Mijn eerste kennismaking met de Franse Netflixfilm Cuties werd gefaciliteerd door Amerikaanse conservatieve media. Bij het lezen van grote koppen over ‘de pedofilie van Netflix’
leek het me vooral een wat overdreven narratief. Een poos later zag ik op Facebook wat expliciete beelden voorbijkomen. Schokkend. Die conservatieven hebben groot gelijk, dacht ik. Ik besloot de film te kijken, mede om te bepalen of ik Netflix vaarwel moet zeggen. Na die anderhalf uur ben ik volgens velen waarschijnlijk links van het midden uitgekomen. Zelf zie ik het aloude conservatieve gelijk over seksualisering terug in de boodschap die filmmaakster Maïmouna Doucouré met Cuties lijkt te willen afgeven.
Cuties is geen propaganda voor pedofilie, zoals sommigen beweren. Het is eerder de naakte waarheid van westerse progressie en islamitische vrouwenonderdrukking in 2020. Natuurlijk ben ik een aantal keer geschrokken van beelden met daarin halfnaakte meisjes van 11 die zich gedroegen als Cardi B. of, voor mensen van mijn generatie, Madonna. Wie op zo’n moment niet snel beseft dat een goede filmmaker – en de film is goed gemaakt – de kijker precies laat voelen wat hij voor ogen heeft, zal blijven hangen in de klacht dat dit een grensoverschrijdende film betreft op een filmpodium dat toch al niet te vertrouwen was. Dat is zonde, omdat ik denk dat de filmmaakster juist deze critici probeert te vragen waarom ze zo geschokt zijn.
In Cuties maak je kennis met Amy, een 11-jarig islamitisch/Afrikaans meisje dat opgroeit in een Franse buitenwijk. Ze leidt een bestaan waarin dromen worden geplet: onbevredigend, onwaardig. Haar moeder gaat gebukt onder het voornemen van haar echtgenoot om een tweede bruid uit Afrika mee te nemen. Amy weet al vroeg welke toekomst haar te wachten staat. Ze krijgt de kans om zich los te breken als ze in contact komt met een viertal stuurloze leeftijdsgenootjes die stuk voor stuk uitstralen dat er thuis niet voldoende naar ze wordt omgekeken.
Vroeg in de film zien we hoe het groepje op school pornografisch materiaal kijkt op het roze mobieltje van één van de meiden. Meteen daarna proberen ze hun eigen ‘pornografisch materiaal’ te maken door op het jongenstoilet stiekem het geslachtsdeel van een klasgenoot te filmen. Amy mag zich bewijzen door deze taak op zich te nemen. Het mislukt, maar haar moed werpt toch vruchten af. Ze mag met het dansgroepje omgaan. Deze scene zette mij op het spoor van de spiegel die de filmmaakster het Westen lijkt voor te houden. Waarom accepteren we dat porno voor hele jonge meiden toegankelijker is dan lessen over zelfrespect en gezonde relaties?
Nu Amy zich deels heeft losgebroken van haar afkomst zien we dat de nodige mentale problemen zich beginnen te openbaren. Ze raakt totaal geobsedeerd door haar nieuwe vriendinnen en wil koste wat kost bij de groep blijven. Hierdoor haalt Amy zich vreemde ideeën in het hoofd over wat het inhoudt om een echte vrouw te zijn. Maar zijn die ideeën wel zo vreemd?
Misschien niet, omdat de film laat zien wat Amy allerlei rijke idolen op YouTube heeft zien doen: expliciet seksuele dansbewegingen waarbij jonge vrouwen hun geslachtsdeel vastgrijpen terwijl ze sluw en aandoenlijk tegelijk in de camera kijken; gratis porno op haar gestolen mobieltje; half naakte vrouwen op straat. Niets van hun gedrag komt uit de koker van andere kinderen. Amy en haar dansgroep keken alles af van volwassen gedragingen die op 1001 aantrekkelijke manieren toegankelijk voor ze zijn gemaakt. De beschikbaarheid van deze invloeden is volgens de meeste mensen altijd de schuld van een ander, zo lijkt het. Maar zullen we het voor één keer bij onszelf zoeken? Ja, ook als je thuis een internetfiltertje hebt om je eigen kinderen te beschermen. Wanneer gebruikten we ons kiesrecht bijvoorbeeld voor het laatst om mensen te verkiezen die wetten over dit soort ‘vrijheden’ willen wegstemmen? De SGP wordt nog weleens uitgelachen als ze zich zorgen maken over Second Love, porno of seksueel getinte video’s, waardoor ik vermoed dat veel mensen zich met deze vraag geen raad weten.
