Vol trots zwaaiden supporters van Greta Thunberg haar uit vanaf de kade in Plymouth. De 16-jarige klimaatactiviste begon vorige week met haar oversteek van de Atlantische oceaan. In een zeilboot, want het moest uitstootloos gebeuren. Haar plan is om in de VS te spreken tijdens de klimaattop. Ik schaamde me dood toen ik haar weg zag varen. De Zweedse is voor mij meer dan het symbool van de klimaatstrijd geworden. Zij representeert het falen van mijn millennialgeneratie.
Ooit had ik goede hoop. Ik zag leeftijdsgenoten mondjesmaat vegetariër worden en kiezen voor het openbaar vervoer. Een enkeling kocht zelfs een tweedehands jas. Maar daar hielden we het ook bij. De beweegredenen waren eerder financieel dan ideologisch. Terwijl we van student naar werkenden gingen, kwam die auto er alsnog. Zelfs een tweede. En we blijven volhouden dat een paar dagen minder vlees eten hét verschil maakt. Onze mond is even groot gebleven. Vooral richting onze ouders, die we telkens opnieuw de schuld geven van alle wereldproblemen. Zij zijn immers de überkapitalisten met de gigantische ecologische voetafdruk.
Nu heeft de millennial zichzelf voorbij geschreeuwd. We hebben de klimaatproblemen en de klimaatstrijd doorgegeven aan de generatie na ons. Geoutsourced zelfs, naar mensen als Thunberg. Laat die scholier maar de harde strijd voeren. We plakken hoogstens een foto van haar hoofd op een stuk karton met een catchy slogan (There is no planet B en Make America Greta Again) en vinden dat we onze taak weer gedaan hebben. Lege symboliek, maar geen actie.
Het minder vliegen, stoppen met dierlijke producten, verminderen van uitstoot, hergebruiken van materialen; dat laten we aan de kids over. Die harde keuzes zijn te pijnlijk voor ons geworden. We zijn gaan lijken op onze ouders. Hadden ze ons ook verdomme beter moeten opvoeden.
