De economische effecten meegerekend besteden wij tientallen miljoenen (zo niet meer) per corona-patiënt op de IC, over het algemeen te dikke tachtigers met allerlei bestaande kwaaltjes. Mijn kerngezonde dochter (9) en mijn kerngezonde zoon (6) gaan hiervoor nog jaren (of decennia?) een hoge en eigenlijk onverteerbare prijs betalen. Vooral omdat virologen en doktoren opeens het land te lijken regeren zitten wij allemaal in een fatale corona-tunnel. Geen pijnlijke, maar noodzakelijke vraag: in wie willen wij als maatschappij investeren? Mensen die nog een jaartje te leven hebben, of mijn – nu schoollóze – kinderen, die nog minstens tot 2080 meemoeten. Hieronder schets ik zes perspectieven, die mensen uit hun corona-tunnel moeten halen, voordat wij in een pandemie van werkloosheid en sociale onrust terecht komen.
In 1968/69 raasde de Hong Kong Flu door de VS. Gevolg: 100.000 Amerikaanse doden. Oftewel, bijna twee keer zoveel als tijdens de hele Vietnam-oorlog. Ging het land op slot? Nee. Integendeel. Deze jaren werden keerpunten in onze geschiedenis. Ze zetten een man op de Maan, Elvis beleefde zijn come back, er was Flower Power (Woodstock) & Black Power (bij de Olympische Spelen) en ze introduceerden de Boeing 747, die – oh, ironie – dit weekend door corona bij de KLM gedwongen afscheid moet nemen.
170.000 (!) kinderen lijden in Nederland jaarlijks onder (structureel) huiselijk geweld. Wilde gok: de intensiteit van het geweld gaat deze periode stijgen en het aantal slachtoffertjes onvermijdelijk ook. Instanties zitten op slot, scholen pikken geen signalen meer op. Vraag: welke ‘kwetsbaren’ wil je beschermen? Corpulente (hoog)bejaarden met een geringe levensverwachting, of kinderen met recht op een (betere) toekomst? Trouwens, de verwachte stijging van echtscheidingen in onze targeted lockdown zullen de betrokken kinderen ook geen goed doen, maar uiteraard traumatiseren.
Actueel, sinds 80 procent van de coronapatienten lijdt onder overgewicht: ongeveer 1 op de 7 van de vroegtijdige sterfgevallen in Europa is toe te schrijven aan obesitas (in de VS 1 op 5). Dat is pas een pandemie waar wij ons op zouden moeten richten. Ondertussen kunnen wij nu nog steeds snacks afhalen en pizza’s hamsteren.
In Zweden hebben ze bijna geen lockdown. Scholen (tot 16 jaar) zijn gewoon open. De horeca ook, zij het met enkele restricties. Ondertussen hebben ze wel minder besmettingen en doden dan het dichtgetimmerde Noorwegen dat nu plots ook vier keer zoveel werklozen heeft dan voor de coronahype. Oh ja, mocht er een pandemie in Zweden uitbreken dan kan hun goed geoutilleerde zorgsysteem dat gemakkelijk aan, zonder dat ze hun economie opblazen. In Nederland leveren 17 miljoen mensen grondrechten in omdat wij vanwege bezuinigingen ons aantal IC-bedden nooit op peil hebben gehouden.
Zie jij ook nog steeds zoveel ouderen zorgeloos op straat?
Heeft een dokter ooit tegen jou gezegd dat je niet meer mag autorijden omdat jij misschien wel één of meer mensen zou kunnen aanrijden? Of dat je zelf misschien aangereden zou kunnen worden? Vast niet. In de EU vallen per jaar circa 25.000 verkeersdoden en 185.000 (!) zwaargewonden. Doorgaans zijn dit (73 procent) geen tachtigers maar mensen in de kracht van hun leven. Wij accepteren dit voor onze economie en onze vrijheid. Twee dingen die wij voorlopig kwijt zijn. En wellicht nooit meer terugkrijgen.
