Dit is een gratis en voor iedereen leesbaar artikel, maar als u een abonnement op TPO+ neemt kunt u nóg meer briljante artikelen van Hans van Willigenburg lezen, en nog heel veel meer moois. Dus neem nu een abonnement op TPO+!
Als iemand de Britten wat extra motivatie zou willen bezorgen om hun Brexit er eindelijk door te duwen, zou diegene er verstandig aan doen het huidige machtsspel rond de EU-topbanen, liefst in een dramaserie (met kleurrijke acteurs), tot in den treuren te herhalen. Robert de Niro als Frans Timmermans annex maffiabaas zou binnen dat project een schot in de roos zijn. Gisteren kregen we bij Nieuwsuur ontluisterende beelden te zien waarin ‘Frenske’ even bij de Bulgaren langs wipte om zich te verzekeren van de steun van premier premier Bojko Borisov. Daarbij wendde de Limburgse sociaaldemocraat niet alleen een slecht gespeelde herbevestiging van zijn diepe ‘vriendschap’ met de Bulgaarse premier voor, hij deed dat op zo’n louche manier dat het zelfs bij ‘Frenske’ doordrong dat de stijlloosheid van zijn koehandel aan het publieke oog moest worden onttrokken en hij openlijk verzocht de camera’s even uit te zetten. Wetende dat zijn optreden niet alleen riekte naar abject gehengel naar een baantje, maar ook naar wat extra miljarden voor Bulgarije om het verzet op te geven en ‘Frenske’ zodoende, zij het dankzij passieve steun, op de Brusselse troon te krijgen.
Koehandel in de achterkamertjes: opmerkelijke beelden van Frans #Timmermans in overleg met de Bulgaren over de Europese topbanen. “Ik weet niet zeker of we dit allemaal wel moeten opnemen.” #Nieuwsuur pic.twitter.com/j2nXAPiSq0
— Nieuwsuur (@Nieuwsuur) 1 juli 2019
We waren, kortom, getuige van een Europese Unie waarvan de Britten terecht vaststellen dat het met democratie weinig meer te maken heeft. En van een spel dat zogenaamd het resultaat is van eerlijke verkiezingen, maar in de praktijk meer weg heeft van Noord-Koreaans topoverleg, dat als voorwaarde lijkt te hebben dat de hoofdrolspelers zich in beveiligde colonnes door hun eigen ‘rijk’ heen bewegen. (Timmermans kan blijkens de beelden in Nieuwsuur elk moment in een gereed staand vliegtuig springen om zijn ‘vriendschap’, wie weet inclusief geldkoffertje, bij een willekeurig EU-land te komen aanbieden. Gelet op dit schaamteloze gelobby is de SP in haar breed gehekelde Timmermans-satire eerder te schuchter geweest dan te brutaal over deze polyglotte zwendelaar uit de mijnstreek.)
Wie Timmermans gisteren zag slijmen en sjoemelen, kan er bijna niet omheen dat de Britse premier Theresa May, in vergelijking met hem, een toonbeeld van plichtsbesef en ‘schone politiek’ is; een dame die zichzelf de laatste anderhalf jaar tot het uiterste heeft gedreven om de uitkomst van het referendum – iets waar Timmermans uit hoofde van zijn persoonlijke ambities probleemloos overheen zou pissen – gestand te doen. En je zou dan ook van het rechtschapen journaille mogen verwachten, dat May wordt bewierookt en Timmermans verguisd… niets daarvan! Veel verder dan de constatering dat de losgezongen baantjesmolen niet strookte met de voorgenomen transparantie van een gemoderniseerde EU kwam Nieuwsuur-‘anchor’ Jeroen Wollaars niet. Daarna begroef hij zich met Brussel-correspondent Sander van Hoorn weer even gezellig en speculatief in de Brusselse loopgraven als daarvoor, alsof het niet de ontluisterende apotheose betrof van een alleen nog in naam ‘democratische’ Unie, maar een gelegitimeerd en spannend potje Kremlinologie.
Ik lees steeds vaker, vooral in progressieve media, dat het ‘een opluchting’ of misschien zelfs ‘geweldig’ is dat de politiek zich na een duistere periode uit het harnas van de ‘boze burger’ aan het bevrijden is. En dat het maar eens afgelopen moet zijn met journalisten die Geert Wilders tot in Spijkenisse volgen ten einde zijn innige band met bepaalde groepen kiezers vast te leggen. Om nog maar te zwijgen over het taboe de PVV-leider, via een onschuldig filmpje over Geert’s kattenliefde, menselijke eigenschappen toe te dichten.
Als het alternatief is dat we kritiekloze begeleiding krijgen bij de beschamende roulette die te Brussel plaatsvindt rond de ‘topjobs’ in de EU, gaat mijn petje af voor de vakbroeder of -zuster die nog wél begrijpt dat democratie uiteindelijk over gewone mensen gaat en Wilders tot in de spreekwoordelijke ‘haarvaten van de samenleving’ volgt en ondervraagt.
De-journalist-die-we-nog-kunnen-geloven, indien deze nog bestaat, zit niet op een hotelkamer te Brussel achter een laptop, maar snuift in Spijkenisse de onaangename geur van de realiteit op.
