‘En dan nu Henk uit Hoensbroek. Henk heeft een wel heel bijzondere vraag voor de dokter. Ga je gang, Henk.’
‘Hallo?’
‘Ja, zeg het maar, Henk.’
‘Met Henk. Uit Hoensbroek.’
‘Stel je vraag, Henk.’
‘Nou ja, wat ik net zei, ik wou eigenlijk weten of je daar corona van kan krijgen. Van een wind.’
‘Van de wind?’
‘Nee, van een wind.’
‘Oh, van een wind!’
‘Ja, een scheet, zogezegd.’
‘Nou, dat is een wel heel bijzondere vraag, dokter. Ik kan me voorstellen dat u die niet iedere dag krijgt.’
‘Eh… nee. Die vraag is me nog nooit gesteld.’
‘Maar is het mogelijk?’
‘Eerlijk gezegd weet ik het niet. Er is bij mijn weten nooit onderzoek naar gedaan.’
‘Hoe kom je op die vraag, Henk?’
‘Nou, gisteren ging ik dus naar de supermarkt en toen stond daar een vent midden voor de deur. Een vent in een trainingsbroek. Dus toen liep ik achter hem langs en toen liet hij dus een knetterende scheet. Echt een knoeperd.’
‘Hè, bah.’
‘Ja, dat is toch asociaal!’
‘Nou, wat denkt u, dokter? Moet Henk zich nou zorgen maken?’
‘Nee, dat denk ik niet. Zeker niet als Henk anderhalve meter afstand heeft bewaard.’
‘Maar kunt u het uitsluiten?’
‘Nee, dat niet.’
‘Je hoort het, Henk. Het is fifty-fifty.’
‘Nou, da’s lekker dan.’
‘Is een mondkapje voor de bips misschien een idee, dokter?’
‘Ik weet niet of dat effectief is.’
Ik zette de radio uit en stapte uit mijn auto. Corona of niet, ik liet me mijn pleziertjes niet afnemen. Sinds mijn puberteit ging ik naar de hoeren, maar wat aids en een alfabet aan hepatitis niet vermochten, kreeg een relatief onschuldig griepvirus in no time voor elkaar; alle officiële prostitutiebedrijven waren gesloten. Ook het raam van Gail, in het souterrain van een Amsterdamse steeg, was donker. Gelukkig had ik haar telefoonnummer. Zo kon ik een tijd afspreken als ik wilde langskomen. Ik belde haar en ze wilde me wel thuis ontvangen. Dat verbaasde me niet. Ze verdiende natuurlijk geen cent meer. Gail was een prachtige Surinaamse negerin van een jaar of veertig. Ze had een lichtbruine huid, kort kroeshaar en een lang, slank en soepel lichaam. Haar borsten waren klein, maar ze had volle, stevige billen.
‘Pijp je nog zonder mondkapje?’ vroeg ik.
‘Tuurlijk, schat,’ lachte ze. ‘Ik laat me niet gek maken, hoor.’
Ze gaf me haar adres en zo liep ik door een stille straat in een oude nieuwbouwwijk van Krommenie. Wederopbouwflats van drie etages, gebouwd in de jaren ’50 of ’60. Arbeiderswoningen, maar de glorietijd van Bruynzeel was lang voorbij. Televisieschotels aan de balkons lachten me toe. De auto’s langs de stoep hadden meer jaren dan kilometers op de teller. Een voor de tijd van het jaar warm ingepakte vrouw met een hoofddoek – een Turkse, volgens mij – trok waggelend een boodschappenwagentje achter zich aan. Aan het eind van de straat stond een groepje jongens met scooters – Marokkanen, volgens mij – de adviezen van het RIVM in de wind te slaan.
Ik vond het adres en drukte op de bel naast het naambordje Tevreden. Met haar diepe, grofkorrelige stem liet Gail een zwoel en langgerekt ‘Hallooo?’ uit de intercom klinken.
‘Heere,’ zei ik.
‘Kom boven, jongeman.’
Ik duwde de zoemende deur open en betrad het galmende trappenhuis. Op iedere etage kwamen twee voordeuren uit en voor de deuren op de eerste en tweede etage lagen grote aantallen schoenen. Ik was benieuwd naar wat ik ging aantreffen. Ik was nog nooit bij een hoer thuis geweest. Gail had me verteld dat ze getrouwd was en twee kinderen had. Ik had gevraagd of ze een van haar scherp gesneden bikini’s kon aantrekken; drie minuscule driehoekjes die haar tepels en kut bedekten. En of ze ook die zwarte, tot halverwege haar dijen reikende laarzen kon dragen. Op de derde etage wachtte ze me in de deuropening op in een jeans en een donkergrijs T-shirt. Haar tepels priemden door de strakgespannen stof. Ik pakte haar bij haar middel en we wreven onze wangen langs elkaar. Corona bestond niet.
‘Dag, jongeman.’ Ze lachte haar mooie, witte tanden bloot.
‘Fijn dat ik langs mocht komen,’ zei ik.
‘Geen probleem, schat.’
