Oom André wilde na het aan de NPO verplicht afdragen van zijn zuurverdiende belastingcenten eens lekker vroeg gaan slapen om te voorkomen dat hij weer een kwaadaardige bloedziekte zou oplopen omdat hij per ongeluk op tv die gare, laffe, linkse, bescheten D66-shit van Margriet van der Linden onder ogen kreeg. De laatste keer dat hij naar dat programma keek zag hij twee aandoenlijke zwakzinnigen die zich openlijk aan het aftrekken waren op het bestaan van Femke Halsema en Margriet van der Linden die daar knikkebollend een beetje, half grijnzend, half kwijlend, bij hing en toen oom André besefte dat hij elk jaar weer verplicht zijn godverdomde zuurverdiende klotecenten in dat zielledige gat van gemankeerde narcisten en GroenLinksende islamofielen moest kieperen kreeg hij een acute levensbedreigende bloedziekte. Nou, dat brak zijn week flink op natuurlijk.
Dus ging oom André maar eens lekker vroeg slapen. Dacht oom André. Arme oom André.
Want wat oom André niet wist was dat die hele moreel failliete flikkerse NPO-toko vol met D66-fluïden en overgequoteerde nepnegers en christelijke huilwijven waar alleen maar seniele bejaarden en terminaal zieken, al dan niet als gevolg van het jarenlang NPO consumeren, naar keken en luisterden ook een online afdeling had. Sterker nog, de NPO deed kei- en keihard zijn best om met oneerlijke staatssteun zo veel mogelijk online te concurreren met commerciële partijen die wél gewoon hard moesten werken voor hun centen. Daarom ook had de NPO nóg meer websites dan dat het achterlijke programma’s met BN’ers had, dus dat was heul boel veel websites jonguh!
In normale landen zouden mensen zoiets ‘oneerlijke concurrentie’ noemen, maar oom André had de pech in Nederland te wonen en daar hadden ze al sinds jaren geen normale kritische journalistiek of überhaupt kwaliteitsmedia meer. Iedereen kon, met de centen van belastingbetalers, ongegeneerd doen wat ie wilde. Hooguit kwam er eens een keer een parlementaire enquete van, en een promotie naar een beter baantje als ‘straf’ voor de verantwoordelijken.
Bij één van die online afdelingen hadden ze een legertje tot de tanden met misplaatst moralisme bewapende blanke drammillennials ingehuurd. Mogelijk om met staatssteun te kunnen concurreren met VICE, een commercieel platform voor en door blanke drammillennials, of misschien dachten ze écht dat hartverscheurend egocentrische volbloed moralistische zedenpreekverhalen in de fucking ‘ik’-vorm serieuze journalistiek was.
Die afdeling was de online afdeling van NPO3. Dat was een staatstelevisiekanaal ‘voor jongeren’ waar helemaal niemand ooit naar keek, laat staan jongeren. Maar dan ook echt he-le-maal niemand. Daarom ook zond Powned er zo vaak uit.
Gek genoeg bestond dat staatstelevisiekanaal nu alweer vele jaren, mede met dank aan de onvrijwillig betaalde belastingcentjes van oom André, terwijl er ook al vele jaren helemaal niemand naar keek, maar het was nog steeds niet opgeheven. In normale landen zouden mensen zoiets ‘verspilling van belastinggeld’ noemen, maar dit was Nederland…etc. etc. etc.
De online drammillennials van dat reeds morsdode staatstelevisiekanaal hadden het op oom André voorzien. Want oom André was blank, dus oom André was een vieze vuile gore racist. Oom André dacht ook dat hij zomaar vrij een mening mocht uiten maar omdat oom André een vieze vuile gore racist was telde de vrijheid van meningsuiting helemaal niet voor oom André. Trouwens, ‘racisme is geen mening’ dus of oom André even op een sokkel van voorheen een standbeeld kon gaan staan zodat de online drammillennials van NPO3 hem er weer vanaf konden trekken onder het motto: ‘Democratie begint van onderaf’.
“Want er is wel racisme, overal, vooral oom André is puur racisme, ook onbewust, en wie dat niet vindt moet gewoon zijn gore smoel dicht houden of naar een heropvoedingskamp. Om aldaar te leren dat heus niet álle allochtonen vaker verdacht worden van misdrijven en zo wel dan is dat ofwel omdat de politie etnisch profileert en de rechtstaat racistisch is ofwel omdat criminaliteit natuurlijk de schuld is van armoede. En van racisme. En daarmee uit!”, zo schreven de drammillenials.
(Oom André moet kortom naar een heropvoedingskamp ergens in de jaren ’70 vorige eeuw, dus u kunt nu ook wel een beetje raden binnen welk eeuwig historisch fout politiek-ideologisch kader deze huiveringwekkend giftige gedachtenwereld van de drammillennials in kwestie moet worden geplaatst. Al blijft het natuurlijk ironisch dat degenen die dergelijke eerstewereldfrustratie-haatzaaiteksten schrijven, waarin ze zelf voor het gemak maar even aanstippen wat precies wel mag (iets vinden, zoals oom André) en niet mag (haatzaaien, zoals drammillennials) binnen de vrijheid van meningsuiting, zelf altijd weer roomblank zijn en de typische eindproducten van hoogopgeleide inteelt binnen de multicultuurprobleemvrije bubbels der D66- en GroenLinks-elite te Randstad danwel het Gooi.)
Oom André knipte zijn nachtlampje uit. Oom André geeuwde. Oom André voelde iets in zijn nek. Een knie, zo leek het. De knie drukte steeds harder op zijn nek. En op zijn luchtpijp. Al snel kreeg oom André nauwelijks nog lucht. ‘Ik krijg geen adem meer!’, hijgde oom André bijna onverstaanbaar.
Vlak voordat oom André stierf zag hij twee blozende, roomkleurige, schaterlachende, door en door fatsoenlijk ogende, androgyne millennials, beiden overduidelijk nog maagd, waarvan er één zijn been op de nek van oom André had gelegd.
Daarna zag oom André twee woorden in felle kleuren in het donker oplichten. Het ene was ‘KRO’. Het andere was ‘NCRV’.
Oom André stierf in totale verbijstering.
