Ik hou niet zo van veranderingen, want zoals het nu is is het al erg genoeg. Wel hou ik van verbeteringen, maar die worden met de jaren minder. Het is nu alweer enkele maanden geleden dat ik vijftig jaar ben geworden en ik moet eerlijk zeggen dat het me goed bevalt. ‘Het is een leeftijd die ook wel bij je past’, zei mijn vrouw en ik geloof dat ze dit bedoelde als een compliment. Vijftig jaar, is dat niet de hoogste tijd voor een midlifecrisis? Jawel, maar wat moet dat dan voor crisis zijn? Een dure auto kopen? Ik heb geen rijbewijs. Op yoga gaan? Nou, nee. Deze crisis kon toch niet onvervuld voorbij gaan? Ik wist het niet. Tot ik van mijn neefje een racefiets kreeg.
Ja, het was liefde op het eerste gezicht. Deze Koga Miyata Grandwinner uit 1983. Koga is ontstaan in 1974, toen de Fries Andries Gaastra bijzondere fietsen wilde maken. Zijn vrouw heette Marion ‘Kowallik’ en samengevoegd met ’Gaastra’ werd dit Koga. Miyata kwam van de oude Japanse framebouwer. Die in het verleden wapens produceerde en vanaf het einde van de negentiende eeuw geen buizen meer wilde maken voor geweren, maar frames ging bouwen voor fietsen. Mijn Koga Miyata moet van 1983 zijn, ik heb het nagekeken in oude brochures. Deze fiets, zo lees ik, is vooral een ‘fijne sparringpartner’ voor de sportieve vader. Een perfecte fiets dus, met andere woorden, voor de oudere man. Uitgevoerd in de kleur ‘parelmoerrood’. Ik weet niet of het idee van ‘midlifecrisis’ destijds al bestond, maar deze racefiets lijkt er voor gemaakt.
In 1983 was ik veertien jaar. In die tijd reed ik op zondag vaak naar de bossen rondom ons dorp, om daar op mijn schoolfiets te gaan crossen. Ik weet nog dat ik onderweg wel eens oudere mannen tegenkwam op van die dure racefietsen. Met een iets te dikke buik en een al wat kalend hoofd, gestoken in wel erg strakke fietskleding. Een mooi beeld was het niet. Je vroeg je af waarom die mannen dat deden, want zo hard gingen ze niet. Een snelheid die ik met mijn gewone fiets en in mijn gewone kleren ook gemakkelijk reed. De beelden zijn me bijgebleven omdat die mannen zo tevreden keken. Zo vergenoegd en ingenomen met zichzelf, hoewel ik niet zag waar ze zo tevreden mee konden zijn. Oudere mannen op een racefiets, dat was voor mij zoiets als een zwemmer op het droge. Natuurlijk, ze moesten vooral hun gang gaan, maar snappen deed ik het niet.
Ik zie ze wel eens kijken, die snotneuzen van veertien jaar. Als ik voorbij kom op mijn Koga Miyata Grandwinner uit 1983. Maar wat kan het me schelen, dit pakken ze mij niet meer af. Ik geniet van elke seconde. Hard rijden hoeft niet, want het gaat prima zo. Af en toe kom ik een andere oudere renner tegen en wisselen we een blik van verstandhouding. We zijn tevreden, want het is goed zo. Straks moeten we werken, straks zijn er de zorgen. Straks moeten we weer denken aan de dag van morgen. Maar nu even niet. Zolang we trappen lijkt de tijd stil te staan. Even moet ik lachen en denken aan die Ronald uit 1983. Terwijl ik achter aansluit in het peloton.
Neefje Jordy is fietsenmaker in Diessen.
