Henk liep al jaren bij de gynaecoloog, maar die kon niets vinden.
‘Henk, ik kan echt niets vinden,’ zei de gynaecoloog, opkijkend tussen Henks behaarde benen.
‘Hoe kan dat nou?’ zei Henk, zittend op de rand van de onderzoekstafel, neerkijkend op zijn onmiskenbare mannelijkheid. ‘Ik ben toch echt een vrouw!’
‘Misschien zit het tussen je oren,’ zei de gynaecoloog, zich de handen wassend. ‘Maar dat is niet mijn werkveld.’
Ondanks deze traumatische ervaring bleef Henk geloven dat hij een vrouw was. Hij kon het niet uitleggen. Het was een gevoel. Diep vanbinnen.
Voor de buitenwereld was Henk een doodgewone man. Een dertiger met achterovergekamd haar en een hipsterbaard. In normale mannenkleren, meestal een T-shirt of houthakkershemd en een spijkerbroek. Op zijn gespierde armen had hij stoere tatoeages laten zetten toen hij op de Pabo zat. Hij was vijf jaar getrouwd met Marjan en ze hadden een dochter van vier en een zoontje van twee.
‘Maar Henk,’ zei Marjan soms, ‘je bent toch gewoon een hetero!’
‘Ik ben geen hetero,’ zei Henk dan, ‘ik ben lesbisch!’
Marjan liet het er maar bij zitten, hopend dat het over zou gaan.
Maar het ging niet over. Henk werkte als leerkracht op ’t Ettertje, een scholengemeenschap voor hoger kleuteronderwijs. Op een dag ging hij voor de klas staan en zei: ‘Lieve kinderen, voortaan heet ik geen meester Henk meer. Voortaan heet ik juffrouw Henk.’
Na een korte stilte barstte de klas in lachen uit. Henk vluchtte de gang op en barstte ook uit – in huilen. Nadat hij in de lerarenkamer door zijn collega’s was getroost, werd unaniem besloten dat Henk na deze traumatische ervaring recht had op ziekteverlof.
Terwijl Henk thuis zat, ging de schoolleiding het gesprek aan met de kinderen, maar die toonden geen enkel begrip. Voor hen bleef meester Henk gewoon een man. De schoolleiding probeerde tot een oplossing te komen. Zou het misschien helpen als Henk in vrouwenkleren voor de klas ging staan? De kinderen vonden het een geweldig idee, maar Henk wilde er niets van weten.
‘Ik ben geen travestiet!’ zei hij. ‘Ik ben een vrouw!’
‘Maar zou je niet je baard kunnen afscheren?’ suggereerde de schoolleiding.
‘Ik ben een vrouw met een baard!’ zei Henk.
‘Wij zien je wel als vrouw, Henk,’ zei de schoolleiding, ‘maar de kinderen zien je als man. Zou je voor de klas niet net kunnen doen alsof je een man bent?’
‘Nee,’ zei Henk, ‘ik eis respect als vrouw!’
Omdat Henks ziekteverlof in de papieren begon te lopen, wilde de schoolleiding de arbeidsrelatie verbreken. Maar dat pikte Henk niet. Hij stapte naar de media. Nadat hij in talkshows had verteld over zijn traumatische ervaringen en daarbij weer in huilen was uitgebarsten, stak een golf van verontwaardiging op en werd de schoolleiding overspoeld met doodsbedreigingen. Om er vanaf te zijn mocht Henk doorbetaald thuis blijven zitten. Met een blikje bier op de bank voor de televisie. Als een echte vrouw.
