lichaam wanneer je het laat ‘afvloeien’.
Met deze tactische opstelling willen ze de cultuur prepareren voor denkbeelden die ze in de toekomst tot maatstaf hopen te maken. Wanneer de abortuspil tot 45 dagen niet meer onder de abortuswet valt, kan de huisarts deze vrijelijk verstrekken aan vrouwen. Dat is waar Ellemeet, Ploumen en de rest op uit zijn. Geen bedenktijd, geen ‘gedoe’: meer doe-het-zelf abortussen.
U vindt wellicht al vanaf de derde alinea dat ik de roze olifant in de kamer over het hoofd zie. Abortus is immers voor niemand een moreel dilemma, zult u zeggen, behalve voor radicale christenen die niet nadenken. Maar ik wil u eens uitdagen. Onderzoek eens of er uitsluitend christelijke pro-lifers zijn. U zult merken dat er ook atheïsten en seculieren bestaan die zich onder deze vlag organiseren. En hoe zit het met de wetenschap? Is er een embryoloog die beweert dat het individuele leven niet begint bij de bevruchting? En waar hebben we het dan over? Een menselijk wezen, dat zelf de zwangerschap aanstuurt door de hormonen van de vrouw vanaf het begin te beïnvloeden. Een mens met uniek DNA, met een hartslag vanaf 21 dagen en waarvan het geslacht al vanaf de bevruchting vaststaat.
En valt er filosofisch gezien iets over abortus te zeggen? Wel als u bedenkt dat de dood voor een ieder van ons zo eindig aanvoelt, omdat het de toekomst van het individu in één klap wegneemt. ‘Dag, ervaringen!’ Heeft een ongeboren kind niet net zo’n toekomst, die evengoed weggenomen kan worden? Tot ver in de zwangerschap voelt het waarschijnlijk niets van de eigen dood, dat klopt. Maar is dat een vrijbrief?
Er is geen sprake van een ander wezen en dus ook niet van een ander soort toekomstperspectief. Wij bevinden ons in een latere fase dan de foetale. Maar we waren toen geen ander mens. Drogredeneringen die een criterium voor het recht op leven zien, in attributen als mate van ontwikkeling, zelfredzaamheid, grootte en locatie, zijn altijd arbitrair. Pro-choicers kunnen het onderling zelfs niet eens worden over de ijkpunten.
De bevruchting is echt de eerste en laatste ‘gebeurtenis’. Daarna is alles binnen de menselijke ontwikkeling, tot aan de dood, een proces. En ieder jaar bepalen wij dat 30.000 van die ongeboren mensen geen toekomst krijgen zodat het leven van een ander, zonder ongemakken, kan verdergaan. Of nee, wacht. ‘Zonder ongemakken’, dat is ook zo iets: de mentale gevolgen van abortus, komen volgens Ellemeet en Ploumen nooit voor. Of toch?