In mijn tijd sprak men over de Lambada als de verboden dans, omdat deze te seksueel zou zijn. Hoewel dat verhaal een broodje aap is, konden de meesten wel begrijpen waarom er gesteggel over was. De laatste dans in Cuties is minstens vijftig tinten grijzer. Ze grijpen zichzelf bij het kruis, vingers in de mond, zwoele blik naar het publiek en ga zo maar door. Oftewel, de normaalste zaak van de wereld voor carrièrebewuste meiden van 18, maar opeens een probleem als blijkt dat kinderen van 11 ook YouTube-wijs kunnen zijn.
De scène waarin het publiek (niet toevallig vooral moeders met kleine kinderen) Amy’s ‘smerige’ dans afkeurt, maakt dan ook iets zichtbaar dat ik de hypocrisie van het collectief noem. Want als je nooit echt moeite had met de toegankelijkheid en legaliteit van gratis porno op het internet, prostitutie een vrouwenrecht vindt, nooit een probleem maakte van sexy dansjes op MTV, vrouwonterende teksten op FunX regelmatig door de vingers zag bij het zien van je swingende dochter, et cetera, verspeelde je dáármee het recht om deze film te bekritiseren.
De meiden dansen met volle overgave de meest vulgaire moves die ze kennen, juist omdat ze van YouTube leerden dat je dán de meeste likes krijgt. Amy was immers al een lokale heldin dankzij haar steeds pornografischer wordende Instagramaccount. De afkeurende blikken uit het publiek verbazen Amy dan ook. ‘Dit is toch wat iedereen mooi vindt?’, lijkt ze te denken.
Het is deze afwijzing die Amy terugwerpt naar haar culturele en religieuze normen en waarden. Een basis die ze verachtte maar opeens niet meer zo verstikkend voelt als een paar maanden geleden, toen ze zo verlangde naar de vrijheden die ze buiten zag. Ze barst in tranen uit en rent het podium af, terug naar huis. Daar wachten nieuwe oordelen haar op bij de deur.
Ja, sommige beelden gaan echt te ver. Daarom is het terecht dat men een onderzoek overweegt naar de handelingen die deze jonge actrices hebben moeten uitvoeren. Maar schokkende beelden zijn bij uitstek geschikt voor het creëren van conservatieve veranderingen. De progressiviteit van winst maken uit slavenarbeid werd in de negentiende eeuw aan de kaak gesteld met lange verhandelingen over het leed dat slaven in Verweggistan ondergingen. De publieke opinie nam een vaart toen de afschaffingsbeweging afbeeldingen van hun littekens begon te vertonen en de elite werd gevraagd slavenschepen te bezoeken waar het slavenbloed nog van het hout droop. Schokkende beelden van de realiteit zijn een uiterst effectief middel dat de activist de macht geeft om de verontwaardigde te confronteren met zijn hypocrisie: ‘U vindt dit schokkend? Heeft u hier niet zelf voor gekozen toen u stemde, toen u wegkeek en wegwuifde?’
Deze controversiële film legt de vinger op de hypocrisie van het collectief, omdat er een collectieve plicht bestaat die verder reikt dan onze eigen voordeur, waar we denken dat internetfiltertjes onze kinderen beschermen. We hebben collectief gefaald. Ook als u, het individu, nooit voorstander was van de genoemde ‘progressie’. Want deze negatieve invloeden bepalen op dit moment meer dan u weet het leven van onze schoolgaande jeugd. De immorele seksualisering van onze samenleving moet, net als de in de film behandelde vrouwenonderdrukking vanuit een misplaatste overtuiging van wat God behaagt, drastisch worden herzien. Cuties legt dat bloot middels een offer dat ik sinds het zien van de film steeds beter denk te begrijpen.
Vond je dit leuk? Neem dan meteen een GRATIS(!) maandabonnement op TPO+.
Lees ook: Woke Watch: Netflix bukt diep voor drammoeke (‘medisch journalist’) op twitter
Lees ook: Quasi-communisme dwingt Netflix en bioscopen op knieën: voortaan verplicht NLse middelmaat inkopen
