Wanneer iedereen het eens is wordt er meestal gelogen. Vooral in de politiek. De leugenaars weten natuurlijk precies waarom zij liegen: wie niet meehuilt met de wolven in het bos mag niet aanschuiven bij de vleespotten. Wie, om een drietal voorbeelden te noemen, kritische kanttekeningen durft te plaatsen bij het zogenaamde klimaatdebat, wie zich tegen de open-grenzen-politiek van Merkel keert, of wie zich het Russische wantrouwen jegens het Westen ook maar een beetje wenst voor te stellen, ligt eruit.
De criticaster zal op ieder scheldwoord getrakteerd worden dat het politiek correcte ‘antifascistische’ vocabulaire rijk is. De heilige drie-eenheid van ‘falsificatie, verificatie en dubbelblind onderzoek’ om waarheid, voor zover dat mogelijk is, te achterhalen, telt niet meer. De ratio wordt geofferd op het altaar van de goedheid.
Met een religieus vuur betogen klimaatbevlogenen dat alle klimaatveranderingen antropogeen zijn. Oceaancirculaties, vulkanische – en zonneactiviteit bijvoorbeeld, worden veelal genegeerd. Dat de mens een – ecologisch gezien – schadelijk wezen is wordt door de meeste critici van de klimaatgekte helemaal niet ontkend. Een blik op de plasticsoep in de Pacific (bijvoorbeeld de Great Pacific Garbage Patch), of de gapende leegtes in het Amazoneregenwoud laten ook weinig ruimte voor twijfel.
Wat wel twijfelachtig is, is de bewering dat klimaatverandering vooral of uitsluitend antropogene oorzaken heeft. Een echte discussie hierover is, naar het schijnt, tamelijk riskant, om niet te zeggen uitgesloten. Dat de Romeinen hun wereldrijk in rokjes en op sandalen veroverden omdat het nogal warm was, waarschijnlijk warmer dan vandaag de dag, doet er niet toe. Dat ijstijden en warmteperiodes elkaar al heel lang afwisselen ook niet. Wat er wel toe doet is de Kinderkruistocht voor de duurzaamheid en de deugdzaamheid – en het klaarstomen van het publiek voor ‘de energietransitie’, een project dat enkelingen vele miljarden zal opleveren en velen zal verarmen.
Goedheid speelt ogenschijnlijk ook de boventoon bij het emigratie-debat. Dit is natuurlijk helemaal geen debat, maar gekakel naar aanleiding van een (voortdurende) volksverhuizing. Deze kwam pas echt goed op gang nadat Merkel in 2015 de grenzen van ‘Europa’ weliswaar niet de jure maar wel de facto had afgeschaft. Misschien was het louter Lutherse goedheid waardoor deze domineesdochter werd bezield. Dat de Umvolkung, die met religieuze bezetenheid door haar en haar adepten wordt uitgevoerd, tot een burgeroorlog zou kunnen leiden was en is van ondergeschikt belang. Men kan nu eenmaal geen omelet maken zonder eieren te breken, zal de gedachte zijn. De eerste prioriteit is en blijft de creatie van een kunstmatig ‘Europa’ met een even kunstmatig ‘Europees’ volk, een nieuwe wereldmacht waarin de ‘Duitse schuld’ vanzelf (etnisch) zal oplossen. De lijst van eredoctoraten die zij hiervoor opstrijkt is aanzienlijk, en ze kan zich verzekerd weten van de ondersteuning door de beau monde (Clooney, Obama en consorten).
Dat deze machten van het licht ook de duisternis nodig hebben om zelf nog helderder te kunnen schijnen spreekt voor zich. Opnieuw is daar de oude vijand uit het Oosten. Toenaderingen van Rusland om economisch met het Westen samen te werken worden en werden dikwijls gedwarsboomd door Europese politici, die al dan niet aan de leiband van de VS lopen. De Amerikaanse pogingen om Russische gasleveranties aan Duitsland via Nord Stream 2 tegen te gaan en om de verkoop van hun schaliegas te bevorderen spreken boekdelen.
Dat Rusland de bemoeienis van Duitse non-profitorganisaties als de Konrad-Adenauer-Stiftung, de Hanns-Seidel-Stiftung en de Friedrich-Ebert-Stiftung in de voormalige Oekraïne met argusogen bekijkt (en bekeek) wordt door het Westen als complotdenken weggezet. Dat niet iedereen geporteerd is van de door deze Stiftungen gecolporteerde EU-waarden, stuit bij grote delen van het establishment in het Westen op puur onbegrip. Zelfs nog nadat EU-politici als Guy Verhofstadt en Hans van Balen de brand op het Maidan-plein in Kiev met benzine hebben staan blussen.
Wanneer de Franse president Macron nu al maandenlang duizenden landgenoten het ziekenhuis in laat slaan (artsen spreken van verwondingen die men normaliter alleen tijdens oorlogen ziet) is dat het vermelden nauwelijks nog waard. Het welbevinden van Aleksej Navalny, een Russische criticus van het Kremlin, daarentegen haalt dagelijks de West-Europese pers. Naar verluidt zijn hij en de zijnen er het levende bewijs van hoe Rusland, in grote tegenstelling tot het Westen, op grove wijze de mensenrechten schendt. Het uiteindelijke doel van deze propaganda, de hoofdprijs, is natuurlijk Maidannetje spelen op het Rode Plein. Het Westen zal niet eerder rusten voordat er een nieuwe Jeltsin is opgestaan. Het Kremlin weet dat.
Achter de rookgordijnen van de deugd voltrekken zich politieke processen die in het Westen met een pseudoreligieuze bevlogenheid opgedist worden. Er is intussen sprake van een waar evangelie van politieke goedheid, inclusief heiligen, rituelen, erediensten en een heuse inquisitie.
Of het nu om de klimaatheilige Greta Thunberg gaat, ‘mamma Merkel’ of Aleksej Navalny, in alle gevallen staat een dwingende politieke agenda achter hun gepropageerde deugdzaamheid. Die dwang heeft een totalitair karakter, verklaart en ordent de werkelijkheid, roept op tot partijdigheid en waakzaamheid jegens andersdenkenden. Wie vraagtekens plaatst bij deze pseudoreligieuze dynamiek wordt sociaaleconomisch kaltgestellt. Deze gang van zaken is op zich niet nieuw; echter, zij vindt nu niet meer alleen achter de schermen plaats. De achterbaksheid is vervangen door (oproepen tot) demonstratieve actie.
Vrijwel het gehele politieke establishment alsmede de wetenschap en de media bewegen zich binnen vrij nauwkeurig afgebakende EU-compatibele grenzen. Wie daarbuiten denkt of werkt deugt niet, is een ketter en dient als zodanig te worden behandeld. Wie goed kijkt ziet dat de ‘elites’ zich steeds vaker als inquisiteurs gedragen en openlijk met lucifers spelen – bij voorkeur in de buurt van brandstapels.
