Op een matras in het ISIS-kamp kwijnt een Amsterdamse vrouw weg, zo luidt de titel van een artikel in de Volkskrant. Er staat niet: ‘In het ISIS-kamp slaapt een terroriste veilig op een matras’. Nee, het is ‘een Amsterdamse’. En ‘ze kwijnt weg’.
Wat volgt in het artikel is een verhaal waarin niemand kwaadaardig is en iedere betrokkene juist zorgzaam, meelevend, meewerkend en vooral een Lieve Amsterdammer is. Er wordt een ISIS-gebaar gemaakt, maar dat gebaar was gekaapt door ISIS en betekent eigelijk iets heel erg vreedzaams. Er wordt in het artikel geen enkel ISIS-slachtoffer het hoofd afgehakt. Geen ISIS-slachtoffer verkracht. Geen huis platgegooid. De ISIS-slachtoffers liggen, zoals zo vaak, als een hoopje stof onzichtbaar onder het tapijt. De doden spreken niet. Zo kan de Volkskrant aandacht besteden aan het échte slachtoffer. En het mooie is: er is geen oorlogsjournalist nodig, alleen maar wat interviews vanuit een Amsterdams koffiebarretje en daarna snel weer naar huis voor Netflix.
Het artikel vervolgt: de vrouw is ‘beïnvloedbaar’ en heeft een IQ van 70. Maar tegelijk wordt duidelijk dat de vrouw zonder paspoort haar uitreis weet te bedenken en te regelen zonder dat iemand het doorheeft, door bij de gemeente een identiteitsbewijs aan te vragen. Knap voor iemand met een IQ van 70.
Doordat het meisje zo ‘beïnvloedbaar’ is pleegt ze, aangemoedigd door ‘vriendinnen’, op haar 14e haar eerste straatroven. Ook hier schiet de krant te kort. Ik weet niet wat voor ‘vriendinnen’ normale Nederlandse meisjes op die leeftijd hebben maar hier faalt het ouderlijk gezag en zou een échte journalist een verhaal zien in deze beïnvloeding. Wat voor ‘vriendinnen’ zijn dat? En hoeveel lopen er daar van rond? En hoe komen die vriendinnen zo? Er wordt door de Volkskrant-journalist niet gebeld met de slachtoffers van deze straatroven. Ook die bestaan eigenlijk niet. Die liggen onder een ander tapijt.
Dan wordt duidelijk dat het meisje in handen is gevallen van een gesluierde vrouw die lezingen in moskeeën geeft. Dat is natuurlijk waar het artikel over had moeten gaan: die lezingen. Een dergelijk artikel zou maatschappelijk belang hebben. Maar in dit artikel worden die lezingen slechts zijdelings genoemd, om vooral het slachtofferschap van de uitreizigster te benadrukken.
Dan belt in 2018 het arme meisje uit Syrië. Of de familie even naar de politie wil informeren dat ze graag naar huis wil. Een vrouwelijke Koerdische bewaker kan maar niet begrijpen dat Nederland dit laat gebeuren. Het artikel ruikt dan ook als een aanklacht tegen Nederland. Geen psychiatrische begeleider met de handen in het haar wordt aan het woord gelaten. Geen AIVD-er wordt de mening gevraagd over hoe moeilijk het is om om te gaan met dit soort lastige gevallen. Dat is maar teveel gebèl.
Al met al is de situatie van dit meisje er één om niet vrolijk van te worden. De lezer begrijpt dat het psychiatrische verleden van dit meisje schrijnend is. En de huidige situatie tragisch. Een situatie met alleen maar slachtoffers. Althans…alleen maar slachtoffers?
Het belangrijkste nieuws is toch wel dat de Volkskrant van een journalistiek medium is verworden tot een lifestyle- en human-interest blaadje. De journalist geeft geen enkele opvolging over wat er gebeurd is met de recruiter, de ‘gesluierde vrouw’ die het meisje naar Syrië heeft weten te krijgen. Die loopt dus nog rond.
En nu moet er dus een échte krant met een échte journalist aan te pas komen om het échte nieuws uit te pluizen: wat speelt er nog meer in de Lieve stad van Hoop? Hoeveel ‘makkelijk beïnvloedbare’ meisjes en jongetjes lopen er nog rond en hoe efficiënt worden die gerecruteerd?
We zullen het wel weer lezen op een zogenaamd extreemrechts online medium.
