Het Parool is een zogenaamde ‘oud verzetskrant’ (‘vrij en onverveerd’). In dat verzet tegen de nazi’s zaten destijds veel, heel erg veel communisten. Vandaar dat ‘oud verzetskranten’ ook heden ten dage nog communistisch zijn. Zie bijvoorbeeld de blankenhatende en openlijk blanken discriminerende papieren pisvlek Trouw, eveneens een ‘oud verzetskrant’. (In Trouw werd, niet geheel toevallig, begin 2000 het dodelijke demoniseringsoffensief tegen Pim Fortuyn geopend door columnist Matty Verkamman.)
In de duistere verzetsjaren ’40 -’45 wist men nog niet dat het communisme op nog vééééééééééél grotere schaal vrijheid onderdrukte, aan mensenrechtenschending deed en massamoorden pleegde dan het nazisme. Wie het wel wist koos er liever voor dat niet te willen weten (iets wat tot lang na de oorlogsjaren, tot diep in de jaren tachtig, doodnormaal was. Linkse media en linkse politici, vooral Nederlandse linkse media en linkse politici, hebben tot ver, héél ver na de oorlogsjaren openlijk sympathie getoond voor communistische horror-regimes als die van Pol Pot, Mao en Castro, of gewoon voor het Stasi-heilparadijs de DDR).
Nu is het echter 2019 en weet iedereen zou iedereen moeten weten hoe door en door en door en door en door en door en door en door en door fout het communisme was, is, en altijd zal zijn. Maar helaas. In Pyongyang aan de Amstel levert de linkse elite, 75 jaar ná de oorlog, nog altijd ‘verzet’. En leest die linkse elite, ondanks de meer dan 100 miljoen doden dankzij het communisme, nog altijd communistische ‘verzetskranten’. Schaamteloos, zonder zelfs ook maar te veinzen dat ze ‘het niet hebben geweten’.
Dat al deze communistische verzetskranten heden ten dage worden uitgegeven door de hyperkapitalistische Vlaamse De Persgroep, na eerst volledig te zijn leeggetrokken door een hyperkapitalistisch hedgefonds, zal dan wel gewoon ironie zijn. Of hypocrisie. Of beiden.
Pyonyang aan de Amstel vanavond @Pritt pic.twitter.com/1OqiPVwd9s
— ???????? ??????? (@JohnHaasjes) 25 maart 2019
