“Het lukt me niet om met mijn handen en mijn armen hun vuisten af te weren. Ik weet: ik moet mijn hoofd beschermen. Ze slaan me waar ze me maar raken kunnen en stoppen pas als Jan er weer tussenkomt.
Ik word zo hard op mijn hoofd geslagen. Ik heb het idee dat ze me met iets hards slaan. Ik sta met mijn armen mijn hoofd te beschermen. Het enige wat ik denk is ‘fuck fuck fuck’, als het maar geen mes of een boksbeugel is. Ik ben bang om op de grond te vallen en knock-out te gaan, dan ben ik pas echt weerloos.
Waarschijnlijk is hij met iets scherps gestoken. Ik voel me gesloopt. Ik ben boos, misselijk en heb steken in mijn hoofd. Ik heb het idee dat ze me ook met iets hards hebben geslagen.
Bespuugd of in elkaar gebeukt worden, met een nekkraag in het ziekenhuis belanden of me überhaupt moeten afvragen of ik na mijn dienst wel thuis kom, daar ik kies ik niet voor. Dit soort incidenten gebeuren in meer en mindere mate zoveel vaker dan dat er via de media naar buiten komt.”
Aldus agent Lieke, als politieagent werkzaam in de gezellige en lieve Stad van Hoop, die ‘wereldstad’ bomvol lieve mensen.
Let vooral op wat agent Lieke in de laatste zin zegt: ‘Dit gebeurt zoveel vaker dan via de media naar buiten komt’. Laat dit goed op je inwerken.
Lees desnoods nog even hoe, bijvoorbeeld, de misdaadcijfers in Nederland bewust worden gemanipuleerd zodat het allemaal wat rooskleuriger uitpakt in de kritiekloze main stream media. Of lees hoe de cijfers van geweld tegen hulpverleners tijdens Oud en Nieuw bewust zijn gemanipuleerd. En bedenk je dan dat alleen al de Amsterdamse politie in het gebied Burgwallen (centrum) zegt tenminste één keer per dag met geweld heeft te maken.
Concludeer:
Wat. Een. Lieve. Stad.
Wat. Een. Gaaf. Land.
Nog ‘hoop’ iemand?
