“Julie Van Espen was niet ‘op het verkeerde moment op de verkeerde plaats’. Ze was precies waar ze moest zijn, Steve B. niet.
Het gaat om mannen met een ellenlang strafblad met veroordelingen voor geweld, diefstallen en drugdelicten.
Toch haasten experts zich om te zeggen dat hogere maximumstraffen niet prioritair zijn, of dat therapie bij zedendaders goed werkt.
Zedenplegers komen weg met excuses waar plegers van andere misdrijven vast de wenkbrauwen bij fronsen. Een dronken bestuurder die een ongeval veroorzaakt kan zich niet beroepen op zijn afhankelijkheid van alcohol als verzachtende omstandigheid, zedenplegers kunnen dat wel
Gerechtelijke expertises gebeuren te vaak door psychologen of psychiaters die weinig ervaring hebben met zedendaders, laat staan met de wetenschappelijk onderbouwde instrumenten om het recidiverisico te bepalen.”
De oprichtster van een vereniging voor mensen met een verhaal van seksueel geweld, Liesbeth Kennes, legt in een kort pamflet uit waar in de ‘rechtstaat’ het telkens zo onvoorstelbaar misgaat met gevaarlijke verkrachters en overige levensgevaarlijke gekken die altijd weer vrij op straat rondlopen ondanks een tsunami aan misdaden die hun strafblad overspoelt.
In het Vlaamse main stream print medium De Standaard (Blendle-link) maar we weten zeker dat exact hetzelfde verhaal ook toepasbaar is op de Nederlandse ””rechtstaat””.
