Eigenlijk moest hier een gevat artikel staan waarin de draak wordt gestoken met hinderlijke BN’ers en hun immer koortsige aandachtzuigende breekbare ego’s. Die steeds maar weer andermans leed toe-eigenen om er zelf beter van te worden, door likkebaardend over de lijken van slachtoffers te kruipen om toch maar in de spotlights te kunnen staan. Ach, u kent het wel, gewoon dat wat deugende BN’ers altijd doen omdat deugen nou eenmaal het enige is wat ze kunnen, talentloze narcistische totaalmiddelmaat dat het is.
Maarja, het schrijven van dat artikel lukte gewoon niet. Echt niet. Meerdere malen geprobeerd, maar gaat niet. Satire is gewoon niet toereikend genoeg om dit soort bizarre realiteit nog eens te overtreffen. Zelfs satire heeft grenzen (in tegenstelling tot de narcistische egomane zelfzucht van BN’ers).
Sorry lezer. U moet het dan maar doen met die realiteit alleen. De realiteit van weer dezelfde namen, die weer zichzelf op een zelffeliciteervoetstuk weten te plaatsen, weer door overdadig pathetisch te deugen, weer door misbruik te maken van andermans slachtofferschap. ‘Slachtoffers’ die zich daar overigens graag voor laten lenen, want ‘slachtoffers’.
Het is droevig. Heel erg droevig. En dan mogen we nog blij zijn dat DWDD niet meer bestaat.
