Vanuit onze obsessie voor onsterfelijkheid wanen we de overheid God en zijn we bereid daarvoor alles op te offeren. We verzetten ons allang niet meer tegen het collectief blauw betalen aan kankermedicijnen die ons slechts enkele maanden respijt geven tot de dood of onderzoeken die onze lichamen moeten ombouwen tot technologische machines die ons beroven van alle menselijkheid om onsterfelijkheid te garanderen. En nu houden we ook 1,5 meter afstand tot elkaar, ontlopen sociale en fysieke contacten, sluiten onze ouderen op, laten doodzieke mensen in angst en eenzaamheid creperen en sterven, zelfs als het kinderen zijn die slechts enkele jaren het levenslicht hebben gezien. We noemen het menselijk om mensen eenzaam te laten sterven en we verklikken anderen en noemen ze asociaal als ze bereid zijn het risico van de dood te accepteren om hun naasten te ondersteunen in hun lijdensweg die mogelijk tot de dood leidt, ook voor henzelf.
Wij zijn zelfs bereid ál onze privacy op te geven en daarmee individuele veiligheid alsook zeer zeker dat van de groep. Dat alles vanuit de illusie dat door privacy op te geven je immuun wordt voor virussen die al zeker miljoenen jaren rondwaren.
Is het niet bijzonder dat ouderen in groten getale sterven, ondanks ze nu afgezonderd liggen in hun kamertje in een verpleeg- en/of verzorgingshuis? Op basis van hun leeftijd en daarmee vaak onderliggende ziekten is het helemaal niet vreemd dat ze het meeste risico lopen om ziek te worden. Vanuit het sociaal isolement gezien en het feit dat we bijna de gehele economie hebben platgelegd om kwetsbare groepen te beschermen, waarover ons verteld wordt dat we hen zo zullen beschermen tegen corona, is het een bijzonder fenomeen. Er wordt een gigantisch hoge prijs betaald om mensen te beschermen op een wijze waarvan de effectiviteit onbewezen is. Die prijs wordt niet alleen betaald door ons als samenleving, maar ook door de ouderen zelf. Zieken liggen 24 uur per dag in volledige afzondering dood te gaan in volledig isolement. Daar is niks waardigs aan, noch aan het kille afscheid na hun dood. Toch accepteren we deze schijnzekerheid. We laten er zelfs ál onze levens door ontwrichten.
Een social distancing samenleving is een schijnzekerheid want via de weinige contacten die we nog hebben met elkaar staan we nog steeds in verbinding met alle mensen waarmee we anders ook samenleven. Slechts enkele contacten zijn genoeg om in verbinding te staan met de hele wereld.
Wat als deze contacten ons juist beschermen tegen kwaadaardige virussen? Er zijn namelijk ook goedaardige virussen en bacteriën die in op onze huid en in onze lichamen huizen. Als je met zeep je handen wast was je ook de goedaardige gasten weg die je beschermen. Goedaardige virussen kunnen alleen overleven als ze een gastheer hebben. Juist kinderen delen heel veel van deze virale en bacteriële vriendjes met elkaar maar zijn zelden ziek.
In de jaren 40 van vorige eeuw werd aan de hand van een experiment met 40 baby’s, uitgevoerd door de Oostenrijkse psychoanalist René Spitz, bewezen dat affectie noodzakelijk is voor de mens. Hij wilde weten of de mens kan overleven zonder affectie. De helft van de baby’s werd in een steriele omgeving enkel gewassen en van voeding voorzien, de andere baby’s werd ook aangeraakt, aangekeken en tegen gepraat. Na vier maanden werd het experiment stopgezet omdat bijna de helft van de baby’s was overleden.
Die sociale (huid)honger heeft iedereen en werkt weerstandverhogend. Minder aanraking leidt tot minder antistoffen. (Zieke) mensen hebben dus baat bij aanraking en toch onthouden we nu alle ouderen en vele andere (corona) (on)besmette mensen onze aanrakingen. Terwijl dit mogelijk meer doden veroorzaakt dan wanneer we onze affectie zouden delen, noemen we dit toch humaan.
Door ons verminderd bloot te stellen aan bacteriële en virale risico’s en veel minder buiten te komen bouwen we een verminderde weerstand op waardoor komende winter een epidemie van depressies op de loer ligt die mogelijk tot een verhoging van suïcides leidt en een verhoogde kwetsbaarheid voor bacteriële en virale infecties. Om nog maar te zwijgen over alle psychische en lichamelijke gevolgen omdat vele mensen in financiële onzekerheid leven door een vanuit overheidswege afgeroepen economische crisis. We leren onze kinderen dat aanraken gevaarlijk is, ze een bron van besmetting en gevaar zijn die hun oma’s en opa’s vermoorden, en we leren onze jongeren dat verliefd worden en intiem zij met elkaar niet meer mag. Wat voor ontwrichtend effect heeft dit op de samenleving als deze kinderen volwassen zijn en geleerd hebben dat aanraking en sociale contacten gevaarlijk zijn?
Denken we nu echt dat het opgeven van onze privacy, het laten volgen van elke stap die je zet in je leven, waardoor niet jij maar een ander kan gaan bepalen hoe je leeft en wat je doet, ervoor gaat zorgen dat we tot in de eeuwigheid immuun worden voor ziekteverwekkers die gewoon bij het leven horen? Zodra je geboren wordt is de dood inherent aan je leven. Niet de dood zelf maakt ons bang, maar het moment waarop je de dood in de ogen kijkt en beseft dat je niet geleefd hebt. Wordt het geen tijd om angst opzij te zetten en alle risico’s die je zal moeten trotseren om het leven te leiden dat je het allerliefst wilt voor lief te nemen?
Te beseffen dat jij noch de mensheid noch het middelpunt van het universum bent, maar slechts een schakel in het leven op aarde dat haar bestaansrecht zal verliezen en uitsterven als we onze rol niet meer vervullen zoals die is bedoeld. God noch overheid of een aankomend vaccin tegen een virus dat naar alle waarschijnlijkheid dan allang weer de nodige mutaties heeft ondergaan zal je kunnen beschermen. Dat kan je zelf het allerbeste tot de dood voor je deur staat: leef!
