“Want de ongemakkelijke waarheid is dat een safe space voldoening geeft, totdat je eigen ontwikkeling botst met de beperkingen ervan. Ik heb het zelf ook ervaren.
Zo voelde ik me na 11 september even thuis bij een islamitische vrouwenclub. Totdat ik merkte dat er geen ruimte was voor twijfel en ik geen bevredigende antwoorden kreeg op vragen over de positie van de moslimvrouw. ‘Zet geen vraagteken waar Allah een punt heeft gezet’, werd mij verzocht.
Ik voelde me even thuis in de antiracisme-beweging. Totdat ik merkte dat kritiek op discriminatie en vrouwenonderdrukking in eigen kringen permanent in de wacht moest.
Ik voelde me even thuis in het intersectioneel feminisme, een stroming binnen het feminisme die ook oog heeft voor vrouwen die te maken hebben met racisme, armoede of onderdrukking binnen de eigen cultuur. Totdat ik zag dat prominente feministen in de praktijk voornamelijk een ongezonde en vruchteloze preoccupatie hadden met de veronderstelde privileges van witte vrouwen.
Een zuivere safe space bestaat niet. De veiligheid voelt alleen echt als je zelf blinde vlekken hebt ontwikkeld.”
Het kan nooit lang meer duren voordat Nadia Ezzeroili door woedende Volkskrant-lezers en huilende Volkskrant-redactrices-redacteuren (doorgaans spierwit), nadat ze een manifest tegen haar hebben opgesteld, uit de Volkskrant-kolommen wordt gejaagd. Want ze schrijft nu alweer weken op rij elke zaterdag een snoeihard maar enorm waarachtig artikel bomvol feiten die Volkskrant-lezers (zo wit als hun cocaïne op zaterdagavond in club De School) en Volkskrant-redacteuren (roomblank) helemaal niet willen lezen want waarheden zijn kwetsend, haatzaaien en fascisme. En we weten allemaal hoe extreem rancuneus ‘tolerante’, ‘inclusieve’ en ‘diverse’ Volkskrant-types (blank, blank en blank) kunnen zijn als ze worden geconfronteerd met de waarheid.
Tot die tijd is het extra van haar artikelen smullen.
