Dit is zo’n plaat die vooral ná het luisteren indruk maakt. Tíjdens ben je alleen maar bezig om alle indrukken te verwerken. Op het ene moment klinkt de muziek als een naderende psychose, even later alsof er in één nummer twee nummers worden gespeeld. black midi, zonder hoofdletters, bestaat uit vier jonge muzikanten die elkaar tegen het lijf liepen op de BRIT School in de Londense wijk Croydon. Adele en Amy Winehouse bezochten eerder op jonge leeftijd deze middelbare school waar veel aandacht wordt besteed aan muziek en podiumkunsten.
Ja die albumtitel. Schlagenheim. Min of meer een Duitse verbastering van ‘komt dat effe hard binnen’, ofwel ‘hit home’; een uitdrukking die het besef van een ongemakkelijke, pijnlijke waarheid impliceert. Op de klaphoes een collage die het midden houdt tussen outsider art en een kunstinstallatie.
Geordie Greep is de naam van de zanger. Zijn stem zou je kunnen omschrijven als hoog geknepen, een aankondiging van een huilbui. In zijn teksten neemt hij vermoedelijk zaken waar van uiteenlopende aard. Meestal weet je niet echt waar het over gaat. “Straight from the cow, I tell you”. Zelf zegt hij graag te luisteren naar de klassieke muziek van Stravinsky, Bartok en Alfred Schnittke.
Ja die bandnaam. Greep kwam het begrip Black MIDI tegen op YouTube. Een digitaal systeem en protocol waarmee elektronische instrumenten muzikale informatie kunnen uitwisselen. Grafisch ziet het soms zwart van de noten. Maar black midi de band heeft niets van doen met alles wat digitaal is, laat staan met een protocol. Dit is gitaarrock die ondanks dat de structuur schots en scheef staat in eerste instantie herkenbaar zal klinken. In recensies komen dan ook talloze vergelijkingen langs. Dan gaat het om bands die net als black midi veel doen met muziek die strak gestructureerd is, maar weinig aan datgene wat black midi bijzonder maakt: amper im toom gehouden gekte. Bij deze Britten weet je nooit wat je te wachten staat.
Naar het schijnt zijn de songs, als je ze zo wilt noemen, ontstaan uit sessies die zomaar drie uur kunnen duren. Geordie Greep in Pitchfork: “Het is niet het geluid dat iets goeds maakt, het is de melodie, het ritme. Het geluid is slechts de uitnodiging.” Hoe het ook zij, geen moment lijkt dit viertal toe te willen geven aan wat wel wordt genoemd ‘de goede smaak’. black midi is op haar best wanneer ze het eigen structuuridioom onderuit haalt. En dat doen ze eigenlijk voortdurend. Een raar studio-effect, een maniakale uitbarsting, de drummer die afwijkt van het gangbare rockritme, het verbazingwekkende spelvernuft, opeens een moment van rust, de aanhoudende spanning, de recht in je smoel productie, nóg een maniakale uitbarsting, de punkattitude. Pas te ontdekken na meerdere luisterbeurten en ja dan, dan dendert Schlagenheim zo hard binnen dat de organische dynamiek van dit alles bijeen komt en niet meer weg gaat.
Schlagenheim werd in vijf dagen opgenomen. Het is een van de meest eigenzinnige platen van 2019. Schlagenheim is thuiskomen.
black midi – Schlagenheim (lp, Rough Trade 2019)
