De vrouwelijke dominee besteeg de kansel. ‘Goedemorgen, lieve mensen. Welkom bij deze kerstviering van de Doopsgezinde Gemeente. Vandaag heten we ons nieuwe gemeentelid Heere Heeresma junior welkom in ons midden. Heere wou graag een verhaal met zijn persoonlijke visie op het kerstfeest voorlezen. Ik zou zeggen, Heere, ga je gang.’
Lees dit verhaal, God vergeeft, ik niet, van Heere Heeresma jr. hieronder geheel in stripvorm, getekend door Mark Ceria. Nog handiger – want waarschijnlijk niet goed te lezen op je mobiel – download hier de pdf. Dan kun je dit kerstverhaal lezen waar je wilt.
En lees het hele verhaal onderaan de strip nog eens terug.
De vrouwelijke dominee besteeg de kansel. ‘Goedemorgen, lieve mensen. Welkom bij deze kerstviering van de Doopsgezinde Gemeente. Vandaag heten we ons nieuwe gemeentelid Heere Heeresma junior welkom in ons midden. Heere wou graag een verhaal met zijn persoonlijke visie op het kerstfeest voorlezen. Ik zou zeggen, Heere, ga je gang.’
Ik nam de kansel van de dominee over, vouwde de twee A4-vellen met mijn verhaal open en boog de microfoon naar mij toe. ‘Dank u wel, edelachtbare. Mijn verhaal heet God vergeeft, ik niet. De sterrenhemel boven de Syrische woestijn deed Kyle denken aan het golfplaten dak van de leegstaande vrachtloods naast de overwoekerde spoorlijn tussen de boerderij van zijn ouders en de graansilo’s van Hollenbeck. Er zaten duizenden kleine gaatjes in die hij en zijn broer Josh er met hun hagelgeweren in geschoten hadden. Kyle keek omhoog naar het duizelingwekkende firmament. Daar ergens moest zich Josh bevinden, juichend voor Gods troon. Want dat Josh in de hemel was, dat stond voor Kyle als een paal boven water. Een Amerikaanse soldaat die sneuvelde voor God and Country verdiende de allerhoogste beloning.
Vanaf een heuvel tuurde Kyle door het telescoopvizier van zijn Barrett-langeafstandsgeweer. Kaliber .50: 12.7 mm. Mondingssnelheid: 853 meter per seconde. In de kruisdraden van zijn vizier bevond zich het hoofd van de slapende wachtpost op het dak van de compound van Aboe-Akbar Al-Zoetermeeri, de nieuwe leider van Islamitische Staat die zijn voorganger Aboe-Bakr Al-Bagdadi in wreedheid overtrof. Maar vannacht zou Al-Zoetermeeri erachter komen dat er geen 72 maagden op hem zaten te wachten in de hel.
Kyle wachtte op het teken dat alle eenheden in positie waren en de aanval kon beginnen. ‘Take him out, Kyle,’ zei luitenant Schmitt. Kyle haalde de trekker over en zag het hoofd van de slapende wachtpost in zijn vizier uit elkaar spatten. Rustig, op hun gemak bijna, liepen de mannen van Delta Force op de compound toe. Het uur der wrake was daar. Niet alleen voor Josh, maar voor alle slachtoffers van islamitische terreur. Kyle bedacht dat het Kerstmis was, het feest van vrede op Aarde. De wereld zou inderdaad vreedzamer zijn zonder dat islamitische terroristentuig. In het groene beeld van zijn nachtzichtvizier zag hij ze als bange, blinde hazen door de nacht rennen en hij kon ze moeiteloos omleggen.
De operatie verliep volgens plan. De toegangsdeur was opengeblazen en Delta Force was de compound binnengedrongen. Kyle hing de Barrett aan zijn schouder en bracht zijn M16 in de aanslag. Het objective van zijn eenheid was het vrouwengebouw en ze zouden geen genade tonen. Josh had ooit genade getoond; hij liet zo’n burkabom te dichtbij komen. Dat zou Kyle niet overkomen. Genade was Gods business. Niet voor niets was het motto van zijn eenheid: Kill ’em all, let God sort them out.
Kyle volgde luitenant Schmitt naar het vrouwengebouw. Deze joeg bij wijze van aankloppen een salvo door de deur. De vrouwen waren jammerend bij elkaar gekropen en vormden een gesluierd veelkoppig monster. ‘Kerstmis in het kalifaat!’ riep luitenant Schmitt, zijn magazijn leegschietend op de sluierterroristen. Er stond er nog een in een hoek die riep dat ze Nederlands was en zich wilde overgeven. Kyle richtte zijn M16 op het spleetje voor haar ogen en maakte een eind aan een lange discussie.’
Ik keek op van het papier. De gezichten van de kerkgangers waren versteend van verbijstering. Een enkel paar handen begon te klappen, maar hield ermee op toen bijval uitbleef. De dominee had een zenuwtrek rond haar mond gekregen. ‘Dank je wel, Heere, voor dit wel zeer persoonlijke verhaal. En dan nu Ankie de Bruyn-Verbeij met een gedicht over vreedzaam samenleven.’
