Het doel van het leven is feesten. Iedereen weet dat. Althans, iedereen die na 26 april 1986 is geboren weet dat. Of er nu een uitbraak van pestilentie heerst, of er breekt een oorlog uit, of een meteorietenregen dreigt een einde te maken aan het leven zoals we dat kennen: feesten moet je doen.
Neem de kroegen en terrasjes in steden zoals bijvoorbeeld Gent of Antwerpen. Vóór het ingaan van de Coronaklok in België, om 0.00 uur in de nacht van vrijdag de dertiende op zaterdag de veertiende maart van het jaar 2020, besloten enkele jolige pretjurken die we onder de noemer ‘millennials’ mogen scharen, dat het tijd was voor een goed feestje. Her en der werden ‘lockdown-party’s’ georganiseerd. Hippe meiden en kerels die zodanig behoudsgezind zijn dat ze op hun vijfendertigste nog steeds hardnekkig vasthouden aan hun zestienjarige ik zaten opeengepakt rond de toog van hun coole stamkroeg. Als zouden hun persoonlijkheden uit elkaar vallen mochten ze eens níét een weekend in hun stamkroeg doorbrengen, troepten ze dwangmatig samen. Fear of Missing Out (FOMO voor de vrienden) weegt zwaarder dan om het even welke pandemie, oorlog of meteorietenregen.
*
Op sociale media postten de post-Tsjernobylianen gretig de foto’s van hun hilarische samenkomsten. Handen in de lucht, een glaasje bubbels in de hand, lachend, ‘Woeoehoeoe’ scanderend; de kerels met hun haar vol gel achterovergekamd, hun baarden warrig hun gelaat sierend om aan te geven hoe ‘chill’ ze in het leven staan; de ladies hun glas trappistenbier in de lucht houdend om hun feministische onafhankelijkheid op zo theatraal mogelijke wijze kenbaar te maken aan de wereld; de waard met zijn vers getatoeëerde ‘sleeve’, door een bevriende barbier getrimde baard en reeds grijzend maar desalniettemin met gel achterovergekamd haar. En allemaal met die onbestemde, als het ware door een machine geproduceerde veel te breed uitgemeten lach op hun millennialiaanse tronie. Nooit eerder in de geschiedenis werd geluk zo kunstmatig tentoon gespreid, nooit eerder droop de vergane glorie van een generatie zo overdonderend slijmerig uit de smerige gleuven der (sociale) media.
*
Mensen van middelbare leeftijd hebben, al was dat indirect, de laatste jaren van de Koude Oorlog meegemaakt. En misschien zijn ze wegens hun leeftijd iets directer verbonden met de generaties die echte noodtoestanden hebben gekend. Die kennen ze uit de verhalen die hun grootouders hun vertelden. Deze laatste, nog oudere generaties (de grootste risicogroep om aan het Covid-19 virus te bezwijken), hebben niet zelden de Tweede Wereldoorlog meegemaakt.
*
Millennials daarentegen hebben hooguit als oudste herinnering enkele televisiebeelden van de Eerste Golfoorlog. Die beelden stonden waarschijnlijk op dezelfde lijn als diegene die ze op het scherm zagen wanneer ze Mario Bros speelden. Op de achtergrond klonk Right Said Fred, terwijl de eerste gsm’s van de band rolden. Algauw zaten deze nieuwetijdskinderen gekluisterd aan hun mobieltje. Waar dat mobieltje en daarna de verspreiding van het internet de wereld zouden hebben moeten verruimen, werd de geestelijke leefwereld van de Y2K-kids nauwer en nauwer. Een dwaas sms-taaltje verschrompelde hun brein, debiele internet- en later sociale mediabezigheden verpulverden hun ziel. Maakten vroegere generaties op een gegeven ogenblik iets door wat op een volwassenwordingsproces leek, de ‘new kids on the block’ bleven vegeteren in het banale wereldje van de tienerromantiek. Een soort sentimenteel Friends-sfeertje plaatste de nieuwste generaties in een permanente lockdown, eentje die de geestelijke ontwikkeling op slot deed tijdens de tienerjaren.
Aldus leven talloze tieners, twintigers, dertigers en een paar verloren veertigers in een perpetuum mobile van tienerromantiek. Ze houden zich onledig met hun ‘peer-groep’. Net zoals tieners dat doen. De neurale verbindingen die eerdere generaties noodgedwongen legden, wegens het voldongen feit van het moeten doorstaan van de opeenvolgende levenscycli die een mensenleven kenmerken, werden bij Generatie Y nooit gelegd. De bubbel werd op slot gedaan door de geest der tijd.
*
In 1348 trokken drie mannen en zeven vrouwen naar een villa even buiten Firenze. Een goede zet, want hun stadsgenoten werden op datzelfde moment voor hun deur gelegd, op elkaar gestapeld en in een grote put gedonderd. De pest hield stevig huis. De verhalen die de tien elkaar vertelden gedurende hun veertiendaagse quarantaine werden neergeschreven door Giovanni Boccaccio en kun je lezen in diens Decamerone.
Nu, 672 jaar later, trekt eenzelfde clubje millennials de stad ‘in’. Dat komt omdat de neurale verbindingen die zeven eeuwen geleden nog werden aangemaakt, heden ontbreken. Die neurale verbindingen kan je overigens omschrijven met de term: gezond verstand.
