Beste lezers,
Ik heb in mijn bio op Twitter staan dat ik ‘niemands knecht’ ben.
Daarmee bedoel ik dat ik niet omkoopbaar ben.
Dat ik schrijf en zeg wat ik wil en dat ik daarvan de consequenties aanvaard.
Als dat betekent dat ik met mijn stukkies onvoldoende geld verdien, dan ga ik ander werk doen. Dan leg ik mijn pen neer en begin een handeltje in ‘t een of ‘t ander. Of ik emigreer naar een goedkoper land. Of ik leg ons graslandje vol zonnepanelen.
Ik kom hierop omdat ik gisteravond mail kreeg van een donateur.
Die schreef: “Sorry Jan, ik las het artikel van CA over FvD, het zoveelste, en kon mijn woede niet beheersen. E-mailtje geschreven en ik dacht dat jij misschien ook behoefte had aan een glimlach op je gezicht. Hieronder:”
Voor de mensen die geen tijd hebben voor wat zich in de krochten van de krochten van het internet afspeelt: ‘CA’ staat voor ‘Chris Aalberts’. Chris Aalberts is een soort van journalist die zich als een teek vastzuigt aan zijn onderwerpen en die tussen alle flauwe observaties door (‘Annabel eet een broodje’, ‘We krijgen nu een filmpje’ en ‘De microfoon staat te hard’) zo af en toe een echt nieuwtje publiceert op een website waarop ook mijn ‘Briefje van Jan’ elke dag verschijnt, The Post Online.
Ik heb niks met teken. Als onze katten ze hebben, draaien we ze uit en spoelen we ze door de plee.
Ik heb ook niks met Chris Aalberts. Als Chris Aalberts morgen van alle opwinding tijdens één van zijn spannende journalistieke avonturen een fatale hartaanval krijgt, vind ik dat zielig voor hem, naar voor zijn vrienden (zoals Sonny Spek, wie kent hem nog?) en jammer voor de bezoekerscijfers van The Post Online. Maar ik zou liegen als ik zou beweren dat ik er het hele weekend ontdaan van zou zijn. Hij is Theo van Gogh niet.
Maarrr…
(Advertentie – klikken = 10 euro startbonus verdienen)
Waarmee wilde die donateur mij nou een glimlach op mijn gezicht bezorgen?
Nou, die donateur heeft gisteravond om 21.40 uur een mailtje aan Chris Aalberts gestuurd.
En dat stuurde die donateur aan mij door.
En dit was de tekst.
“Wat een schoft ben jij. Zo doorzichtig, zo gluiperig. Met al je taalkundigheid had je je wat meer moeten verdiepen in het fascisme. Dan weet je waar het kwaad zit, dan weet jij ook dat je een fascist bent. Continue op 1 persoon/partij zitten! Door wie word je betaald ratje? Door wie word je gestuurd om godverdomme een, 1, partij te killen, haat op te roepen tussen Nederlanders. In de kiem te smoren, tuig. Jouw zogenaamde intelligentie inzetten om de democratie om zeep te helpen, achter je laptopje, lafaard. De reden weten we, jij ook. Je hebt de verkeerde keuze gemaakt en gaat er vol tegenaan. Dat doen sneue lullen. Laat dit eens lezen aan je vriendje. Bij welke fascistische partij heb je je nu aangesloten? Ik denk D’66, of GL. Het denken verlaten of nooit gekund, laat je je beste kant zien. Ik weet dat woorden er goed inhakken, ook jij weet dat. Slaap lekker”
Toe maar.
“Schoft.” “Gluiperd.” “Fascist.” “Ratje.” “Haatzaaier.” “Tuig.” “Democratiesloper.” “Lafaard.” “Sneue lul.”
En dat dus een dag nadat ik had getwitterd: “Ik hou zo van mensen die intelligent schelden. Maar het is wel een speld in een hooiberg.” (sic)
Laten we vaststellen: die donateur is niet de speld.
En die donateur heeft mij dus geen glimlach op mijn gezicht bezorgd, maar die heeft er voor gezorgd dat ik vanochtend vroeg hoofdschuddend achter mijn laptopje zat.
Waarom zo ordinair schelden tegen een teek?
Waarom ben je zo dom dat je niet eens wéét dat degene tegen wie je zo ordinair loopt te schelden er gewoon openlijk voor uitkomt dat hij GroenLinks of PvdA stemt? (en ooit op de kandidatenlijst van de VVD stond)
En misschien wel de belangrijkste vraag: waarom overschat je jezelf zo dat je denkt dat je ordinaire gescheld er bij zo’n Chris Aalberts inhakt?
Als ik Chris Aalberts een beetje kan inschatten, krijgt hij van elk scheldmailtje eerder een klein stijfje.
Maar daar gaat het niet om.
Waar het mij om gaat is dat ik dan liever die maandelijkse euro van zó’n donateur niet heb.
Maar misschien zeg ik dat te subtiel.
Misschien moet ik het in zijn eigen taal zeggen.
Iets als: “Steek die euro in je reet, imbeciel!”
Dan maar de handel in. Of emigreren. Of ons grasland vol zonnepanelen.
Groet,
JanD
PS. Nieuw op ‘Briefje van Jan’: advertorials. Uitsluitend over producten die ik zelf gebruik.
Het dagelijkse ‘Briefje van Jan’ wordt mede mogelijk gemaakt door vaste maandelijkse donaties (via Back me) en door incidentele giften (via Bunq me).