Ik volgde haar door de schemerige hal achter de voordeur en kneep in haar malse billen die in de jeans langs elkaar schoven. We stapten de huiskamer binnen, waar een zwarte man op een driezitsbank voor een grote flatscreentelevisie zat. Hij droeg een wit mouwloos onderhemd en een voetbalbroek.
‘Dit is Humphrey,’ zei Gail. ‘Mijn man.’
Humphrey was een vadsige vijftiger met grijzend haar en een snor. Zijn ooit gespierde armen waren verblubberd. Hij zat als een vormeloze zak cacaobonen onderuit in een hoek van de bank en keek met lege ogen naar me op.
‘Dag, Humphrey,’ zei ik en stak mijn hand uit.
‘Corona,’ zei Humphrey.
Ik liet mijn hand weer zakken.
‘Heere is een hele goeie klant van mij,’ zei Gail. ‘Hoelang al, Heere?’
‘Zeker vijf jaar al.’
Humphrey keek weer naar de televisie. De camera stond op de plek van een treinmachinist en verslond op hoge snelheid kilometers spoorrails.
‘Ik moet mijn kinderen nog even helpen met hun schoolwerk,’ zei Gail. ‘Wil je wat drinken?’
‘Koffie, graag.’
Gail liep de huiskamer uit en ik ging naast Humphrey op de bank zitten.
‘Anderhalve meter,’ zei hij.
Ik schoof naar de andere hoek van de bank. We keken een tijdje zwijgend naar de spoorrails die de huiskamer binnengezogen werden. Het deed me denken aan de openingsscène van Zazie dans le métro.
‘Wat is dit?’ vroeg ik.
‘Die schönsten Bahnstrecken Deutschlands,’ zei Humphrey met Surinaams-Duits accent.
‘Spannend?’
Humphrey haalde zijn schouders op en nam een slok uit een blikje bier.
‘Springt er weleens eentje voor?’
‘Dat laten ze niet zien.’
De trein reed een tunnel in en we keken naar een zwart scherm.
‘Moet je niet naar je werk of zo?’
‘Afgekeurd,’ zei Humphrey.
‘De rug?’
‘PTSS.’
Gail kwam binnen met een kopje op een schoteltje. ‘Heb je er iets in?’
‘Ik hou van zwart,’ zei ik met een knipoog en ze lachte terug. Ik nipte van de koffie. Nespresso.
‘Lekker,’ loog ik. ‘Trek je zometeen je laarzen aan?’
‘Tuurlijk, schat. Ik ben zo klaar.’ Heupwiegend liep ze de huiskamer uit.
‘Je hebt een hele mooie vrouw,’ zei ik.
Humphrey bromde bevestigend.
‘Mooie teevee ook. OLED?’
Opnieuw gebrom.
‘Eigenlijk heb ik voor die teevee betaald.’
Humphrey keek naar me om. Ik rook het bier in zijn adem. ‘Jij niet alleen, hoor.’
‘Dat is waar. Je vrouw is erg populair.’
Humphrey keek weer naar de televisie, waarop de trein al geruime tijd stilstond op een klein station. Op de tafel voor de bank stond een asbak met wat peuken van filtersigaretten. Gail rookte Camel. Misschien dankte ze daar haar geile, gruizige stem aan.
‘Mag ik roken?’ vroeg ik.
‘Ga je gang.’
Ik stak een Gitane Brune op. Ik hield van Frankrijk en gevaarlijk leven. ‘Wat vind je daar nou eigenlijk van, dat je vrouw de hoer speelt?’
Humphreys schouders hikten even op. ‘Haar keus.’
‘Ben je niet bang dat ze corona krijgt?’
‘Ik hou afstand.’
Een tegemoetkomende trein flitste langs ons heen.
‘Waar heb je eigenlijk PTSS van?’
‘Gaat je niks aan.’
Ik stond op en verliet de huiskamer. Op de schemerige hal kwamen verscheidene deuren uit. Ik duwde de deur open van wat de echtelijke slaapkamer moest zijn. Er stond een tweepersoonsbed. Over de sprei was ter kruishoogte een grote handdoek overdwars gelegd. Hier ging het dus gebeuren. Op de handdoek lag een van Gails minimalistische bikini’s. Een witte. Ik pakte de G-string op en rook eraan. Helaas, gewassen. Naast het bed lagen haar hoge, zwarte laarzen met de veters aan de achterkant. Ik kon haar al op de rand van het bed zien knielen, terwijl ik ernaast stond en op haar veerkrachtige billen inbeukte.
Ik sloot de slaapkamerdeur en deed een andere open. Gail zat aan een eettafel met twee kinderen, een jongen en een meisje. Ze leken me rond de tien jaar oud, het meisje iets ouder dan de jongen. Gail had een sigaret in haar mondhoek en een schoolboek in haar handen. De kinderen zaten met balpennen over schriften gebogen. Op de tafel stond een laptop.
‘Hallo,’ zei ik.
‘We zijn zo klaar, hoor,’ zei Gail. ‘Even nog een paar sommen.’
De jongen draaide zich naar me om. ‘Wie bent u?’
‘Heere,’ zei ik. ‘En jij?’
‘Darryl.’
