Dit is een gratis en voor iedereen leesbaar artikel, maar als u een abonnement op TPO+ neemt kunt u nóg meer briljante artikelen van Hans van Willigenburg lezen, en nog heel veel meer moois. Dus neem nu een abonnement op TPO+!
Heerlijke tv. De wat timide minister Mediazaken Arie Slob (CU), ex-leraar en met zijn grijze haar en onmodieuze bril de veruiterlijking van het poldermodel, trekt een keer de stoute schoenen aan, pleit in zijn nieuwe toekomstvisie voor een ‘reclamevrije publieke omroep’, en wat gebeurt er? De inkt is nog niet droog of Mariëlle Tweebeeke, de strenge brunette van Nieuwsuur, sjeest op hoge snelheid naar Den Haag om Slob, nota bene in een kamertje op zijn eigen ministerie, onmiddellijk het vuur aan de schenen te leggen.
“Welk probleem wordt hier opgelost?” is haar eerste, ronduit chagrijnige vraag aan de staatssecretaris, alsof ze zeggen wil: waarom mag de NPO, mijn eigen toko, niet tot in het oneindige gezellig geld blijven verdienen aan Toyota-, Lays- en Trivago-reclames? Het is, verdorie, de omgekeerde wereld! Krijgen Haagse politici voortdurend het – vaak terechte – verwijt dat ze geen visie hebben, dat ze technocratisch bezig zijn zonder ‘een achterliggend idee’: hier lijkt te journalistiek te schrikken van een politicus die wél een toekomstvisie neerlegt. Wél begrijpt dat belastinggeld niet bedoeld is voor nóg meer eenheidsworst. Wél ziet dat een sterke publieke omroep niet om kijkcijfers zou moeten draaien, maar om sterke programma’s die cultureel, journalistiek en historisch iets toe te voegen hebben.
Slob is voor zijn visie zelfs bereid tientallen miljoenen extra uit de rijksbegroting te trekken. Zodat prachtseries over onder meer China (Ruben Terlou), Polen (Dore van Duivenbode), Frankrijk (William de Bruijn) en de Sahara (Bram Vermeulen) gemaakt kunnen blijven worden. Maar wat is het resultaat? De ‘verdiepende’ nieuwsrubriek van de NPO, Nieuwsuur, reageert via mevrouw Tweebeeke als door een wesp gestoken.
Waarom springen zich serieus noemende journalisten, in dit geval Tweebeeke namens Nieuwsuur, automatisch in de bres voor reclameblokken over luiers, tampons, meubelzaken en vakantieparken? Zouden ze niet juist blij moeten zijn met ‘nieuw geld’ dat voortaan rechtstreeks, dus zonder tussenkomst van STER en Frans Bauer, hun kant op komt? En waarmee ze hun journalistieke plannen en ideeën, zo ze die hebben (ineens begin je te twijfelen), zonder de omweg van luiers en chips, kunnen uitvoeren? Ben ik naïef? Loop ik achter? Of zou de BBC gewoon niet langer de droom zijn de huidige generatie journalisten? Geven ze meer om hun schnabbels, hun naamsbekendheid, het doorkijkeffect van Wie is de Mol? dan om de kwesties die ze moeten verslaan?
Als ik de hoofdredacteur van Nieuwsuur zou zijn geweest had ik Tweebeeke op Slob afgestuurd met de opdracht het compromisachtige, halfslachtige van zijn toekomstvisie kritisch te bevragen. Waarom niet in een rechte lijn naar de reclamevrije NPO, maar deze kronkelweg? Maar het huidige Nieuwsuur zond haar strenge madame met een hele andere opdracht naar de residentie: de status quo verdedigen! Geen verandering, please! De ‘verdiepende’ nieuwsrubriek van de NPO die, kortom, niet verder kijkt dan haar eigen neus lang is; niet verder dan de behoudzucht van NPO-baas Shula Rijxman. En de visionaire elementen van het stuk van de minister volledig negeert ten faveure van gesteggel over een onsje meer of minder van dit of van dat.
Ontluisterend.
