Al een tijdje niet meer gehoord. Je schrikt er bijna van. Dat je in een tijd van toenemende onzekerheid opeens iemand hoort zingen “It feels so good to be alive”. De woorden zijn van Paul Webb. In een vorig leven was hij bassist bij Talk Talk, dat in de jaren tachtig grote hits kende en nadien het experiment opzocht. De Britse band werd destijds aangevoerd door songschrijver Mark Hollis.
Webb: “Talk Talk was een soort scholing voor me. Het was Mark Hollis die me voor het eerst liet kennismaken met Sketches Of Spain van Miles Davis en Astral Weeks van Van Morrison. Het soort platen die ik altijd heb geprobeerd te maken, platen die mensen een tijdje ergens naar toe nemen, bij voorkeur via een route waar ze nog nooit zijn geweest.” Aldus een verklaring die door zijn platenmaatschappij wordt verstrekt. Niet elk interviewverzoek wordt blijkbaar gehonoreerd.
Paul Webb brengt met Drift Code zijn eerste soloalbum uit als Rustin Man. Jaren geleden maakte hij een duoplaat met Beth Gibbons van Portishead. Solo moeten we letterlijk nemen. Webb heeft vrijwel alle muziek zelf ingespeeld. En het resultaat is prachtig. Bijna intieme songs die de tijd van nu met gemak van zich af laten glijden. Webb krijgt hierbij hulp van Lee Harris, de meest jazzy drummer van de popmuziek, eveneens ex-Talk Talk.
Drift Code klinkt alsof het is opgenomen aan het begin van de jaren zeventig. De gelijkenis met Robert Wyatt dringt zich op. Diens ijle stem heeft net als die van Webb iets breekbaars. Waar je misschien even aan moet wennen. De muziek roept het beeld op van een woonkamer oude stijl, van antieke meubelen waar slijtage op zit. Die ambiance staat niet eens zo veraf van de werkelijkheid. De plaat werd opgenomen in een tot woning en studio verbouwde schuur in het landschap van Essex. Frappant genoeg in de nabijheid van luchthaven Stansted. Om het vlieglawaai te mijden nam Webb noodgedwongen de meeste muziek op tussen vier en vijf uur ‘s ochtends. “Je kon de vliegtuigen gewoon op de achtergrond horen. Toen we een akoestische gitaar opnamen, moest ik ervoor zorgen dat Lee tussen vier en vijf uur ‘s morgens kwam, de tijd waarin er geen vliegverkeer was. Toen ik de volgende dag de opname terughoorde zat er een uil op!” Webb alias Rustin Man werkte meer dan tien jaar aan het album.
“Een vriend vertelde me over een interview met Kraftwerk”, zegt hij. “Op de vraag waarom het zo lang duurde om muziek te schrijven, antwoordden ze: ‘Het schrijven van de muziek ging heel snel, het was het bouwen van de instrumenten dat tijd kostte’. Ik hoop echt dat dit citaat waar is, omdat het zo hilarisch en herkenbaar is. We zagen de schuur als een grote speeltuin. Onze eigen wereld, een unieke atmosfeer waar invloeden van buitenaf niet konden binnensluipen.”
Ieder instrument nam Webb apart op in een andere ruimte. Drums in de slaapkamer, blaasinstrumenten in de lounge. Een tijdrovend proces. Toch bezit de muziek een gevoel van spontaniteit, net zo vanzelfsprekend als adem halen. “Door de noodzaak om gedurende een lange periode op te nemen, klinken de liedjes alsof ze nergens thuishoren maar toch hopelijk overal bij horen. Ik hou van het idee van muziek als escapisme. Ik heb mezelf willen afzonderen van de wereld om dit album te kunnen maken. Ik zou graag willen denken dat mensen zich ook kunnen afzonderen van hun omgeving terwijl ze ernaar luisteren.”
Om dit te bereiken laat hij in de teksten verschillende vertellers aan het woord. Elk nummer krijgt zo een eigen gevoel, karakter en temperament. Allemaal bedoeld om de luisteraar te laten reizen in een voor hem wellicht nieuwe omgeving met andere gedachten.
Reden voor Webb om zijn recente werk Drift Code te noemen. Een oxymoron volgens hem. Woorden die een combinatie vormen maar elkaar tegelijk tegenspreken. “Een code is iets dat vast ligt, maar het is ons instinct om te dwalen, to drift. Ik hou van het idee dat het leven een puzzel is die niet kan worden opgelost, omdat het antwoord altijd verandert.”
Drift Code bevat overigens een Nederlands tintje. Op de hoes staat een oude foto van een draaiorgel. Webb koos het beeld vanwege de magische sfeer die er volgens hem van uitgaat. De foto werd gemaakt aan de Hofweg in Den Haag (zie de Google streetview beneden). Op de achtergrond een gebouw van zandsteen in een historiserende vormgeving. Honderd jaar geleden deed het dienst deed als modemagazijn. Tegenwoordig zijn in dit rijksmonument luxe appartementen te huur.
