Niets ten nadele van jonge Donald Duck-lezeres Fenna die 3 moeders en 2 vaders heeft, zij kan er ook allemaal niets aan doen. Maar het Jeugdjournaal van de Staatzender natuurlijk wel.
Zij zetten schaamteloos de duidelijk gedresseerde Fenna in voor hun “””progressieve””” genderdram-agenda en gaan op hoge poten eisen bij de Donald Duck dat er homokoppels voorkomen in de verhalen over een aangeklede eend in een stad vol aangeklede mede-eenden, honden en varkens. Zodat de altijd licht-anarchistische, onaangepaste Donald Duck-strips van weleer worden overgoten met de vreugdeloos-zure saus van het SJW-gejengel.
We zien griezelig veel gelijkenissen tussen de jonge Fenna en deze overduidelijk psychiatrisch niet geheel frisse dame die damesblaadjes keurt op SJW-wenselijkheid. In de scenes waarin het kind exacte getallen opsomt over aandelen homokoppels per tien onderzochte Donald Ducks is overduidelijk dat de opzet van dit Jeugdjournaalfilmpje hetzelfde is als het semi-professionele gezanik van de labiele damesblaadjes-hipster. Een methode dus, aangeleerd, opgezet, gedrild.
En natuurlijk zwicht Joan Lommen, hoofdredactrice van de Donald Duck, als Jeugdjournaal de redactie komt overvallen met hun kindsoldaatje. Lommen gooit zelfs haar eigen personeel onder de bus als zij de tekenaars verwijt “””diversiteit””” niet ‘tussen de oren’ te hebben. De arme tekenaar zien we zo beleefd mogelijk voldoen aan het gedram, ook hij wil natuurlijk een lief klein meisje niet aanrekenen wat haar door ouders en andere deugmilitanten wordt aangepraat.
Enfin, mocht u uw kinderen veilig de wederwaardigheden van de driftige Disney-eend willen laten lezen zonder sociale dramdwang, koop dan de stripboeken uit de Gouden Duck-jaren toen Carl Barks de verhalen tekende, en laat het Vrolijk Weekblad liever links liggen.
