Boris Johnson is eindelijk doorgedrongen tot Downing Street 10. Het is geen geheim dat hij al heel lang op het premierschap aasde. De 55-jarige ‘brexiteer’ bij uitstek herhaalde na zijn verkiezing met een ruime meerderheid van de Conservatieve stemmers dat hij hoe dan ook de brexit uitvoert en wil voorkomen dat de links-radicale oppositieleider Jeremy Corbyn aan de macht komt. De Conservatieven hopen dat hij de redder wordt van hun partij, die juist door de brexit schipbreuk lijkt te lijden.
Maar de brexit heeft Johnson aan het premierschap geholpen. Hij heeft zich nooit veel van de partijleiding aangetrokken. Hij presenteert zich al jaren als een charmante populist die als het er op aankomt waar kan maken wat de traditionele politiek niet kan of niet durft, zoals een no-dealbrexit. Voor de Conservatieve premiers Theresa May en David Cameron werd het afscheid van de Europese Unie hun politieke ondergang. Tot dusver is het voor Johnson zijn weg omhoog. Hij belooft hoe dan ook 31 oktober uit de EU te stappen, desnoods zonder afspraken met de rest van Europa.
Johnson is zoals veel eerste ministers in Engeland een telg van een rijke en invloedrijke familie die heeft gestudeerd aan een elite-instituut, in zijn geval Eton. Desondanks had hij volgens waarnemers als jongen geen makkelijk leven met tientallen verhuizingen over de wereld. Het gezin had zijn moeder Charlotte als baken, maar die werd ernstig ziek toen Boris, geboren Alexander Boris de Pfeffel Johnson, elf jaar oud was.
Na zijn studie werd hij journalist, columnist, schrijver, gast in tv-shows en vanaf eind jaren negentig jarenlang de baas bij het opinieblad The Spectator. In die jaren lanceerde hij ook zijn politieke loopbaan. Hij werd Conservatief parlementslid, maar verdween in 2008 uit het Lagerhuis, omdat hij als eerste en als enige Conservatief tot burgemeester van Londen was gekozen. Hij werd in die functie nog populairder en werd herkozen, mogelijk omdat hij in wezen meer populist dan Conservatief is.
Hij gaf de burgemeesterspost in 2016 op en geldt sindsdien als een kopstuk van de brexitvleugel van de Conservatieven. Zijn falende ministerschap onder premier May (Buitenlandse Zaken, 2016-2018) leek op een poging van May om hem weg te promoveren, maar die opzet slaagde niet.
ANP
