Kort nadat Kuzu en Öztürk zich hadden afgescheiden van de PvdA vond ik het tijd om hen eens te bezoeken. Aanleiding was het intimiderende gedrag van Öztürk tegenover vrouwen met een Turkse achtergrond, omdat die niet ‘Turks’ genoeg zouden zijn. Selçuk Öztürk als de lange arm van Ankara in de Tweede Kamer. Het was een vreemd gesprek, maar ik geloof dat het gedreig daarna is afgenomen, in ieder geval in het openbaar. Öztürk heeft nu ruzie met zijn oude maat Kuzu en met fractievoorzitter Azarkan. Die willen van hem af. Dat werpt ook de vraag op hoe Öztürk eigenlijk ooit in de Tweede Kamer terecht is gekomen.
Selçuk kwam op driejarige leeftijd vanuit Turkije naar Nederland. Hij werd rijk in het Limburgse vastgoed. In 1998 werd hij raadslid voor de PvdA in Roermond en later werd hij ook lid van de Provinciale Staten. In 2012 volgde de overstap naar de Tweede Kamer. In 2014 verlieten Öztürk en Kuzu de PvdA en begonnen zij DENK. Het parlement moet een afspiegeling zijn van de samenleving en ‘Turkse’ Nederlanders horen daar zeker bij. De SP heeft drie Kamerleden met een Turkse achtergrond. Alle drie zijn dat rasechte socialisten. In de PvdA-fractie hebben ook echte sociaaldemocraten gezeten met een Turkse achtergrond.
Selçuk Öztürk is geen sociaaldemocraat. Je doet hem denk ik het meeste recht door hem een ‘Turkse nationalist’ te noemen, of een politicus die stemmen werft op basis van Turks nationalistische sentimenten. Politici met een Turkse achtergrond die weigeren hier aan mee te doen worden in de Turkse media zwaar onder vuur genomen. En dat niet alleen. Lilian Marijnissen moest vorig jaar afreizen naar Turkije om SP-raadslid Murat Memis op te halen, die door Erdogan gevangen werd gehouden. We weten ook hoe bedreigend de Turkse invloed is in ons land, zoals we onder meer hoorden van oud-PvdA-Kamerlid Keklik Yücel.
De berichten over Öztürk herinnerden me aan een bezoek dat ik bracht aan een orthodoxe moskee waar posters hingen van de PvdA. ‘Dit is een PvdA-moskee,’ kreeg ik toen te horen. Ik weet dat de islam vele richtingen kent, maar deze kende ik nog niet. Politici van verschillende partijen hebben in het verleden subsidies verleend aan organisaties die een bepaalde etnische groep vertegenwoordigen. Dat heeft deze politici wellicht stemmen opgeleverd, maar ook de segregatie in ons land bevorderd. Om electorale redenen zijn mensen op lijsten gezet die niet pasten bij de partijen. Öztürk laat zien waarom dat geen goed idee was.
Er zijn landen in de wereld waar de politieke macht wordt verdeeld langs etnische lijnen. Dat zijn meestal zwakke staten met een slecht ontwikkelde democratie. Het is jammer dat partijen voor de verleiding zijn gevallen en deze politiek ook hier voet aan de grond heeft gekregen. In maart zijn er alweer verkiezingen. Dat lijkt ver weg, maar partijen zijn al druk bezig met het maken van kieslijsten. Daarbij kunnen zij leren van de dure les van de PvdA.
