“Michael krijgt van zijn ouders honderden euro’s zakgeld per maand. Veel meer dan zijn vrienden, die zaterdags vakkenvullen voor een extra zakcentje. Michael werkt soms in de palletfabriek van zijn vader en oom, maar doet dat alleen als hij daar zin in heeft. Hij toont zich dan een nuttige en behulpzame kracht.
En werkt hij niet, dan krijgt hij alsnog zijn toelage. Naast de honderden euro’s van zijn ouders krijgt hij vaak nieuwe spullen. Komt er een nieuw model van zijn favoriete scootermerk op de markt? Michael vraagt en krijgt. En hij geeft zijn oude scooter dan meteen weg aan een van zijn vrienden. Hetzelfde gebeurt met fietsen, PlayStation-modellen en dure merkkleding. Hij hoeft het maar te vragen en hij krijgt het. Michael is niet anders gewend en maakt er handig gebruik van. Maar hij is niet gierig. Als hij zijn oude spullen weggeeft, hoeft hij er niets voor terug. Geld interesseert Michael niet zoveel. Michaels vrienden profiteren er gretig van. Dat doen ze helemaal als ze op de leeftijd komen dat de jongens alcohol gaan drinken. Michael loopt regelmatig een van beide kroegen van zijn ouders binnen om er met een fles sterkedrank weer uit te komen.
Uiteraard krijgt hij van zijn ouders een auto en hoeft hij er zelf niet voor te betalen. Michael kiest na lang dubben voor een blauwe Nissan Navara, een grote pick-uptruck. Michael heeft er een nieuwe hobby bij, want het rijden in de truck vindt hij geweldig.”
AD-verslaggever Yelle Tieleman, ook wel bekend als de Yelle-machine, heeft een boek geschreven (Hoe kon dit gebeuren?) waarin het leven van Michael Panhuis (Het Monster van Den Dolder) wordt gereconstrueerd. Zoals zijn door en door verwende opvoeding. (Blendle-link).
