“Wat jonge stedelingen het meeste missen aan hun oude levensstijl? Het broodmandje. Op Instagram ging een foto viraal van een mandje brood met boter, zoals je die krijgt als je uit eten gaat. Huilende emoji’s, namen van favoriete restaurants – duizenden millennials reageerden op het beeld, dat als bijschrift ‘zelfs ’s nachts denk ik aan je’ had.
Ook ik ben er zo één – al was mijn tweede gedachte: hopelijk kan ik straks nog een etentje betalen. Een significant deel van mijn inkomen besteedde ik tot niet zo heel lang geleden aan het door anderen laten bereiden van mijn eten en drinken. Een haverlatte voor onderweg, brunchen met vrienden, het weekend inluiden in dat populaire tentje – het is niet gek dat ik de afgelopen weken al meerdere keren droomde dat ik op een terras zat.
Maar bovenal biedt ons uitbestede leven een gevoel van efficiëntie. Want, zoals ik eerder voor NRC schreef: millennials hebben het idee geïnternaliseerd dat ze in dit neoliberale tijdperk elk moment van de dag productief moeten zijn.
Dus ja, het is even slikken nu we door de coronacrisis voor het eerst in ons leven op onszelf zijn teruggeworpen.
Voor Yaël van der Schelde reden om thuis restaurant- en koffiebarervaringen te simuleren. „Ik kook de halve dag en bak mijn eigen zuurdesembrood. In de keuken hebben mijn huisgenoot en ik een koffiestation gebouwd met havermelk en kwaliteitsbonen. Elke zondag heb ik met een vriendin een eetthema. Laatst was dat midzomernacht, met alleen maar Scandinavische gerechten.” Af en toe haalt ze nog een koffie buiten de deur („het hoogtepunt van mijn dag”) en een fles wijn to go om haar favoriete restaurant te steunen.
Alleen de horeca, die mis ik nog steeds. Op een prachtige zaterdagochtend haal ik een latte en croissantje bij mijn favoriete koffiezaak, die geopend is voor afhaal.”
U dacht: corona, dat treft vooral de ouderen en zieken. Maar millennials, die hebben het ook niet makkelijk nu hoor! Want ze kunnen niet meer uit eten in een restaurant waardoor ze nu het broodmandje moeten missen. En ze moeten nu ineens helemaal zelf dingen doen. Erger: ze moeten zichzelf gaan bezighouden.
Nog erger: ze krijgen nu ineens de tijd om na te denken en dat is bepaald geen pretje als je volstrekt maar dan ook volstrekt zielloos bent en je hele bestaan tot nu toe is gebouwd op een mierzoete hype, een roze luchtbel onder het fragiele ego, het leven als verchroomde huls tussen de duizenden andere identieke verchroomde hulzen die allemaal, authentiek en uniek als ze zijn, continu druk bezig zijn met met het oppoetsen van al dat chroom om toch vooral de existentiële leegte van hun wanhopige bestaan te kunnen blijven verhullen.
Erg hè? Wat. Een. Leed. In stilte geleden door die toch al zo volstrekt mislukte, verziekte en pathologisch aandachtshoerende millennial-fopgeneratie.
Moeten terugvallen op het simuleren van een fucking koffiebar ‘met havermelk en kwaliteitsbonen’ omdat je de echte koffiebar zo mist en toch maar niet willen begrijpen waarom die hele pathetische jankgeneratie zo ontzettend hard zuigt en iedereen millennials snoeihard in het gezicht uitlacht. Dan verdien je ook niet anders dan onderbetaald flexwerk wat niks heeft te maken met je studie literatuurwetenschap en een te duur huurhuisje met zeventien huisgenoten inclusief een D66-lidmaatschap.
Lees vooral het hele, uiteraard in de zelfingenomen ‘ik’-vorm geschreven, artikel in NRC Handelsblad en lach ook de ballen uit je broek.
H/T.
