Weer een onderzoek. Weer falende instanties. Weer excuses. En weer een Kamerdebat. Het falende justitiebeleid rond Michael Panhuis, de moordenaar van Anne Faber, doet veel stof opwaaien. Maar de zaak staat niet op zichzelf. Ook in de Amsterdamse metromoord misten instanties signalen rond verdachte Philip Opoku.
De zaak Michael Panhuis staat niet op zich. Hoe erg ‘het systeem’ kan falen, maakt de Amsterdamse metromoord pijnlijk duidelijk.
Terug naar de zomer van 2017. Op 27 juli van dat jaar zijn passagiers van metro 53 getuige van een gruwelijk tafereel: een nietsvermoedende reiziger wordt aangevallen door een andere passagier met een mes. Het slachtoffer, Joost Wolters, overlijdt in de metro.
De verdachte van de dodelijke steekpartij in de metro blijkt een psychiatrisch patiënt. De man zat op de gesloten afdeling psychiatrie van het AMC en had die dag een paar uur onbegeleid verlof gekregen.
nergens gaat een belletje rinkelen dat deze man, die op zijn zestiende iemand bijna dood stak, de daarvoor opgelegde jeugd-tbs wist te ontlopen.
Het Openbaar Ministerie had Philip Opoku – toen hij werd opgepakt voor de overval op het tankstation – alsnog vast kunnen zetten en die jeugd-tbs ten uitvoer kunnen leggen. Als dat was gebeurd, had Joost Wolters nog geleefd.
Met deze kennis is het interessant om de woorden van Ard van der Steur nog eens terug te luisteren. Twee jaar voor de dodelijke steekpartij in de metro biedt hij als minister van Veiligheid en Justitie zijn excuses aan voor de fouten die zijn gemaakt in de zaak van Bart van Urk.
Dit zegt Van der Steur in 2015 op een persconferentie:
‘De commissie concludeert dat er in de zaak van Bart van Urk, die zijn zus en Els Borst om het leven bracht, sprake is van gemiste signalen, verkeerde inschattingen en opeenvolgende feiten. Het spijt mij dat de organisaties, die tot taak hebben individuen en de samenleving te beschermen, daarin zo ernstig hebben gefaald. De families van de slachtoffers, en daarmee de samenleving, zijn in de steek gelaten.
‘Het rapport van de commissie-Hoekstra geeft pijnlijk duidelijk het falen aan van mensen en systemen. Daarom gaan het Openbaar Ministerie en de politie per direct aan de slag met de aanbevelingen en de voorgenomen verbeteringen
‘Dagelijks hebben politie en hulpverleners te maken met mensen die ernstig in de war zijn en hulp weigeren. Het rapport van de commissie bevestigt mij en mijn collega Schippers van Volksgezondheid opnieuw dat dit een zeer urgent, maatschappelijk probleem is. Wij zullen dan ook met kracht doorgaan om dit probleem aan te pakken.’
De gedachte dat dit leed voorkomen had kunnen, raakt mij diep. En sterkt mij in de overtuiging dat alles op alles gezet moet worden om herhaling van deze feiten te voorkomen.'”
Jazeker burgers, ruim voordat Het Monster van Den Dolder dankzij het weerzinwekkende opendeurenbeleid in een ‘kliniek’ waar ‘straffen niet in het vocabulaire staat’ de volstrekt onschuldige Anne Faber kon verkrachten en afslachten (immers: ‘woede is ook maar onmacht’, aldus een van zijn vrouwelijke behandelaars) waren al heel veel andere onschuldige burgers slachtoffer geworden van het totaal geschifte Nederlandse sociale maakbaarheidsexperiment dat ‘misdadigersknuffelen en behandelen’.
Zo werd voormalig D66-minister Els Borst op gruwelijke wijze afgeslacht, voor haar eigen huis, door een gevaarlijke gek die zichzelf al meerdere malen bij de politie had aangegeven om te vertellen dat hij een gevaarlijke gek was (politie deed niets uiteraard) en werd een onschuldige jonge vader in de metro van die Lieve Stad van Hoop op kille wijze afgeslacht met een mes door een krankzinnige die op dat moment ‘ in behandeling’ was en waarvan iedereen, van behandelaars tot en met politie en justitie, eigenlijk wel wist dat hij wel eens gevaarlijk zou kunnen zijn.
