U mag vloeken, echt, u mag vloeken.
Kranten als de Washington Post zijn instituten, zonder meer. Titanen die de onzin van de Vietnamoorlog blootlegden, de fouten van Nixon ontmaskerden en hem ten val brachten. Das war einmal. De Washington Post is verworden tot het afvoerputje van de Amerikaanse politieke journalistiek: AsstoMouthaan tier. Stront scheppen en deugen.
Als een opperrechter overlijdt die wij graag persoonlijk hadden willen vertellen dat wij masturbeerden met haar foto, dan huilt de WaPo dikke, zoute, Goede Tranen. Met tuiten en Thijskleinpastes. Als een opperrechter overlijdt die niet de godganse dag hetzelfde moegestreden linkse deuntje blies, dan moet hij ook na zijn dood nog worden besmeurd omdat hij niet de lederlaarzen van de NPO, de WaPo en de fantasieloze nietskunners van het corps journalistique kuste. Wat ziek.
]
Twee grote opperrechters, twee historische figuren. De een links, de ander rechts. Zo zien oprechte mensen deze twee legendes. De pers niet: de linkse is G E W E L DI G en de rechtse rechter gummen we uit.
En straks in november, gelijk met de geestvervuilende propaganda van de NPO, alleen maar janken dat Trump weer heeft gewonnen. TFOE!
