Dit is een gratis en voor iedereen leesbaar artikel, maar als u een abonnement op TPO+ neemt kunt u nóg meer briljante artikelen van Hans van Willigenburg lezen, en nog heel veel meer moois. Dus neem nu een abonnement op TPO+!
Diversiteit in het klimaatdebat; het klinkt bijna te mooi om waar te zijn. Toch stak daar ineens wetenschapsjournalist Simon Rozendaal (Elsevier) zijn kop boven het maaiveld uit en schreef het boek Warme aarde, koel hoofd, een toch wel heel ander geluid over de klimaatproblematiek dan we van het NOS Journaal en het KNMI, doorgaans twee handen op één buik, gewend zijn (om nog maar te zwijgen van de geijkte milieugroeperingen en Rutte-III). Gelukkig lijkt Rozendaal’s boek niet aan dovemansoren gericht, alsof zijn oppositionele of toch op zijn minst anti-hysterische houding dusdanig vertrouwenwekkend is onderbouwd dat de MSM-redacties hem niet meer konden negeren zonder gezichtsverlies. Gisteren schoof Rozendaal dan ook aan bij Buitenhof, en kreeg daar de voormalige Greenpeace-activist en PvdA-fractievoorzitter Diederik Samsom tegenover zich.
Ik ging er eens goed voor zitten.
Wat al na een paar minuten opviel, was de kennelijke kracht van de titel van Rozendaal’s boek, althans, het leek er sterk op dat het tweede gedeelte daarvan (‘koel hoofd’) niet alleen door de auteur Rozendaal zelf was verinnerlijkt – hetgeen je kon verwachten – maar ineens ook op de voormalige relschopper Samsom was overgeslagen. Met een voor hem ongekende beheersing en zakelijkheid moest hij bijvoorbeeld toegeven dat kernenergie, waar hij in een vorig leven luidruchtig tegen te keer was gegaan, inmiddels steeds veiliger was geworden. En dat het slechts aan steeds strengere, Europese veiligheidsnormen lag, en niet aan belabberde kerncentrales, dat ons werelddeel bijna niet meer vooruitkwam met kernenergie. En dat de CO2-winst van nog te ontwikkelen thoriumcentrales onvergelijkelijk veel hoger zou zijn dan al dat geploeter met zon en wind (waarvan we nu aan het begin staan), al wist je nu dan nog niet zeker of die thoriumcentrales er ooit zouden komen, en zo ja, op welke termijn. Toch was het al een verademing dat Samsom en Rozendaal – allebei credits! – met ogenschijnlijke deskundigheid de voor- en nadelen van alle verschillende energiecombi’s naliepen en van nuances voorzagen, waarbij ik het persoonlijk als een geschenk uit de hemel ervoer dat Buitenhof visueel een oersaai programma is en de boeiende gedachtewisseling derhalve niet, bij wijze van suggestieve hint, door beelden van instortende ijsbergen of zielig naar ijsschotsen zoekende walrussen werd onderbroken.
Halleluja.
Hoe nuchter de insteek van Rozendaal was, bleek uit zijn nauwkeurige (voor sommigen ongetwijfeld te sombere) woordkeuze; onder meer uit zijn opmerking dat net als de bestaande energiebronnen ook zon en wind, door de gebruikelijke mediakanalen voorgesteld als maagdelijke, knuffelbare alternatieven, onderaan de streep ‘onaantrekkelijk’ waren (want schadelijke bijeffecten). Samsom sprak het alvast niet tegen. En Rozendaal wilde ook nog graag gezegd hebben dat van alle energiebronnen gas een zeer CO2-gunstig resultaat opleverde, hetgeen het enthousiasme waarmee de overheid is begonnen hele woonwijken gasvrij te maken toch in een lichtelijk absurd daglicht stelde (echt waar – in Duitsland worden wijken momenteel juist aan het gas gelegd). Enfin, ik zou zeggen, bent u geïnteresseerd? Kijk het item even terug, liefst in z’n geheel.
Als één goed geïnformeerde journalist in één tv-debat al een behoorlijke spaak in het wiel van het klimaatalarmisme kan steken en Diederik Samsom tot een semi gehoorzaam schoothondje kan dresseren, weet je dat de klimaatlobby op meer drijfijs is gebaseerd dan ze zelf wil doen geloven.