En dan hebben we het nog geeneens over de vele, vele, vele vrouwen die zijn afgeslacht, verminkt en kapotgemaakt door hun stalkende ex, ondanks dat ze meerdere malen aangifte deden (politie deed niets uiteraard), of die vele, vele, vele, vele, andere slachtoffers die het er weliswaar levend vanaf brachten maar tenminste werden verkracht, verwond, verminkt en voor het leven getraumatiseerd door een gevaarlijke gek op ‘proefverlof’ of ‘resocialisatie’ of gewoon vrij rondlopend ondanks veroordeling zoals de islamitische terrorist Gökmen Tanis die was opgepakt voor verkrachting en al eerder was gepakt met een illegaal vuurwapen, maar gewoon als vrij man met een illegaal vuurwapen zomaar wat willekeurige slachtoffers kon doodschieten in de tram omdat ook hij wel wist dat de politie toch niets doet en Nederlandse burgers nou eenmaal vogelvrij zijn, gemakkelijke doelwitten, collateral damage als wisselgeld voor de zieke en inktzwarte maakbaarheidsgedachten die Nederland al gijzelt sinds 1968.
Toen Els Borst slachtoffer werd van het mede door de ‘sociaal liberalen’ van D66 zo bejubelde sociale experiment als belangrijke aanwinst van de Nederlandse ‘rechtstaat’ beloofde toenmalig minister Ard van der Steur (VVD) dat nu echt alles op alles gezet zou worden om herhalingen te voorkomen.
Kort daarna werd iemand in de Amsterdamse metro op gruwelijke wijze afgeslacht door een loslopende gek die gewoon vast had moeten zitten, kort daarna werd Anne Faber op barbaarse wijze verkracht en vermoord door een psychopaat die gewoon vast had moeten zitten, kort daarna werden in een Utrechtse tram vogelvrije burgers in vredestijd omgelegd alsof het oorlog was door een gek die gewoon vast had moeten zitten.
En dan zijn dit nog maar een paar voorbeelden. Een heel klein topje van een afzichtelijk grote ijsberg. Voorbeelden waaruit duidelijk wordt dat in de afgelopen jaren helemaal NIETS is veranderd in de failed state Nederland, dat ‘veilige’ land waar ‘de misdaad daalt’ en ‘de cellen leegstaan’ (logisch, alle misdadigers lopen immers vrij op straat). Dat er helemaal niet ‘alles op alles is gezet om herhalingen te voorkomen’, integendeel, de rechters besloten destijds om Michael Panhuis nóg milder te straffen ondanks het op beestachtige wijze verkrachten van minderjarige meisjes, ‘hulpverleners’ besloten destijds doodleuk om een volkomen krankzinnige ‘weekendverlof’ te geven, ook al had hij vlak daarvoor nog een andere ‘hulpverlener’ mishandeld.
Sinds de moord op Els Borst is het alleen maar erger geworden. En het zal ook alleen maar erger blijven worden. Ook na het gruwelijke falen in de zaak Panhuis, waarvoor wederom niemand zal worden gestraft ook al hebben rechters, officieren van justitie en ‘hulpverleners’ (psychologen, psychiaters, socio-therapeuten) allemaal het bloed van Anne Faber aan hun handen kleven zoals talloze TBS-hoofdbehandelaars, psychiaters, magistraten en natuurlijk de psychologen (een misdaadsyndicaat op zichzelf) het bloed van duizenden slachtoffers aan hun handen hebben, zal er helemaal NIETS veranderen.
Els Borst, Anne Faber, Joost Wolters…het zal zich gewoon weer gaan herhalen. En daarna weer. En daarna weer. En daarna weer. Net zolang tot de vogelvrije burger tot aan zijn knieën in het bloed staat van dit gestoorde sociale experiment waarin elke psychopaat en al het Kwaad altijd weer ‘maakbaar’ is en ‘behandelbaar’ en ‘verzorging’ nodig heeft omdat het ‘slachtoffer’ is van ‘de omstandigheden’.
Er verandert helemaal niks. Nooit.
Reken gerust op rivieren van bloed en stapels lijken. Want dit is Nederland.
