“Elke ambtenaar kent Artikel 1 van de Grondwet. Discriminatie mag niet: je kunt niet de ene burger anders behandelen dan de andere vanwege zijn herkomst. De Belastingdienst geeft nu toe dat dit toch is gebeurd en dat ambtenaren dit zelfs hebben georganiseerd. Dat moet consequenties hebben voor de betrokkenen.
Het gaat hier om mensenrechten, niet om de maximale opbrengst. In de Toeslagenaffaire zien we hoe meedogenloos de maatregelen waren tegen burgers en hoe diep zij in de financiële problemen zijn gekomen.
Artikel 1 van de Grondwet respecteren is veel belangrijker dan een grotere pakkans.”
Amnesty International. Een ”’mensenrechtenorganisatie”’ voor en door linkse blanke babyboomers sinds 1968, alwaar ze doodleuk voor de mensonterende, discriminerende en misogyne boerka zijn. Eigenlijk zijn alleen lezers (88+) van de ‘christelijke’ linkse zelfhaatkrant Trouw nog geïnteresseerd in wat Amnesty heeft te zeggen.
Dat gezegd hebbende, deze in Trouw geïnterviewde meneer van Amnesty heeft natuurlijk wel gewoon een punt. En ook niet bepaald een klein puntje.
Nu is bewezen dat de Belastingdienst onschuldige Nederlandse burgers met ‘een tweede nationaliteit’ heeft behandeld als frauderende tweederangs burgers, en dus letterlijk dingen heeft gedaan die helemaal niet mogen van Arnon Grunberg en de Koning van Nederland, zoals mensen uitsluiten, apart zetten en daar dan weer van wegkijken, mag je toch op z’n minst verwachten dat al die Belastingdienstracisten die hun ambtenarenkont schaterlachend hebben afgeveegd met de Grondwet keihard worden gestraft. Een paar dagen observatie in het Pieter Baan, een onnodig lang voorarrest en, om het ludiek te houden, terugbetaling van toeslagen en arbeidskortingen, is toch wel het minste wat je kunt bedenken voor deze criminelen die de levens van tienduizenden onschuldige Nederlandse burgers voorgoed hebben verziekt, gewoon omdat er toch niemand toezicht hield.
Maarja. Dit is de bananenmonarchie Nederland. Alwaar Trouw en RTL Nieuws al maanden en maanden hun vingers blauw tikken over de Kafkaëske horror die De Belastingdienst heet en bij het roeren in de poep steeds maar weer nieuwe, nog grotere drollen boven water halen terwijl het verder niemand een reet interesseert. Krekels en tumbleweeds. Claudia de Breij en Jaap van Dissel zijn veel belangrijker, daar hoef je als journalist tenminste geen kritische vragen aan te stellen. Alleen maar een beetje knikken en jezelf zoveel mogelijk op de voorgrond, dicht bij de macht, zien te plaatsen. De natte droom van elke Nederlandse mainstream journalist; een toekomstige baan als woordvoerder voor een politieke partij of grote verzekeraar is voor de meeste journalisten al net zo’n kroon op het werk als het burgemeesterschap van een beetje provinciegemeente voor Kamerleden.
De machtigste staatsorganisatie van dit land blijkt ongecontroleerd en onbeperkt macht te misbruiken met zelfmoorden en duizenden verziekte levens tot gevolg en het enige wat er gebeurt is dat een hoge ambtenaar wordt weggepromoveerd naar een nog beter betaald baantje met nog meer ambtenarenmacht. Verder is er stilte en gaan we allemaal als zeehonden staan klappen op het balkon na het Boer Zoekt Vrouw kijken en verongelijkt vuistjesmaaien op Twitter omdat iemand ergens ooit een verkeerde mening heeft gegeven.
Dus ook deze geheel terechte wanhoopskreet van een of andere Amnesty-boomer zal aan dovemansoren zijn gericht. Er wordt helemaal niemand bestraft bij de Belastingdienst. Er gaat niets veranderen binnen die organisatie. Misschien dat een paar lage ambtenaren intern worden verplaatst en dat een paar hoge ambtenaren een beter baantje krijgen, iets in Brussel ofzo of wat leuks bij de NPO-top, maar dat was het dan ook wel. En het zal helemaal niemand iets kunnen schelen, de pers zal gewoon doorgaan met wat ze altijd al doet (als zombies in hun eigen endeldarm staren en verder zoveel mogelijk zwijgen) en alleen eenzame held Pieter Klein en wat Trouw-journalisten zullen het zich aantrekken.
Natuurlijk wordt dit straks allemaal afgesloten met de immer gezaghebbende ‘parlementaire enquête’, ergens over een jaar of vijftien, alwaar de verantwoordelijken met krokodillentranen op de wangen zullen verklaren bepaalde zaken echt niet zo te kunnen herinneren en zich niet kunnen herkennen in de geschetste situatie.
Dan heffen ze het glas, doen ze een plas, en is alles weer zoals het was. Daarna stappen ze in hun Maserati’s en Audi’s en gaan ze weer verder naar hun baantje als toezichthouder bij een museum of commissaris bij een bank of naar hun tweede huisje op Aruba en begint alles weer van voren af aan.
Wéér. Gewoon wéér.
Steeds. Maar. Weer.
