Beste Badr,
Ik was blij dat je gisteravond moest opgeven.
Voor mijn gevoel stond je namelijk op het punt Rico Verhoeven zijn wereldtitel af te pakken.
Ik heb alle kenners horen zeggen dat je het geen vijf ronden zou volhouden tegen Verhoeven, dat je te veel energie verspeelde in de eerste twee ronden, dat je een oude man bent, dat je wedstrijdritme ontbeerde, enzovoort, enzovoort, enzovoort.
Schiet mij maar lek.
Ik zag je snelheid. Ik zag hoe hij in de val trapte, door toch telkens het vuistgevecht met je aan te gaan. Ik zag twee knock downs van Verhoeven. Ik zag hoe jij hem raakte. En hoe hij jou.
Het zal best dat je het – als je was blijven staan – in de derde, vierde en vijfde ronde moeilijker zou hebben gekregen dan in de eerste twee. En dat Verhoeven die rondes misschien inderdaad had gewonnen.
Maar ik was er verre van gerust op.
En dus had ik toch maar liever dat Verhoeven won doordat jij moest opgeven, dan dat het gevecht vijf rondes duurde.
Nu kon Verhoeven ook in de ring weer de ideale schoonzoon uithangen, door je broederlijk te omhelzen en lieve woordjes in je oor te zeggen over dat gezondheid voor alles gaat enzo.
Nu kon Verhoeven je ook meteen uitnodigen voor een laatste miljoenenbal (wat jullie allebei van harte gegund is).
Nu won jij niet.
En daar ben ik blij om.
Want als ik jou zie, zie ik een groot sportman, maar denk ik ook meteen aan Koen Everink.
Groet,
JanD
PS. Wat deed dat zachte ei in je kleedkamer?
Briefje van Jan’ wordt mogelijk gemaakt door vaste maandelijkse donaties via Back me en incidentele giften via Bunq me.
