In de Zwitserse stad Genève werd de ‘gender gap’ die verkeersbordland nu al zo lang parten speelt uit de wereld geholpen. Van de 500 verkeersborden waarop mannelijke figuren afgebeeld stonden, werden er 250 met vrouwelijke figuren gesierd. Ook zwangere en lesbische vrouwen kregen een plaatsje toebedeeld op de borden die de verkeersgebruiker moeten informeren.
Oef. En pfoeh. Dat scheelde niet veel, of de inwoners van Genève hadden ‘gendergapitis’ aan hun been. En zoals iedereen weet: van ‘gendergapitis’ herstel je niet meer. Dat begint met opstoten van ‘wage gap’ en voor je het weet zit je met permanente migraine als gevolg van het glazen plafond voor pedoseksuelen.
Geen nood. De socialistische burgemens van Genève, Sandrine Salerno, heeft zich tot doel gesteld: “Nul seksisme in mijn stad”. ‘Mijn stad’, kwestie van de socialistische bescheidenheid van la Salerno te laten uitstralen over haar discipelen.
Zoals het een zeer goed mens met uitermate goede intenties betaamt staat la Salerno de camera’s met veel plezier te woord. Mevrouw heeft namelijk heel belangrijke dingen te vertellen. Zoals ‘nul seksisme’. Maar ook ‘dat je in een veranderende samenleving de dingen constant in vraag moet stellen’. Een soort permanente revolutie op semantisch vlak zeg maar.
*
Lieden zoals Sandrine Salerno zijn de prostituees van de hedendaagse politiek. Goed wetende dat hun achterban, grotendeels bestaande uit de grootstedelijke bourgeoisie, orgasmatisch zal reageren op dergelijk progressief gelulhannes als ‘genderneutrale verkeersborden’, onderwerpen ze álle mensen aan hun van de pot gerukte waanideeën. Verkeersborden, schoolcursussen, oversteekplaatsen, voetpaden, tegels, de lucht, het vuur, de aarde en de wind: alles maar dan ook alles zal in de mal van hun groteske idiotieën worden gegoten.
Dergelijke ongein zou allemaal niet zo heel erg zijn. Mocht het beperkt blijven tot de schedelpan van enkele leden van enkele marginale actiegroepjes, ook bekend als groupuscules. Maar helaas, de bottom-up doctrine die sinds enkele jaren opgeld maakt schrijft voor dat de politieke wereld zich dient te schikken naar de vraag van de kiezer. Een soort vraag/aanbod-kwestie dus, maar dan niet enkel economisch, doch ook sociaal-cultureel. En dus veel diepgaander, veel permanenter en veel kwalijker. En aangezien politici de leveranciers zijn van waar die door hun afnemers wordt ‘gepurchaset’, loopt de ene ridicule verandering na de andere van de politieke band.
*
Het uiteindelijke doel van dit alles is het creëren van een perpetuum mobile van onrust. En daarin slaagt dit gramsciaanse construct. Jongeren dezer dagen lopen van het kastje naar de muur, stellen alles in vraag. Inclusief zichzelf. Non-stop zijn ze ‘kritisch’, of dat wordt hun toch verteld. In feite zijn ze verdwaald en doelloos, gespeend van elke houvast. Niets is waarheid, alles verandert constant en de wetgever past zich aan naargelang de waan van de dag. Conserveren is voor dwazen. Veranderen, innoveren, vernieuwen: dáár draait het om. Vergeet mentale rust, werp weg die zekerheden, schaf af alles van betekenis!
Voor de Salerno’s van deze wereld – en dat zijn er helaas veel – zal de geestelijke onrust van jongeren collateral damage zijn. Wellicht vormt het zelfs een mooie aanvulling. Want viavia kennen ze wellicht wel een docent aan de universiteit. En die kan dan eindelijk die noodzakelijke cursus ‘gender equality’, waar die al zo lang op zit te broeden, aan het curriculum toevoegen. En viaviavia kennen ze misschien die hulpverlener, werkzaam in de ‘gender en seksualiteit’-vzw. Die heeft dan eindelijk een reden om scholen aan te schrijven, zodat die kunnen aansluiten bij het programma rond ‘gender en seksualiteit’ dat de vzw aanbiedt tegen betaling van een stevig prijsje, ‘want de lesgever is een zeer deskundig iemand’. Enzovoort. En een hele economie krijgt vorm. De verkeersbordenindustrie niet uitgesloten. Want na het produceren van borden met zwangere en lesbische vrouwen komen ook Senegalezen, Congolezen, Cambodjanen en Pinta Island-schildpadden ongetwijfeld op de menukaart van een volgende coalitie te staan.
Ja, de wereld staat niet stil.
*
De Nieuwe Orde, de cultuurmarxistische droom, stelt rivieren van stromende naastenliefde en barmhartigheid in het verschiet. Regenbogen zullen de hemel sieren, niet enkel boven Genève, maar boven álle steden van álle landen in álle werelddelen. De Grote Internationale Wereldgemeenschap zal weldra een einde stellen aan al het lijden dat de mensheid sinds het gloren van haar bestaan heeft moeten ondergaan.
Het werd tijd dat dat nieuw testament van twee millennia terug eens werd vervangen. We weten nu dat Sandrine Salerno een van de apostelen zal zijn van het nieuw-Nieuw Testament, eentje om duimen en vingers bij af te likken. En wonden.
