Beste Willem,
Of Julio Poch in zijn jonge jaren piloot was op de dodenvluchten waarbij tegenstanders van het Videla-regime in Argentinië boven zee naar uit het vliegtuig werden gegooid, weet ik niet.
Ik was er niet bij.
Ik weet wel dat de Argentijnse rechtbank hem na acht jaar voorarrest van die misdaden heeft vrijgesproken en dat hij dus voor de wet onschuldig is.
Deze week wordt een aantal mensen gehoord dat betrokken was bij de uitlevering aan Argentinië van de Nederlandse staatsburger Julio Poch. Pochs advocaat Geert-Jan Knoops eist namelijk een schadevergoeding van zo’n vijf miljoen euro omdat de Nederlandse staat ten onrechte meewerkte aan zijn arrestatie.
Vandaag is het de beurt aan de toenmalige minister van Justitie Ernst Hirsch Ballin (CDA). Die gaat ongetwijfeld “geen actieve herinneringen hebben” aan de rol van de Nederlandse staat in het algemeen en zijn eigen rol in het bijzonder.
Dat gold gisteren niet voor oud-Transavia-directeur Michiel Meijer.
Die verklaarde ronduit dat de officier van Justitie die het onderzoek naar Poch leidde hem had verteld dat er “een hoger belang was in de zaak Poch”.
En wat dat belang was, liet zich raden: als Nederland de arrestatie van Poch zou vergemakkelijken, dan zou jouw schoonvader Jorge Zorreguieta, die staatssecretaris onder dictator Videla was, niet vervolgd worden voor zijn rol.
We gaan er natuurlijk nooit achter komen hoe het echt is gegaan.
Er komt heus geen memootje van je moeder aan de toenmalige premier Jan-Peter Balkenende boven water waarin ze hem opdracht geeft om Poch als offerdier op het vliegtuig naar Buenos Aires te zetten. Ze spraken elkaar wekelijks, waarom zou ze hem schrijven? En zolang de getuigen met een politiek verleden allemaal aan acute Alzheimer lijden (onder elkaar noemen ze dat “een Ruttetje doen” of “Ivo-corvee”), hoef je ook uit die kringen niets te vrezen.
De vraag is dan ook niet of we een constitutionele crisis gaan krijgen.
Want die krijgen we niet.
De vraag is wel: hoe geloofwaardig is het?
En dan moet ik altijd denken aan je opa, die zo corrupt was als de neten en die zich liet omkopen door Lockheed.
En aan Willem Oltmans. Deze journalist werd vanaf het eind van de jaren ’50 kapot gemaakt door de Nederlandse Staat en kreeg in 2000 een schadevergoeding van acht miljoen gulden netto uitgekeerd.
Wat bijna niemand meer weet is dat dat bedrag werd toegekend door een arbitragecommissie die bestond uit drie man, twee uit het bedrijfsleven (Vinken van Elsevier en Van der Want van PCM Uitgevers) en eentje uit de politiek, oud-Tweede Kamervoorzitter Dolman (PvdA). En dat Dolman (toen lid van de door je moeder voorgezeten Raad van State) in die arbitragecommissie tégen die schadevergoeding had gestemd.
Ook opmerkelijk: vóór die arbitragecommissie was ingesteld, was Oltmans een aantal keren ‘zwijggeld’ aangeboden. Laatstelijk in 1998 nog 1,1 miljoen gulden door de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken Hans van Mierlo (D66).
Terug naar Poch.
Als je mij op de man af vraagt of ik dat verhaal van het ‘hogere belang’ geloof, zeg ik volmondig ‘ja’.
In dit land krijgt het neefje van de koning tegen alle logica in in Zandvoort een speeltje van lokale en provinciale politici en rechters.
Dan moeten we er niet gek van opkijken als één of andere onbekende Argentijnse piloot op het offerblok wordt gegooid om de vader van de koningin zijn laatste levensjaren in vrijheid te laten doorbrengen.
Als je ál de lasten hebt, mag je ook wel wat lusten pakken.
Groet,
JanD
Wil je dat het dagelijkse ‘Briefje van Jan’ ook in 2020 blijft verschijnen? Doe dan een vaste maandelijkse donatie via Back me of een incidentele gift via Bunq me.
