Meneer Rutte,
Toen ik Nederland acht dagen geleden verliet om een weekje te gaan kajakken, was er geen spráke van dat toekomstige moordmachines uit het kalifaat terug zouden komen naar Nederland.
Toen ik gisteren terugkwam in Nederland, las ik dat potentieel gevaarlijke kinderen van jihadisten na terugkeer in ons land worden ondergebracht in een speciale opvanglocatie. Daar gaan ‘experts’ ze namens de Kinderbescherming 24 uur per dag observeren en begeleiden.
Het Algemeen Dagblad schreef: “Door de kinderen in een ‘orthopedagogische setting’ nauwlettend te volgen, kan duidelijk worden of daar daadwerkelijk sprake van is, of en wat voor trauma’s de kinderen hebben opgelopen en welke (intensieve) hulpverlening nodig is. Er staan al specialisten klaar die deze hulp kunnen bieden.”
Nou, dan weten we het wel.
Stap 1: opa huurt, met rechtshulp, een activistische advocaat in die die kalifaatkinderen zo snel mogelijk naar ‘een vertrouwde omgeving’ ziet te krijgen.
Stap 2: advocaat probeert de kinderen met een beroep op VN-verdragen zo snel mogelijk hier met hun moeder te herenigen, volgens de Howick en Lili-methode.
Stap 3: Áls die moeder al een tijdje de cel in moet van de rechter (bewijs maar eens dat ze meer deed dan stoffen, zuigen en de benen spreiden voor de productie van het volgende islamitische bommetje) zal ze de huppelkutjes van de Reclassering er zonder enige moeite van overtuigen dat ze vrij is van elke radicale gedachte en door een D66-rechter direct na dat jaartje spinhuis worden herenigd met haar kinderen.
Stap 4: haar in het kalifaat overleden echtgenoot blijkt toch een soort Jezus; een held die na zijn wederopstanding helemaal uit Syrië naar het flatje in Nederland is komen strompelen om zijn lieve vrouw en kinderen weer in de armen te kunnen sluiten.
Stap 5: in het plaatselijke ziekenhuis wordt de volgende dag door zijn collega’s gejuicht om de terugkeer van de geliefde hersenchirurg Ibrahim S. en zingen vrouwen met uitgroei van de lokale GroenLinks- en PvdA-afdelingen het lied “Welkom, welkom, in ons land”.
Als u daarvan beelden in het late NOS Journaal ziet, draait u zich om naar uw vriend, die u trots aankijkt en in uw oor fluistert: “Well done, honnepon. Laat die Wilders maar schreeuwen.”
Maar misschien ben ik wel te optimistisch.
Misschien gaat het helemaal niet zo.
Misschien is Wilders tegen die tijd al omgelegd.
Groet,
JanD
PS. Zou u mij het liefst eeuwig in de kajak zien? Zolang voldoende mensen lid worden van The Post Offline, mij sponsoren via die Marokkaan in die rolstoel of gewoon doneren aan mevrouw Dijkgraaf, kunt u mijn rug op. Spreekwoordelijk, uiteraard.
