Beste Pim-fans,
Kennen jullie Tony van der Meulen?
Ik wel.
Maar laat ik ‘m eerst even aan jullie voorstellen, zodat je een beeld van de man hebt.
Dit schreef hij zaterdag over Pim Fortuyn:
Voor iemand die Tony van der Meulen kent, zoals ik, is het geen verrassende column.
Voor jullie, de ‘Pim-adepten’, misschien wel. Het kan zomaar dat jullie ‘m in de top 5 zetten van meest ranzige stukken die ooit over Pim Fortuyn geschreven zijn. En dat dit stuk binnen die top 5 het enige is dat geschreven is ná zijn dood; en Pim Fortuyn zich er dus niet tegen kan verdedigen.
Tja, zo is Tony van der Meulen.
Als je Tony van der Meulen googelt, dan zie je alleen dat hij oud-hoofdredacteur is van het Brabants Dagblad, dat zijn nieuwste boek in 2011 uitkwam (LOL!) en dat hij nu nog columnist is bij het Brabants Dagblad.
Als je Tony van der Meulen ként, zoals ik, weet je dat er meer is. En dat als er íemand is die Pim Fortuyn niet postuum een mes in zijn rug mag steken, het Tony van der Meulen is.
NRC Handelsblad schreef al eens dat Tony van der Meulen een hoerenloper is. Weinig chic van NRC. Veel erger was dat hij er volgens NRC buitenechtelijke relaties op nahield met jonge vrouwen op zijn redactie.
Maar dat was in 2004, toen niemand nog van #MeToo gehoord had. Vandaar dat De Persgroep de inmiddels 73-jarige gepensioneerde nog altijd die column in het Brabants Dagblad gunt.
In de jaren ’90, toen ik als sportverslaggever regelmatig in Brabant kwam, heb ik meer schaduwkanten van Tony van der Meulen leren kennen.
Mensen van zijn redactie die hij op een zijspoor had gezet, omdat ze het gewaagd hadden kritiek te hebben op Zijne Koninklijke Hoogheid, hoefde je maar van een paar pinten te voorzien en ze liepen compleet leeg.
Het ene na het andere smeuïge verhaal kreeg je dan over de man te horen.
Zo was het algemeen bekend onder de ouderen op de redactie dat Tony van der Meulen voor de BVD werkte als informant. Niet omdat hij dat spannend vond, of voor het geld, maar omdat hij min of meer werd gedwongen. Doorrijden na een aanrijding waarbij een zwaargewonde valt en je pas de volgende dag op het politiebureau melden – dat zijn van die dingen die je niet over jezelf in De Telegraaf wilt teruglezen.
Eén van die mannen vroeg mij een keer midden in een verhaal over één van die affaires en andere hobby’s van Tony van der Meulen of ik wist wat ‘zoöfilie’ was. Ik had eerlijk gezegd geen idee en we hadden nog geen mobieltjes, dus ik moest het later thuis opzoeken in de Dikke Van Dale. Bij mijn volgende bezoek, toen ik over dat woord begon, steeg er een luid gehinnik op uit het groepje.
En verder was er natuurlijk de zaak Hanja May-Weggen, die nooit een zaak werd. May-Weggen werd in 2003 Commissaris van de Koningin in Noord-Brabant. Dat was volgens de heren aan de bar nooit gebeurd als Tony van der Meulen niet hoogstpersoonlijk alle kritische en zelfs schokkende verhalen over haar uit de krant had gehouden, omdat hij, zoals hij luid had verkondigd op een redactieborrel, “die vrieskist hoogstpersoonlijk een keertje wilde laten ontdooien”.
Kortom: als ik jullie was, zou me niet opwinden over een stukkie van Tony van der Meulen over Pim Fortuyn.
Hij is net te jong om fout te zijn in de oorlog, maar daarmee is al het positieve over de man wel gezegd.
Groet,
JanD
PS. Vanavond in ‘Toetje van Jan’ hoe het precies zat met dat NRC-verhaal. En je moet de groeten van mevrouw Dijkgraaf hebben.