‘En hoe heet jij?’ vroeg ik aan het meisje.
‘Grace.’ Ze had kleine, stekelige vlechtjes en was een beetje verlegen, maar ooit zou ze net zo’n sexbeest zijn als haar moeder met dezelfde dwingende ogen die een man lieten klaarkomen.
‘Gracie is crazy,’ zei de jongen.
‘Wat komt u doen?’ vroeg Grace.
‘Heere is een klant van mamma,’ zei Gail.
Ik trok mijn wenkbrauwen op.
‘Ik heb geen geheimen voor mijn kinderen.’
‘Mamma is een hoer,’ zei Darryl.
‘Hee, ik ben geen hoer!’ Gail liet even haar harde gezicht zien. ‘Ik ben een prostituee. Een trotse prostituee die goed voor haar kinderen zorgt.’
‘Zo is het maar net,’ zei ik.
Leunend tegen de deurpost sloeg ik Gail gade bij het lesgeven aan haar kinderen. Ze was lief en geduldig, zoals ze ook in bed was. Ze deed me denken aan mijn moeder, die me lesgaf in de keuken van onze flat in de Bijlmer. Ik drukte de peuk van mijn Gitane uit in de volle asbak op de eettafel.
‘Denk je dat het nog lang gaat duren, die lockdown?’
Gail zuchtte theatraal. ‘Te lang. Veel te lang.’
‘Ben je echt niet bang voor corona?’
‘Je kan niet leven zonder risico’s.’
Ik liep terug naar de huiskamer en ging weer naast Humphrey zitten. Op de televisie werden nog steeds kilometers spoorrails verzwolgen.
‘Nog iets gebeurd?’ vroeg ik.
Humphrey bromde, nu ontkennend.
‘Je hebt lieve kinderen. Maar ik ben blij dat je vrouw ze met een keizerssnee heeft gekregen, als je begrijpt wat ik bedoel.’
Ik observeerde de televisiekijkende vleesberg naast me. Mijn woorden leken hem niet te raken.
‘Ik bedoel dat ze een lekkere, strakke kut heeft.’
Humphrey haalde snuivend adem en ging iets verzitten.
‘Wat vind jij nou het lekkerste aan je vrouw?’
Hij nam een slok bier uit zijn blikje. ‘Bruine bonen met rijst.’
‘Wil je weten wat ik het lekkerste aan haar vind?’
Met zijn duim drukte hij een kleine deuk in het blikje.
‘Wat ik het lekkerste aan je vrouw vind, dat is haar kont. En weet je waarom? Omdat ik haar het liefst van achteren neuk.’ Ik stond op en liet hem met grijpende handen en stotende heupen zien wat ik met zijn vrouw ging doen. ‘Kijk, ik laat haar op de rand van het bed knielen, ik pak haar bij haar middel en dan ram ik hem in haar kut. En omdat ze van die grote, veerkrachtige billen heeft, word ik bij elke stoot weer teruggeworpen. En daardoor hoef ik me maar voor de helft in te spannen. Goed, hè?’
Humphrey keek naar me op, maar in zijn ogen was niets te zien. Geen haat, geen verdriet, zelfs geen berusting.
‘Ik ga je wijf neuken, fatso! Vind je daar dan helemaal niks van?’
Humphrey draaide zijn hoofd weer naar de televisie. Uitgeluld plofte ik op de bank neer. Ik nam een handvol cashewnoten uit een bak op de tafel en liet me door het zomerse Duitse landschap leiden, bedenkend dat ik machinist had kunnen worden als ik naar school had mogen gaan.
Uiteindelijk kwam Gail binnen in haar minuscule witte bikini en hoge, zwarte laarzen. Ze ging wijdbeens voor de televisie staan, haar handen op haar heupen, en duwde haar bekken ritmisch naar voren. Ze keek lachend op me neer en fixeerde me met haar vurige ogen. Terwijl Humphrey zich opzij boog om niets van het Duitse spoorwegnet te missen, liet ik mijn blik langs de witte driehoekjes over haar tepels zakken naar de twee dunne, witte draadjes die vanaf haar heupen afdaalden en samenkwamen in de witte driehoek over haar kut.
‘Kom je, jongeman?’
Ik trok mijn portefeuille uit de binnenzak van mijn colbert, legde een biljet van 50 euro op de tafel en nog een er bovenop. ‘Vanwege corona.’
‘Oh, dat is lief van je!’ zei Gail, oprecht verblijd.
Ik stond op en liep achter haar de huiskamer uit, waarbij ik haar een kletsende klap op de billen gaf. Om de hoek van een deur stonden Darryl en Grace geamuseerd naar ons te kijken.
‘Niet storen, hè!’ zei Gail.
De gordijnen van de slaapkamer waren dichtgetrokken en naast het bed brandden twee schemerlampjes aan de muur. Nadat ze de slaapkamerdeur had dichtgedaan, draaide Gail zich naar me om en keek me in de ogen. Plotseling sloeg ze haar armen om mijn nek en kuste me op de mond. En tot mijn onverwachte geluk hoorde ik haar zeggen: ‘Ik hou van je.’
