BRIEFJE VAN JAN – Aan Femke Halsema

Beste mevrouw Halsema,

Eind vorig jaar kreeg uw man, Robert Oey, een taakstraf van 40 uur opgelegd omdat hij een onklaar gemaakt, maar verboden wapen in uw ambtswoning had verborgen.

Dit was aan het licht gekomen nadat uw zoon met dat wapen was gaan ‘klieren’ op de openbare weg en werd aangehouden door de politie – een prachtige scoop destijds van De Telegraaf.

U bent het vast nog niet vergeten :-)

Gisteren lekte via dezelfde Telegraaf uit dat uw man de taakstraf niet accepteert. Daardoor komt er toch een zitting van de politierechter in Amsterdam en als de uitspraak van de politierechter uw man niet bevalt nog een hoger beroep bij het Gerechtshof.

Aangezien de rechtbanken nogal druk zijn, kunnen wij zomaar nog twee jaar lang genieten van deze soap.

Als ik heel eerlijk ben, prijs ik uw man voor zijn principiële houding.

Zelf heb ik eind jaren ’90 samen met twee Panorama-collega’s eens onder verdenking gestaan van een strafbaar feit. Iets met een auto met Ajax-vaantjes bij De Kuip. We werden van ons bed gelicht, we verbleven drie dagen op het politiebureau in Rotterdam-IJsselmonde, we werden na een paar maanden nog een keer verhoord door de rechter-commissaris en toen brak een lange stilte aan. Die werd een jaar en elf maanden na de arrestatie doorbroken met een schikkingsvoorstel.

Ik voelde er helemaal níets voor om dat voorstel te accepteren.

Uit forensisch onderzoek (naar, mind you, een rótje) was gebleken dat wij niet schuldig waren aan het ten laste gelegde (uitlokking van een poging tot brandstichting). Dus we stonden sterk als we het voor lieten komen.

Maar onze werkgever wilde van het gezeik af, hintte zelfs op problemen in mijn verdere carrière en was niet alleen bereid om het schikkingsbedrag te betalen, maar leverde ook een verklaring over compensatie bij eventuele inkomstenderving in de toekomst en bij eventuele problemen om mijn favoriete land Amerika in te komen door deze kwestie.

Daarnaast zag ik hoe mevrouw Dijkgraaf reageerde op de hele kwestie. Ze was en is weliswaar een bikkel, maar waar ik een tijdje in de bajes nog zag als ‘research voor een leuk boek’, zeiden haar ogen dat ze na ruim twee jaar eindelijk wel eens van het gezeik af wilde zijn. Dat gezeik omvatte niet alleen onzekerheid over ‘wat er zou gebeuren’, maar had ons gezin ook een tijdje op een onderduikadres in Friesland gebracht, omdat de politie ons huis in Wijk bij Duurstede voor ons niet veilig achtte.

Dus ik ging akkoord en mijn toenmalige werkgever VNU Tijdschriften betaalde 10.000 gulden en stuurde me een brief met allerlei toezeggingen.

Ik gooi altijd alles weg, maar uit de periode 1997-1999 heb ik één (dikke) ordner bewaard: dát dossier.

Dat zegt wel iets.

Namelijk dat die kwestie wel werd afgesloten, maar dat het me nog altijd niet helemaal lekker zit dat ik koos voor de weg van de minste weerstand: mijn carrière en rust.

Op uw man stond ook veel druk om zich neer te leggen bij de 40 uur taakstraf.

Ten eerste omdat jullie zoon bij de zaak betrokken is.

Ten tweede omdat u, zijn vrouw, in uw werk veel last van de kwestie heeft, zolang-ie niet definitief is afgesloten.

Ten derde omdat hij weet dat verzet tegen de taakstraf leidt tot een openbare rechtbankzitting, waarin weer meer details naar buiten zullen komen over de zooi in uw gezin.

Ten vierde omdat vrijspraak bij de Amsterdamse rechtbank (ondanks dat een Haarlemse officier van justitie wordt ingevlogen) weer zal leiden tot een beschuldiging van klasse-justitie. Of zelfs: beïnvloeding (zie: Grapperhaus, Ferd).

Kortom: als hij gewoon die 40 uur was gaan kopiëren in een buurthuis, was dát gezeik achter de rug geweest.

En nu begint de ellende weer van voren af aan.

En dat allemaal omdat hij per se geen strafblad wil hebben. Een strafblad kan hem, nu het om wapens gaat, namelijk ernstig beperken in zijn mogelijkheden om de wereld over te reizen – wat in jullie kringen een soort hobby is.

Iemand die in zijn ‘man-van’-situatie de keuze maakt om te vechten voor zijn vrijheid, gun ik nog dat-ie wint ook.

Alleen zie ik érg op tegen het triomfantalisme dat vanaf dat moment van uw toch al arrogante smoelwerk af te lezen zal zijn…

Groet,

JanD

Het dagelijkse ‘Briefje van Jan’ wordt mogelijk gemaakt door vaste maandelijkse donaties via Back me en incidentele giften via Bunq me.