Mensen die anderen een slachtoffer noemen benadrukken daarmee dat ze je zielig vinden. Mensen die je voor in de rij een aparte plek geven, zeggen zo dat je minder waard bent en verheffen zich door dergelijke daad zelf tot valse barmhartige Samaritanen. Mensen die de kleur van je huid benoemen geven aan dat zij onderscheid maken in kleur. Ze wijzen naar anderen om ze te beschuldigen van racisme terwijl enkel zijzelf dit kleuronderscheid maken.
Je wordt geboren in onveiligheid: mishandeling, verwaarlozing, incest, aanranding, verkrachting, vechtscheiding, onderdrukking, sociale isolatie, armoede, verslaving, machtsmisbruik, verstoting. Je begint onderaan als volwassene en om te starten moet je schulden maken, studeren naast je werk als je wat van je leven wilt maken, duizenden malen slikken dat anderen op je neerkijken, meervoudige verstoting incasseren, heel wat schade overwinnen die valse profeten gedurende je leven aanbrengen en als je het uiteindelijk toch lukt na al dat harde werken, de vele teleurstellingen en incasseringen in je leven in rustiger vaarwater terecht te komen staat daar de overheid met open hand om nog meer op te eisen van wat jij eerlijk hebt verdiend. Is dat ‘the white privilege’ waarom blanken worden benijd?
Voor veel mensen is dat namelijk eerder regel dan uitzondering. Degenen die hard werken voor beter hoeven hun hand niet op te houden en te roepen: ‘Kijk eens hoe zielig ik ben’. Het is gewoonweg slikken of stikken, opstaan en weer doorgaan, ook op de momenten dat je denkt dat er geen greintje leven meer in je zit. Dat is niet zielig. Ze zijn geen slachtoffers. Je bent dat pas als je er zelf voor kiest om slachtoffer te zijn. Het zijn gewoon mensen die ervaren dat het leven per definitie onrechtvaardig is.
Op basis van huidskleur is de racismekaart makkelijk te trekken om jezelf als slachtoffer te profileren, zodat je vooral niet de verantwoordelijkheid over je eigen leven dient te dragen. Genoeg mensen die de zieligheid die je over jezelf afroept willen bevestigen om zichzelf daardoor beter te voelen. In Afrika zijn ze dat soort hulpverleners, die er enkel zijn voor hun eigen goede gevoel, meer dan zat. Mensen die hun hulp opdringen aan anderen en niet vragen hoe te helpen maar zelf bepalen hoe ze dat doen. Het gaat namelijk niet om jou, maar om hen: ‘Kijk eens hoe waarachtig superieur onbaatzuchtig we zijn!’
Maar als je echt wilt dat je leven wat wordt zul je zelf de verantwoordelijkheid over je leven moeten dragen en bereid zijn om veel onrecht te slikken. Het leven is oneerlijk. Het is een apenrots waarop eeuwenoude rijke machtige families bovenop de dienst uitmaken omdat zij daarboven alles overzien en jij niet, waardoor je voor hetzelfde veel harder moet rennen.
Wat de moord op George Floyd vooral heeft bewezen is dat miljarden mensen gewoon ‘collateral damage‘ zijn. Als jouw dood iemand anders meer wereldheerschappij geeft dan zal hij geen seconde twijfelen om je te doden. Ondanks dat je voor de machtigen der aarde niks waard bent kun je toch van heel grote waarde zijn op de plek waar je onderdeel van bent. Het heeft niks met racisme te maken, maar met verdeel en heers en wat is makkelijker dan mensen tegen elkaar uit te spelen op basis van zoiets voor de hand liggend als huidskleur?
Het is niet bewezen dat Floyd om racistisch motieven vermoord werd. Op beeld is duidelijk te zien dat niet één maar drie politiemannen op zijn lichaam zaten. En dat politiemensen van kleur tenminste medeplichtig zijn. Het absurdistische van deze beelden is ook dat omstanders er met camera’s bovenop staan en de politie geen moeite doet om filmen te verbieden. Alsof de moord niet het doel was, maar provocatie. Shockeren om te shockeren, verontwaardiging uit te lokken, bevolkingsgroepen tegen elkaar op scherp te zetten.
Zullen we ooit de werkelijke motieven achterhalen? Social media is een verzameling van tegenstrijdige beelden: eerbiedige demonstranten, een plunderende Antifa, georganiseerde vernielzucht waarvoor bakstenen zijn bezorgd, mogelijk andere anarchisten die door middel van geweld en vernielingen wetteloosheid willen bewerkstelligen, donkere Amerikanen die worden betaald om te vernielen, politie die de eigen politieauto vernielt, blanken die op hun knieën worden gedwongen boete te doen omwille van zogenaamd ‘white privilege‘, complottheorieën die beweren dat Floyd nog leeft. Het is in ieder geval goed mis in de Verenigde Staten, maar of de racismekaart terecht gespeeld wordt? Floyd en Chauvin kenden elkaar. Ze waren beiden uitsmijters in dezelfde nachtclub. Een vereffening van een of andere rekening ligt daarmee meer voor de hand.
Ondertussen zijn Black Lives Matter (BLM) protesten over de wereld uitgewaaierd. Waarbij de dikste vinger van institutioneel racisme wordt gewezen naar westerse landen. Landen waar de meest gemêleerde vriendengroepen vredig rondwaren in de wereld. Het is alsof je naar een slapstick comedy zit te kijken. Maar waar het lachen je al een lange tijd vergaat vanwege een constante stroom van identiteitspolitiek vanuit volksvertegenwoordigers die je verplichten om naar de huidskleur van je vrienden te kijken waarvan je voorheen nooit was opgevallen dat ze anders waren.
De wijze waarop uit het niets massaal over de wereld protesten ontstaan tegen racisme, doet vermoeden dat het hier om invloedrijke organisaties gaat, die groeperingen als BLM, Antifa en Kick Out Zwarte Piet in de benen houden. Zij wakkeren racisme aan om te verdelen zodat hun verdienmodel haar bestaansrecht behoudt. Voor hen is een Afro-Amerikaanse oud-politieman die wordt doodgeschoten niets waard. En het komt hen ongelegen als er beelden opduiken waarin een blank persoon sterft door buitensporig politiegeweld.
Nederland en andere westerse landen kennen geen apartheid. Bepaalde culturen die naar het Westen kwamen kiezen er vaak zelf voor om in aparte stedelijke communes te leven. Het meeste leed vindt waar ook ter wereld binnen álle gemeenschappen zelf plaats.
Er is geen wet, geen Nederlander die dit voorschrijft. Het is de makkelijkste manier om je te onthouden van integratie en te blijven schreeuwen dat alles wat in je leven misgaat toch écht de schuld van een ander is.
