Ik had weer op alle uitnodigingen in kunnen gaan om mee te janken in de verschillende babbelprogramma’s. Die redacties weten me immers prima te vinden als er een item gemaakt moet worden over de vijfde verjaardag van de aanslag op Charlie Hebdo. Maar ik doe het niet. Niet omdat ik het niet belangrijk zou vinden om stil te staan bij deze barbaarse daad, maar omdat ik geen zin meer heb om me als veredelde hoer te laten gebruiken door dit soort kwebbelmedia.
Waar waren die redacties toen ik doodsbedreigingen ontving omdat ik een bevriend islamofascistisch staatshoofd had getekend? Waar waren die redacties toen ik tijdelijk ergens anders moest wonen omdat mijn veiligheid niet gegarandeerd kon worden? Waar zijn die redacties als agenten met blauwe handschoentjes aan mijn post openen? Waar zijn ze als ik voor de zoveelste keer op het politiebureau zit om aangifte te doen – wat overigens nog nooit iets heeft opgeleverd, maar daarover een andere keer meer. Waar zijn ze kortom, iedere dag waarop ik gewoon mijn werk doe in een samenleving waarin de nar steeds vaker bedreigd wordt? We zijn dit blijkbaar normaal gaan vinden.
Allemaal leuk en aardig die interesse vijf jaar later, maar het vak van cartoonist kent meer spannende momenten dan die 7e januari. De collega’s die u vandaag wel hoort vertellen over “hoe groot de impact van Charlie Hebdo voor hen persoonlijk is geweest, wat dit vijf jaar later voor het werk als cartoonist betekent en of tekenaars tegenwoordig voorzichtiger zijn geworden en zelfcensuur toepassen” kan ik collegiaal adviseren hun woorden goed te wegen en zich af te vragen hoeveel risico je loopt met vrijblijvende plaatjes over Rutte, Baudet en Trump. Ik kan de collega die nog wél zijn nek durft uit te steken met een niet-mainstream geluid op de middelvinger van één hand tellen. Ik vermoed zomaar dat hij dezer dagen niet is uitgenodigd door de babbelredacties om mee te huichelen. Stel je voor, ze zouden zijn tekeningen eens in beeld moeten brengen…
Ik ben niet Charlie, ik ben Ruben. Dat ben ik niet alleen op kroondagen maar iedere dag opnieuw. Is er iets veranderd? Ben ik minder vrij? Misschien. Maar het voelt als een enorme bevrijding om niet meer aan dit hypocriete circus deel te hoeven nemen en vandaag lekker een vrijblijvend plaatje over Rutte, Baudet of Trump te maken.
