Je moet mij, eenvoudige boerenlul met voorliefde voor non-fictie, niet vragen om een roman te recenseren. Dat deed de hoofdredactie van The Post Online dan ook niet. Ik heb, omdat Bertus en Bastiaan nog slapen als mijn ‘Briefje van Jan’ online moet, toegang tot het redactiesysteem. Dus ik kan hier alles neerpleuren wat ik wil.
Ik las dus een roman. ‘Houden van Trump’. Geschreven door Hans van Willigenburg.
Zei ik roman? Nou, het is met 168 pagina’s misschien eerder anderhalve novelle. Maar sowieso een aanrader voor liefhebbers van witregels. Wie ‘Houden van Trump’ koopt, heeft ongetwijfeld de Wereldkampioen Witregels in huis, het verse kladblok niet meegerekend. Begrijp me goed: dat vind ik een plus. Vooral niet meer woorden tikken dan je nodig hebt. Sympathiek ook voor de lezers, bij wie de tijd ook niet op de rug groeit.
Dus je leest het in een middagje uit.
Als je tenministe niet zoals ik, beelddenker die ik ben, bij het lezen van de zin ‘Rond het middaguur kruip je terug in bed’ op pagina 70 subiet in slaap dondert in de hangmat.
In mijn mentale notitieblok had ik op dat moment al genoteerd dat Hans van Willigenburg een meester op de kleine ruimte is, dat het omslag mooi is, dat ik nog niet had ontdekt waarom Hans in zijn boodschap voorin het boek(je) “Namens ‘het stabiele genie’, veel leesplezier” had genoteerd en dat ‘De Grote Lelijke Zakenman’ in plaats van ‘Trump’ mij danig begon te irriteren. Zó’n vondst vond ik dat nou ook weer niet, maar dat komt wellicht omdat ik mijn opleiding als bladenmaker heb genoten bij Rob van Vuure en dat ik aardig heb leren aanvoelen wanneer onegoorloofd hoofdlettergebruik effectief is en wanneer niet.
En verder stond er ‘geinig boekie’.
Dat vind ik nu, nu het uit is, nog.
Een geinig boekie.
Vooral, wat mij betreft, door de lekkere zinnetjes van minder dan tien woorden.
“Vooruitkijken is voor losers.” “De wereld kan de pleuris krijgen.” “Echt iets voor jou, doodliggen.” “Verdwijnen is een onderschatte kwaliteit van mensen.” En zelfs het levensmotto van iedere Rotterdammer, vooral van Zuid, kwam voorbij: “Je rekent nergens op.”
Je kunt er 17,50 euro aan uitgeven, je kunt het ook niet doen.
In het eerste geval maak je Hans blij, in het tweede geval niet.
Een geinig boekie dus. Vier uurtjes. Paar glimlachjes. Niks mis mee.
Ik gun Hans alle succes van de wereld en als je mijn nieuwe boek al besteld hebt (ken je prioriteiten) en je ‘ken het lije’: koop dat boek.
Daarmee wilde ik deze recensie dus afsluiten.
Tót Hans van Willigenburg vanochtend een mail stuurde waarin een interview met Hans van Willigenburg stond, gemaakt door Elske, een mevrouw die bij de boekpresentatie nogal detoneerde qua kleidingkeuze. Ter voorkoming van misverstanden: in positieve zin, want in negatieve zin was godsonmogelijk. Enfin, dat interview las ik dus.
En ik schrok me de pleuris.
Hier, lees maar mee!
Waarom een roman over Trump? Wat heb je met Trump?
“Hoe gek het ook klinkt, voor mij is Trump ‘een bevrijder’. Hij heeft lak aan regeltjes en conventies. Eigenlijk is hij de politieke vertaling van de ’68-revolutie: breken met de ketens. Gaan voor wie-je-bent. Zonder schaamte. Het ironische is dat veel linkse ’68-ers, een stukje ouder, nu zeggen: Trump, bah, narcistische man!”
De hoofdfiguur is erg verveeld. Is daar een autobiografische parallel met jou?
“Absoluut. Als journalist doorzie ik veel vraag-antwoord-spelletjes. En denk ik algauw: dat kennen we nou wel. Vandaar dat ik Trump zo verwelkom. Zijn optredens voor de pers zijn volledig onorthodox en ontregelend. Dat beschrijf ik ook vrij gedetailleerd in het boek. Elke keer als hij achter een microfoon plaatsneemt is alles mogelijk. Tabula rasa! Geweldig”.
Wat wil je bereiken met deze roman? Zo zie ik een onderlaag in het boek die een aanklacht is. Wil je daar iets over zeggen?
“Hoewel ikzelf denk dat hij het niet doorheeft, is Trump een antiburgerlijk verschijnsel. Wat Youp van ’t Hek in Nederland altijd van de daken schreeuwt – dat je als burgerlul niet tot morgen moet wachten om je dromen na te jagen – brengt Trump in de praktijk. Nogmaals, in mijn ogen is hij een ‘bevrijder’. Maar in Nederland krijgt hij er nul credits voor. Dat stoort me. De dominante stemming in Nederland is burgerlijk, suf, verkrampt. Anti-Trump.”
Is dit een begin van een hele reeks boeken van Hans van Willigenburg?
“Dat hoop ik heel erg. Zo’n boek schrijven is beter dan seks. Maar misschien heb ik slechte seks, haha.”
Tot slot. Waarom heb je voorin een citaat opgenomen uit ‘Leven, lijden, schrijven’ van Michel Houellebecq?
“Ik ben sterk door de denker en schrijver Houellebecq beïnvloed. Zijn romans gaan over onthechte hoofdpersonen die een pessimistische kijk op het leven hebben. In “Houden van Trump” heb ik precies zo’n personage gecreëerd.”
Waarom ik me de pleuris schrok?
Autobiografische parallel? Iets bereiken? Onderlaag? Aanklacht?
Ik vond het alleen maar ‘een geinig boekie’.
Blijkbaar had ik er geen pest van begrepen.
Ik ben dan ook geen Han van der Horst.
Goddank.
Deze recensie werd u gratis aangeboden. Eventuele donaties gaan naar mijn beste doel: mevrouw Dijkgraaf.
