Het zijn types als Manfred Weber die de steun voor de Europese Unie in rap tempo doen afbrokkelen. De fractievoorzitter in het Europees Parlement van de EVP, de machtige politieke familie waar ook het CDA deel van uitmaakt, strooit uw belastinggeld met het grootste gemak in één of andere Zuid-Europese hoek. Nederland zal water bij de wijn moeten doen om de zwaar door corona getroffen EU-landen, niet met leningen, maar met subsidies te spekken, vindt Weber.
Hij wil mede aan de wieg staan van een nieuwe Europese meerjarenbegroting en het omstreden Herstelfonds waarmee de op z’n gat liggende economie een vliegende start moet kunnen maken. Maar Nederland, Oostenrijk, Denemarken en Zweden zijn, terecht, uiterst waakzaam voor al te wilde plannen. De landen willen best solidair zijn met de door Corona zwaar getroffen Zuid-Europese landen, maar alleen met leningen, niet met een open geldkraan. Vrijdag staat een EU-top over het heikele onderwerp op de agenda.
Weber vindt het voorstel van de Commissie redelijk. 500 miljard aan subsidies en 250 miljard aan leningen. Hiermee gaat hij volledig voorbij aan het groeiende onrechtvaardigheidsgevoel in Nederland. In de vorige crisis bezuinigde Nederland fors en bouwde ons land flinke buffers op. Andere landen, waaronder Spanje en Italië, lieten dat na. Weber vindt het geen probleem om de Nederlandse belastingbetaler te laten opdraaien voor financieel wanbeheer in Zuid-Europa. Als ons land niet weigert om opnieuw op te treden als pinautomaat staat de toekomst van Europa op het spel, althans als we de Duitse politicus moeten geloven.
Het wordt hoogtijd om het eens over die toekomst te hebben. Willen we voorkomen dat de EU een federale superstaat wordt, zullen er hervormingen doorgevoerd moeten worden, met als doel de EU te behouden in de vorm van een gemeenschap of een confederatie. Bij deze hervormingen zou gekeken moeten worden hoe houdbaar de eenheidsmunt is. Is de Eurozone niet een té gedifferentieerd gebied voor deze eenheidsmunt? Hoe realistisch is de invoering van Neuro-Zeuro munten in de noordelijke en zuidelijke lidstaten? Moet het immigratiebeleid niet terug naar de soevereine democratische natiestaten, zoals ooit was voorzien in het Verdrag van Maastricht? Hoe kunnen we de EU verder decentraliseren? En het allerbelangrijkste: hoe laten we onze burgers meepraten en meebeslissen over de toekomst van de EU?
Als we niet willen hervormen en we types als Manfred Weber het beleid laten uitstippelen, weet ik één ding zeker: Er zal een steeds luider wordende roep om een Nexit gaan klinken!
