“De dominantie van het activistische en postmoderne identiteitsdenken ontneemt velen de lust om deel te nemen aan het debat over diversiteit.
In het Nederland van nu is de graad van discriminatie, seksisme en racisme historisch laag.
Het aantal vrouwen in hogere posities, ook aan de UvA, stijgt langzaam maar gestaag. Hierin is Nederland overigens geen koploper, mogelijk omdat Nederland wereldkampioen deeltijdwerken is.
Racisme is voor een belangrijke deel een psychologisch fenomeen. Het is geen wittemannenafwijking, het is een menselijk onvermogen.
Gelijke behandeling en gelijke kansen leiden niet per se tot gelijke uitkomsten, in iedere geval niet op korte termijn. Ongelijke kansen zijn een kwalijke zaak, maar dat geldt niet per se voor gebrek aan diversiteit. Diversiteit kan om allerlei redenen wel nagestreefd worden maar moet niet worden afgedwongen.
Een laag percentage vrouwelijke hoogleraren in de wiskunde is misschien uit diversiteitsoogpunt onwenselijk maar niet meteen bewijs voor discriminatie
Een ongelijke uitkomst is eenvoudigweg geen bewijs van ongelijke behandeling.
De diversiteitsbeweging, zeker aan de UvA, is sterk geïnspireerd door het werk en het diversiteitsrapport geschreven onder voorzitterschap van Gloria Wekker. Ik vrees dat sommige universitaire bestuurders onvoldoende bekend zijn met Wekkers wetenschapsfilosofische denkbeelden.
De afwijzing van objectiviteit is zorgelijk, alleen al omdat ze paradoxaal is. In het postmoderne identiteitsdebat is identiteit subjectief en fluïde, behalve voor de identiteitsdenker zelf, want die heeft dé waarheid in pacht en weet precies wat diversiteit is, en hoe deze vorm moet krijgen. Feiten zijn sociaal geconstrueerd, ‘gesitueerd’, relatief, en subjectief, maar zijn tegelijkertijd onbetwistbaar als ze de eigen mening onderschrijven. Als we alles op die manier politiseren, dan doen we de principes waarop onze academie gevestigd geen recht.
Gloria Wekker en anderen willen de moderne, naar objectieve kennis strevende, wetenschap vervangen door een relativistische wetenschap.
Universele, gedeelde waarden die moeten verbinden bestaan in dit wereldbeeld niet meer: het gaat enkel en alleen om ‘gesitueerde’ kennis waarbij de uiterlijke kenmerken van het lichaam, zoals huidskleur en sekse, leidend zijn voor wat iemand wel of niet mag vinden.
Natuurlijk verdient het verschrikkelijke koloniale verleden van Nederland aandacht en speelt dit verleden ook nu een rol, maar het is niet de alles verklarende factor in de huidige maatschappelijke ontwikkelingen.
Het eenzijdig benadrukken van slechts het slavernijverleden kan ons het zicht ontnemen op andere belangrijke mechanismen die tot achterstelling leiden.
In ons onderwijs mag de wetenschappelijk inhoud van onderzoek niet bepaald worden door politiek of activisme.
Dat er verschillende perspectieven bestaan maakt die perspectieven echter niet vanzelf gelijkwaardig.
De literatuur van de ‘Decolonization toolkit’ die de UvA ontwikkelt suggereert dat de radicale elementen in het diversiteitsdenken een hoger doel lijken te hebben: de hele wetenschappelijke methode, volgens hen een vorm van ‘epistemic violence’, moet van de baan. Het diversteitsdenken wordt zo een Paard van Troje. Vermomd als vehikel tot gelijkwaardigheid en solidariteit, wordt een aanval uitgevoerd op de fundamenten van de moderne wetenschap.
Ik vind het bedenkelijk dat in de UvA allerhande inclusiviteitstrainingen worden opgezet geënt in deze anti-positivistische traditie (zoals de omstreden Critical Race Theory), die mensen reduceert tot hun gender, huidskleur of geaardheid.
Mijn identiteit is teruggebracht tot die van witte man, of ik het daar nu mee eens ben of niet.
Welk argument ik ook aandraag, het kan van tafel worden geveegd vanwege alleen mijn huidskleur en sekse. Dit verdedigingsmechanisme deelt deze theorie overigens ook met allerhande vormen van complotdenken.
