Toen ik in maart 2018 schreef over de grooming gangs in het Engelse Telford, viel het mij op dat er in de Nederlandse pers nauwelijks over bericht werd. Dit was huiveringwekkend nieuws over bendes van Pakistaanse moslims die zich jarenlang te buiten konden gaan aan het verkrachten en verhandelen van Britse meisjes. Waarom werd daar niet over geschreven? Was het niet nieuwswaardig? Niet ernstig genoeg of te weinig relevant voor de Nederlandse lezer? Of zat daar een meer politieke agenda achter? Zouden kranten liever niet berichten inktzwarte schaduwzijden van het naoorlogse immigratie- en integratiebeleid?
Ruim een jaar na de onthullingen over Telford, heb ik de Nederlandse kranten er nog eens op nageslagen. De Volkskrant, het Parool, het Financieele Dagblad en het Reformatorisch Dagblad hebben (in elk geval in 2018) niet of nauwelijks bericht over Telford. Trouw deed het summier en wijdde geen enkel artikel expliciet aan deze kwestie. Het Nederlands Dagblad berichtte op 15 maart eenmalig over de onthullingen die The Sunday Mirror op 11 maart naar buiten had gebracht. In NRC schreef Maral Noshad Sharifi op 22 maart een artikel dat doorspekt was met relativerende opmerkingen over sensatienieuws en waarin de Britse gewoonte om verhullend over ‘Aziatische daders’ te spreken ook werd overgenomen.
Wat mij in maart 2018 al opviel, was dat de twee kranten die wel berichtten (ND en NRC) over deze zaak een wat sceptische invalshoek kozen. ‘We moeten nog maar eens zien wat er van waar is’, leek de leidende gedachte. De suggestie werd gewekt dat het om sensatienieuws ging uit de Britse boulevardpers. Bij die invalshoek zou ik me wat kunnen voorstellen als de berichten over Telford als een bliksemslag bij heldere hemel waren gekomen. Maar in de jaren daarvoor waren de praktijken van de ‘grooming gangs’ al vaker in het nieuws geweest. Al werd er in de Nederlandse kranten ook toen maar sporadisch bericht over bijvoorbeeld de situatie in Rotherham. Ongemakkelijke uitlatingen van politieofficieren die de zaak leken te bagatelliseren, werden uitvoerig opgetekend. Maar het commentaar van advocaat Nazir Afzal, haalde de Nederlandse pers niet: “We weten dat het buitengewoon veel voorkomt. Waar je ook kijkt, welke steen je ook omdraait, overal zul je dit soort gedrag aantreffen.”
Uitzonderingen zijn de Telegraaf en het Algemeen Dagblad. De Telegraaf berichtte meerdere keren over Telford en Wierd Duk interviewde de familie van een van de slachtoffers uit Rotherham. Suse van Kleef, correspondent voor het Algemeen Dagblad in het Verenigd Koninkrijk, gaf vooral de uitspraken door die het hoofd van de politie van Telford, Tom Harding, deed bij de BBC. Volgens hem was er geen duidelijke verband met een dadergroep van Pakistaanse moslims. Ja, er was wel eens “toevallig een aantal Aziatische mannen vervolgd… Maar de achtergrond van de daders van het seksueel misbruik in Telford is vergelijkbaar met een dwarsdoorsnede van de samenleving.”
Ook Van Kleef heeft er sindsdien niet meer over geschreven.
Je kunt eindeloos discussiëren over nieuwswaarde en over de vraag hoe vaak en diepgravend een krant moet berichten over dergelijke gebeurtenissen. Maar het helemaal negeren? En zelfs de kranten die erover schreven deden daar meer kwaad dan goed mee. Wanneer je de sceptische reactie van de politie breed uitmeet, maar niet de moeite neemt om daar later nog eens op terug te komen, blijft de indruk bestaan dat het allemaal met veel onzekerheid is omgeven en dat we waarschijnlijk wel nooit zullen weten wat er nu precies is gebeurd.
De Britse auteur Douglas Murray doet in zijn boek The Strange Death of Europe, een nog verontrustendere observatie:
“Deze gevallen zouden, net als vrouwenbesnijdenis, makkelijk aan te pakken moeten zijn … Zaken die minder opvallend en gewelddadig zijn, zullen niet gauw met dezelfde ernst onderzocht worden … En als er al meer dan een decennium nodig is om de grootschalige groepsverkrachting van kinderen aan het licht te brengen, hoe lang zal het dan duren voordat minder gruwelijke en gewelddadige misdrijven naar buiten komen; als dat al zal gebeuren?”
Achter plaatsnamen als Rotherham, Telford en Rochdale gaan zeeën van onmenselijk leed schuil. Leed, dat voor de meeste journalisten al niet meer nieuwswaardig is en waarvoor ze hun lezers vakkundig zullen behoeden. Misschien ben ik te wantrouwend als ik daar een bewuste politieke agenda achter vermoed. Maar het alternatief is nog erger: dat ze het inderdaad niet nieuwswaardig vinden omdat die journalisten, bewust of onbewust, allang geaccepteerd hebben dat dit nu eenmaal hoort bij de nieuwe werkelijkheid van multiculturalisme en massa-immigratie.
Lees ook: Ontluisterend bewijs voor grootschalige verspreiding desinformatie in Nederlandse media
