De Fransen demonstreerden deze week opnieuw tegen jodenhaat. Afschuw en afkeuring in de ‘sterkst mogelijke bewoordingen’ over het belagen en uitschelden van de Franse filosoof Alain Finkielkraut en het bekladden van een portret van oud-minister en Holocaust-overlever Simone Veil met een hakenkruis.
Uren voor de demonstratie waren op 80 joodse graven in de buurt van Straatsburg ook hakenkruizen aangebracht. En eerder kreeg een bagelbakkerij in het centrum van Parijs het woord ‘Juden’ op het raam gespoten.
Frankrijk is het land waar het geweld en de intimidaties tegen joodse burgers vorig jaar bijna verdubbelde tot 541 incidenten. Dat is er tenminste iedere dag een en een deel van het jaar meerdere op een dag.
In Duitsland groeide het antisemitisch geweld met 60 procent en telde de politie maar liefst 1646 strafbare feiten. Van scheldpartijen tot geweld. Het geweld maakte 43 gewonden.
In Groot-Brittannië stapten maandag zeven volksvertegenwoordigers uit de Labour-partij, na de “ziekmakende conclusie dat er al jaren sprake is van institutioneel racisme tegen joodse mensen binnen de partij.” Aldus Luciana Berger, die in september – wegens antisemitische dreigementen – politiebescherming nodig had op een conferentie van haar eigen partij.
Alarmerend was ook de uitkomst van een Europa-breed onderzoek afgelopen december, dat joden zich in Europa almaar onveiliger zijn gaan voelen. Hongarije, Frankrijk en België sprongen eruit als meest onveilig in de beleving en ervaring van joden.
Bijna vijfenzeventig jaar na het einde van de Holocaust staat Europa er gekleurd op.
Wie op zoek gaat naar de daders komt vanzelfsprekend terecht bij neonazi’s. Jodenhaat is in hun gedachtegoed de oplossing voor vrijwel alles en zij spelen zich brutaal en luidruchtig in de kijker van media en onderzoekers.
Maar hun rol is kleiner is dan die lijkt. Een onderzoek van het Duitse parlement wees er eerder op, dat de politie delicten van onbekende daders automatisch aan neonazi’s toewijst. Hierdoor vertekent het beeld van hun aandeel.
Maar ook het antisemitisme ter linker zijde kent een lange traditie in Europa. Stereotype associaties met het grootkapitaal en later met de staat Israël – waarin joden optreden als onderdrukkers van de Palestijnen – maken extreem-links en gematigd links vatbaar voor antisemitisme.
Anti-Israël en anti-semitisme liggen niet automatisch in elkaars verlengde. Toch gaan ze vaak hand in hand. Zoals bij het Britse Labour.
En een nieuwe vorm van jodenhaat. Meegebracht door migranten uit de Arabische wereld. Nog altijd een lastig onderwerp voor mensen die het ideaal koesteren van probleemloos multicultureel samenleven en de werkelijkheid om die reden liever blijven negeren.
Dit islamitisch antisemitisme is opvallend gewelddadig. Dat zagen we in Berlijn waar een Arabische Israëliër bij wijze van experiment een keppeltje droeg en op straat werd aangevallen door drie Syrische vluchtelingen.
We waren getuigen in Amsterdam waar de Syriër Seleh A. de ruiten van het Joodse restaurant HaCarmel geestdriftig aan diggelen sloeg.
Er was de aanslag op het Joods Museum in Brussel, waarbij vier mensen werden gedood, omdat de dader er vanuit ging dat ze joods waren. En ook de dertien doden in Frankrijk – de afgelopen 7 jaar – werden door moslims vermoord omdát ze joods waren.
Waar mensen dertig jaar geleden in Europa nog zonder problemen als jood herkenbaar over straat konden, verdwijnen keppeltjes nu onder een baseball pet. Als ze de wijken met een grote moslim-populatie überhaupt nog in gaan.
Ook de man die afgelopen weekend de filosoof Finkielkraut belaagde en hem “vieze zionist, vies ras” en “rot op naar Tel-Aviv, Frankrijk is van ons” toeschreeuwde is geïdentificeerd als een salafist.
Joodse instellingen door heel Europa worden bewaakt.
Moslims in het Midden-Oosten worden al generaties geïndoctrineerd door religieuze en politieke leiders. Zij zien in joden, in de staat Israël en in het lot van de Palestijnen een handige bliksemafleider voor de onvrede onder de bevolking.
Hitlers ‘Mein Kampf’ is er op elke straathoek te koop. Die jodenhaat laten mensen niet achter in Syrië of Irak als ze deze kant opkomen.
Europa kon zich na de Holocaust geen jodenhaat meer permitteren. Maar doet dat toch.
Om het tij te keren – en dat is Europa aan zijn joodse volksdeel verplicht – is er niet alleen, van links tot rechts, zero tolerance nodig ten aanzien van dit onderwerp. Maar is ook het negeren van de jodenhaat die leeft onder Europese moslims geen optie meer.
Dit artikel werd eerder gepubliceerd op RTLZ.nl.