Voor een witte jongen uit een kansarm gezin is de toekomst onzekerder dan voor een Marokkaans meisje met hoogopgeleide ouders.
We mogen niet terzijde schuiven dat positieve discriminatie wel degelijk een vorm van discriminatie is.
Het leidt tot extreme polarisatie in de samenleving. Het is verontrustend dat het identiteitsdenken populair is in zowel extreemlinkse als extreemrechtse kringen.
We hebben geen intersectionele quota nodig voor sollicitatiecommissies maar goed getrainde sollicitatiecommissies die werken met heldere criteria.
De selectie van studenten voor opleidingen zou ‘blind’ moeten verlopen. Alleen objectieve criteria, bijvoorbeeld het eindexamencijfer, moeten een rol spelen.
De UvA moet de druk weerstaan ons te vragen onze seksuele voorkeur, etniciteit, geboorteland, genderidentiteit, religie, handicaps, en economische achtergrond te laten registreren.
De UvA moet afstand nemen van de radicale varianten van de diversiteitsideologie en zich richten op verstandig beleid.”
Die arme Han van der Maas, hoogleraar psychologie aan de UVA, denkt dat hij zomaar kritiek mag hebben op de dictatuur van het woke-fascisme waar met name de UvA nu alweer zo lang onder gebukt gaat. De manier waarop deze hoogleraar nu kapot zal worden gemaakt voor de misdaad van het verspreiden van louter WAARHEDEN is gruwelijk: hij zal worden gedeplatformd, gecanceled, kapotgeschreven door collega’s, letterlijk door collega’s worden genegeerd, zijn gezin zal worden lastiggevallen, de UvA zal hem proberen te ontslaan, collegawetenschappers zullen niet meer met hem willen samenwerken, studenten zullen een stroom van verzonnen aanklachten tegen hem indienen (van ‘metoo’ tot ‘racisme’), Linda Duits zal in haar Folia-columns wekenlang oproepen tot haat tegen deze hoogleraar, adverteerders van Folia zullen worden gestalkt en twitter-SJW’s zullen zijn hele geschiedenis napluizen of ze iets kunnen vinden waarmee hij kapot kan worden gemaakt, een 12 jaar oude tweet of ter loops gemaakte ironisch bedoelde opmerking 20 jaar geleden bijvoorbeeld.
Beter had Han van der Maas eerst even gelezen over Evergreen State College en Bret Weinstein, dan had hij geweten wat er gebeurt als je probeert om gewoon realistisch en redelijk te zijn tegen de geschifte woke fascisten die het Nederlandse onderwijs in het algemeen en de UvA in het bijzonder al lang hebben vergiftigd en vernietigd.
Hoe meer waarheid rationele argumenten bevatten, hoe harder, genadeloos en nietsontziend het woke-fascisme zal terugslaan. Je kunt nog beter een corona-complotwappie proberen te overtuigen van het nut van vaccins dan een woke-UvA-SJW van ook maar het begin van enige rationaliteit en redelijkheid.
Woke-UvA-SJW’s zijn voorgoed verloren, het beste is het om ze net als alle andere gevaarlijke criminelen op te sluiten en gedwongen te behandelen. Tegenover een woke-UvA-SJW’s is het gewoon heel simpel: jij of hij zij het hun hen Xie. De woke-UvA-SJW is een vijand waarmee niet valt te onderhandelen. Eet, of wordt gegeten.
Verzet tegen het woke-fascisme is het enige waarmee onze vrije westerse democratie nog kan worden gered van de totale vernietiging.
Toch, Han van der Maas is een ongekend dapper man met bizar grote ballen (van titanium) en een ruggengraat van gewapend beton. Deze man heeft lef. Deze man staat ergens voor. Deze man is een eenzame strijder. Een verzetsheld waarvan er angstaanjagend weinig zijn. Han van der Maas, onthoud die naam. De geschiedenis zal oordelen hoe groots en belangrijk zijn naam was, is en zal zijn.
Het is maar te hopen dat er straks, nadat hij onder het toeziend oog van de UvA-directie op de bekende ‘verschillige’ en ‘tolerante’ wijze helemaal is kapotgemaakt, geen standbeeld voor hem wordt opgericht want dat wordt toch meteen weer omvergetrokken.
Verder wat Geerten Waling in de Folia-comments zegt.
Ceterum censeo woke UvA esse delendam.
