De liefde. Zoals bekend ontelbare malen ‘bezongen’ in de kunsten. Net als de liefde die niet wordt beantwoord, of tegen alle verwachting in, zomaar wegloopt, voorgoed. Dit album gaat over wat er daarna gebeurt. Over de pijnlijke observatie van gevoelens en gedachten. Een meditatie over verlies volgens Roger Robinson en Kevin Martin van King Midas Sound. De een is dichter, de ander geluidsmagiër.
Solitude is de keerzijde van de liefde op muziek gezet. Teksten worden niet gezongen maar gesproken door een verteller die niet zwelgt in zelfmedelijden. Hij is pijnlijk goed op de hoogte van zijn gevoelens die hij haarscherp weet te verwoorden. Depressie en paranoia lijken op de loer te liggen, toch is het uiteindelijk de ratio die wint. Elk woord is raak. En intussen schept de muziek toenemend onbehagen met behulp van schakeringen die donker worden ingekleurd. Denk aan de ijle sfeer in het openingsthema van de film The Shining. Denk aan flarden Musick To Play In The Dark van Coil. Solitude werd twee jaar geleden opgenomen en eerder dit jaar, een beetje cynisch, uitgebracht op Valentijnsdag.
Afgaand op de tekst in Zero was er vermoedelijk sprake van een obsessieve relatie. “We consumed each other, we lost weight”. Volgens de hoofdpersoon ging het om een dame met “mood swings” die, nu ze bij hem weg is, opeens kleding draagt van het luxe modemerk Moschino. Het is het laatste dat hij te weten is gekomen over haar. Maar in feite gaat het om het persoonlijke relaas van het hoofdpersonage.
En dat is iemand die nergens meer bij hoort. Die door iedereen met de nek wordt aangekeken omdat hem volgens eigen zeggen de eenzaamheid is aan te zien. “Looks a bit like anger. But i’m not angry, just empty”. Het is de hardvochtige somberte die je ook tegenkomt in de boeken van Michel Houellebecq, Arnon Grunberg en met name Charles Bukowski. Het nummer Bluebird is geïnspireerd op een gedicht van de Amerikaanse schrijver.
Veel muzikanten zetten hartzeer om in liedjes met een al dan niet klagerige toon. King Midas Sound echter klinkt beklemmend, zeer beklemmend. Kevin Martin heeft er al een uitgebreide muzikale carrière op zitten, maar levert op dit album zijn meesterschap. Subtiel voegt hij als ervaren producer/componist verschuivingen en veranderingen aan in muziek die desolaat klinkt en tegelijk op een vreemd spannende en aangrijpende manier troost biedt aan het onderwerp. Toch is de kans groot dat tijdens het luisteren de gordijnen spontaan dicht gaan, de rolluiken omlaag en de lichten doven.
Liefdesverdriet gaat altijd over wordt vaak beweerd. Maar hier krijg je het gevoel dat het nooit meer over gaat. King Midas geeft op eigenzinnige wijze betekenis aan iets dat amper in woorden valt uit te drukken, aan het gecompliceerde begrip emotie en het ongemak dat daarbij hoort. Robinson en Martin raken hiermee de kern van kunst. Deze plaat gaat over eenzaamheid en ontreddering en over de moeizame acceptatie ervan; en ja misschien ook wel over de constatering dat eigenlijk iedereen altijd alleen is, met of zonder relatie. De hoes van Solitude is gemaakt door de Japanse fotograaf Daisuke Yokota. Een uitgebleekt negatief van een man omgeven door een regen van ‘schandvlekken’ die uiteen spatten. Charles Bukowski publiceerde ooit de dichtbundel You Get So Alone At Times That It Just Makes Sense.
King Midas Sound – Solitude (Cosmo Rhythmatic 2lp 2019).
Lees meer van Harry Prenger.
