Sinds 21 jaar is het aantal uitgesproken faillissementen nog nooit zo laag geweest. Dat zou onder normale omstandigheden een goed teken moeten zijn. In een coronacrisis met massieve steunmaatregelen kan dit slechts worden opgevat als een voorteken dat er een tsunami aan faillissementen zal komen die de economie op zijn grondvesten zal doen schudden. Dat moment breekt aan wanneer de steunmaatregelen worden gestopt. Of eerder wanneer de verliezen niet meer te dragen zijn en door ondernemers economisch geen perspectief meer wordt gezien.
Met name het moment wanneer de uitgestelde belastingen betaald moeten worden zal veel bedrijven de das om doen. Dat extra geld is er gewoon niet vanwege lage omzetten en kosten die niet in lijn zijn geweest met die lagere omzetten. De overheid kan dus zelf het tijdstip beïnvloeden wanneer de golf aan faillissementen te verwachten zullen zijn.
Horeca en de evenementen branche vallen in ieder geval onder dit donkere scenario. Maar ook veel zzp’ers die nog net een bestaanszekerheid hadden in de voor corona tijd. Maar door de coronacrisis hun omzet zagen verdampen.
Als oud curator weet ik dat een faillissement geen pretje is. Zeker niet als het een persoonlijk faillissement betreft. Het faillissement zelf lost namelijk helemaal niets op ten aanzien van de schulden die er zijn. Iedere failliet wil daar vanzelfsprekend wel een oplossing voor hebben welke perspectief biedt op een nieuwe start en het ooit weer schuldenvrij kunnen zijn.
Om uiteindelijk na een faillissement schuldenvrij te kunnen zijn hebben we in Nederland op papier goede regelingen. Maar daarmee is dan ook alles wel gezegd. Voldoende capaciteit om snel en efficiënt een schuldensanering uit te kunnen voeren ontbreekt echter. Dat geeft dus nu al in de praktijk veel problemen. Waaronder lange wachttijden om bij het juiste loket te kunnen komen.
Door de zomerstand van de regering is er ook nog geen tijd geweest voor de ministers Grapperhaus en Wiebes om aandacht te schenken aan deze wel heel specifieke soort faillissementen die op ons afkomen. Specifiek omdat deze groep gefailleerden zelf helemaal niets te verwijten valt dat ze hun bedrijfsactiviteiten noodgedwongen hebben moeten staken. De oorzaak is immers gelegen in een van buitenaf komend onheil waar deze gefailleerde ondernemers geen enkele invloed op hebben gehad. Dit afdoen met de slagzin; ondernemen is risico nemen gaat in deze coronacrisis dan ook niet op.
Dat pleit ervoor om als overheid goed na te denken over een noodplan om buiten de huidige wet en regelgeving om speciale regels te maken om deze soort faillissementen in privé coulant en efficiënt af te kunnen gaan wikkelen. Bijvoorbeeld door het instellen van een orgaan dat privéschulden van deze door corona gevelde ondernemers op gaat kopen om deze op een coulante wijze te gaan saneren.
Letterlijk en figuurlijk een coronasanering na een uitgesproken corona-faillissement. Dat biedt ondernemers en zzp’ers nu al perspectief op het kunnen maken van een nieuwe start. Een perspectief dat thans ontbreekt onder de normale wet en regelgeving ten aanzien van faillissementen en (wettelijke) schuldsanering.
Hoogste tijd dus voor de oprichting van een Corona Insolventiebank!
