Je kent het misschien wel. Naar bed willen gaan, maar toch toegeven aan verlossende slaap op de bank, even maar- dénk je- waarna je drie uur later verkreukt wakker wordt in een soort slaapdronken paniek.
Op dit late uur past enkel Bach, kamillethee, en het poetsen der tanden. Wat je dan vooral niet moet doen is nog even je telefoon raadplegen voor het laatste nieuws (het Amerikaanse nieuws; daar slapen ze niet). Zo wilde ik mij met een spreekwoordelijke slaapmuts en handlantaarn ter bed begeven, toen het heuglijke feit zich aandiende dat Alex Jones te gast was in de podcast van Joe Rogan.
So much for a good night’s sleep.
Hoewel de klok op de livestream reeds het vierde uur van uitzending noteerde, had het late uur duidelijk geen invloed op Jones die een eindeloze hoeveelheid woorden afvuurde op een zichtbaar vermoeide Rogan. En het was, als vanouds, vuurwerk.
De pendel van conversatie slingerde van CIA-mind control-torens vermomd als bomen (LOL), Sandy Hook, break away government, Twitter, en DMT-hallucinogenen, om een willekeurige greep uit het aanbod te doen, de ene veronderstelling vertrapt door de andere in de krankzinnige wedloop van complottheorieën: theorieën waarop een hoop af te dingen valt, maar die elk afzonderlijk met hoge entertainmentwaarde gebracht worden, aangelengd met een bijna misselijkmakende parate kennis. Je kunt een hoop tegen Alex Jones inbrengen, maar niet dat hij de kijker niet aan het scherm gekluisterd houdt zodra hij plaatsneemt op de praatstoel. Dat hij daarbij de meest buitenissige theorieën uitzweet doet hieraan geheel niets af. Geniet ervan, zou ik zeggen. Het duurt maar vijf uur.
Artikel gaat verder na video.
De verstandhouding tussen Rogan en Jones kent trouwens een lange voorgeschiedenis.Toen Jones nog een obscuur eenmanscircus was die allesomvattende wereldcomplotten ontrafelen afwisselde met het roken van bongs, en Rogan een martial arts-atleet op de drempel van een veelbelovende TV-carrière, trokken ze vaak samen op om al hamburger etende (vreetkick) de wereld te becommentariëren.
Artikel gaat verder na video.
Naarmate de jaren verstreken en beide heren steeds meer bedreven werden in het uitbaten van hun respectievelijke talenten, werden ook de verschillen markanter (niet in de laatste plaats omdat Rogan vertrok uit Austin). Maar hoewel het verschil in opvattingen tussen beide heren toen al markant mag worden genoemd was zij nooit onoverbrugbaar. Het vormde althans nooit aanleiding om het abonnement van vriendschap op te zeggen, integendeel: zoals bij elke echte vriendschap werd de relatie gekenmerkt door de afwezigheid van impliciete moraal en werd er veel gelachen. Heel veel gelachen. Daarom is zoiets als dit ondenkbaar in Nederland, waar de dominee immers over alle uitwisselingen hangt.
Derhalve: lang leve Amerika! Lang leve vuurwerk! Lang leve debat!
